Niby ze mnie taka dama.
W tłumie jednak jestem sama.

Wciąż pomagam ludziom.
Wciąż oni się mną nudzą.
Wyciągam do nich rękę.
Ludzie ją całą pożerają.
Wiele ran mi rozdawają.

Niby ze mnie taka dama.
W tłumie jednak jestem sama.

Gdy nic nie chcą wytykają mi błędy.
Że jestem okropna,  że nie ma większej mendy.
Nic się nie odzywam tylko potakuje.
W duszy przyznaje im rację lecz na głos
Nikt nie wie że to mnie kłuje.

Niby ze mnie taka dama.
W tłumie jednak jestem sama.

Słucham wciąż muzyki.
I nie mogę rozpracować techniki.
Ludzkiego myślenia i zrozumienia.
Gdy nagle dostaje olśnienia.

Ludzie to potwory.
Nie kryją swej zmory.
Lecz jak czegoś potrzebują.
Maskę dobroci przyjmują.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Pamiętacie skarby że też nie wszyscy są źli