7. Akt desperacji
Obsesyjnie dzwonię, aby
złapać choć raz - tylko ten jeden kolejny raz - melodię Twojego głosu.
Nie odbierasz. Cisza.
Gubię się w niej, tak jak kiedyś
Gubiłam się w labiryntach naszej miłości.
Zaciskam usta, serce wypluwa gorzkie łzy, a rozum klnie.
Mogłam napisać SMS'a. Może byłby to mniejszy akt desperacji.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro