Wszystko szybko ogarnęliśmy. Okazało się, że Eunhee będzie zwiedzać z Eunmi. Koleżanka z klasy zapomniała, że inni pierwszoroczniacy również jadą na tą wycieczkę. Tak, więc ja z Taehyungiem zostaliśmy sami.

- Pamiątki najpierw? Pewnie po górach będziemy zmęczeni - powiedział Tae.

- Okej. Mi pasuje. Chodźmy.

Nie kupiłem za wiele. Z trzy rzeczy, ale bardzo gustowne. Za to przyjaciel zaszalał. Niósł całą torbę z pamiątkami. Mogłem się tego po nim spodziewać.

- Góry, uważajcie, bo przybywają książęta - oznajmił.

- Już sam siebie księciem nazywasz? - spytałem.

- Skoro wszyscy tak o mnie mówią.

- Trochę skromności. 

Góra, którą wybraliśmy miała ścieżkę. Na początku było wszystko super, ekstra. Jednak droga powoli się zwężała.

- Uważaj, jak stawiasz stopy. W każdej chwili możesz spaść.

- Jin, nie jestem taki głupi. Wiem, że mogę spaść.

- Dobrze, po prostu nie chcę, żeby coś ci się stało.

- Ja też, więc ty również uważaj.

Taehyung pod nosem sobie nucił. Znałem tą piosenkę, dlatego też wsłuchiwałem się w jego pomrukiwania.

- JIN! - wydarł się.

To było instynktowne. Złapałem jego dłoń i przyciągnąłem go do siebie. Upadliśmy tak, że Tae teraz się przytulał do mojej klatki piersiowej.

- Wszystko w porządku? Nic ci się nie stało? - byłem zdenerwowany. Ręce mi się trzęsły.

- Mogę tak chwilę zostać? - usłyszałem jego słaby głos.

- J-jasne! - zbyt mocno podniosłem głos.

Trzymał się mnie tak kurczowo. Musiał się przerazić. Gdybym ja o mało nie umarł też byłbym wstrząśnięty. Mimo tej tragedii pławiłem się tym uczuciem. On sam się do mnie przytulał i nie chciał puścić.

- Tae... Może zejdziemy. Lepiej się poczujesz, kiedy będziemy już na dole - zaproponowałem.

- D-dobrze, ale... Możesz mnie trzymać za rękę? - spytał zawstydzony.

- Nie ma problemu.

Pomogłem mu wstać. Był cały roztrzęsiony. Z pewnością czuł się zażenowany tym, że musimy się trzymać za ręce. W końcu normalnie się tak nie robi.

- Przepraszam za tą sytuację - odezwał się - Jest trochę niezręcznie. Przepraszam za to.

- Byleś bliski śmierci... Ja bym pewnie już dawno się rozpłakał.

- Właśnie! - odwrócił twarz w moją stronę - Dziękuje za ratunek. Nie żyłbym już, gdyby nie ty.

- Ty też byś to zrobił dla mnie. Nie dziękuj.

W końcu byliśmy na dole. Przyjaciel usiadł na ławce i wyjął telefon. Chwilę później pojawiła się Eunhee i Eunmi.

- TAEHYUNG! - Eunhee się na niego rzuciła - Nic ci nie jest?! Nie zraniłeś się?! Wszystko w porządku?

- Wszystko z nim okej. Nic mu nie jest - odpowiedziałem za niego.

- Naprawdę?

- Tak. Jest w szoku i tyle.

- Kamień z serca. Tak się martwiłam o was.

- Nas?

- Myślałam, że z tobą też jest źle.

- Od kiedy jesteśmy w takiej relacji, iż się o mnie martwisz?

- Chodzimy do jednej klasy. Dlatego się martwiłam, ale powoli tego żałuje.

- Przestańcie - odezwał się Tae.

- Musisz być wyczerpany. Wracajmy do hotelu - powiedziała Eunmi.

Wszyscy cały czas obserwowaliśmy ruchy przyjaciela. Bez żadnych wypadków wróciliśmy do miejsca zakwaterowania. Poszedłem z nim do pokoju. Położył się.

- Nikomu nic nie mów o tym co się stało - poprosił.

- Nie pisnę ani słowem - obiecałem.

- Dziękuje.

Do kolacji nie ruszaliśmy się z pokoju. Dobrze zjedliśmy i już razem ze współlokatorami wróciliśmy do środka.

- Panowie, mamy niespodziankę - oznajmił jeden z nich.

- Jaką? - spytał Tae.

- Bez soju ta wycieczka byłaby bez sensu! Pijemy moi drodzy!

Spojrzałem na przyjaciela. Nie powinien pić. Ten jedynie skinął głową.

- Pijemy - powiedział.

Jak on ma zamiar pić w takim stanie?!

-----------------------------------------

Podobał się wam rozdział? Mam nadzieję, że tak :) Dzięki za przeczytanie ^^ Fighting i do następnego!