«And I don't even know your name
All I remember is that smile on your face
And it'll kill me everyday
'Cause I don't even know your name »

~ Shawn Mendes

Pov Evan

Ik lig al enkele uren naar het plafond te staren. Geen idee of het ochtend is of avond. Het is niet alsof ik al geslapen heb, dus het boeit me niet hoe laat het is. Mijn gordijnen zijn niet gesloten en aangezien er een klein beetje licht te zien is, moet het ergens rond 6 à 7 uur 's ochtends zijn. Zuchtend draai ik me op mijn zij, hopend om toch nog een klein beetje slaap te hebben. Mijn hoofd tolt en de gebeurtenissen van gisterenavond blijven door mijn hoofd flitsen. De beelden van Vince, zoenend met die gast, staan op mijn netvlies gebrand.

Aangezien slapen niet meer zal lukken, besluit ik om op te staan. In plaats van te blijven woelen, kan ik net zo goed een ontbijtje maken voor Silver. Ik sluip voorzichtig door de keuken en hoor licht gesnurk uit mijn beste vriendin haar kamer komen, wat betekent dat ze nog diep aan het slapen is. Eenmaal in de keuken begin ik meteen met pannenkoeken bakken.

Een uurtje later komt een vermoeide Silver de kamer binnengewandeld. Ze heeft wallen onder haar ogen en aan haar kapsel te zien heeft ze niet goed geslapen vannacht.
"Goeiemorgen, zombie," grijns ik.
"Als je geen pannenkoeken had gebakken dan zou deze zombie nu je ogen uitkrabben," sist ze.
"Zombies eten hersens, liefje."
"Precies. Daarom krab ik je ogen uit."
En bedankt, Silver.

"Om hoe laat vertrekt je trein?" vraag ik.
"Kwart voor negen, hoezo?"
Ik werp een veelbetekenende blik op de klok: vijf na acht.
"Shit, ik heb me overslapen! Kon je me niet wakker maken?" stamelt ze.
Silver propt snel een pannenkoek in haar mond en haast zich naar de badkamer. Ik schud lachend mijn hoofd. Ooit zal ze haar hoofd nog vergeten.

*

"Ik ga jou zo hard missen..." fluistert Sil.
We staan op het perron te wachten op Silvers trein, die nu elk moment kan aankomen.
"Kom hier."
Mijn vriendin zet een stap dichter en ik sla mijn armen om haar heen. Zachte snikjes verlaten haar mond, waardoor ook ik het moeilijk krijg om niet in huilen uit te barsten. Silver is als een zus voor me, de zus die me wel accepteert voor wie ik ben. De zus die ik met heel mijn hart vertrouw en waar ik al mijn geheimen mee kan delen. En nu moet ze weg...
"W-we zullen minstens drie keer per week bellen of skypen, toch?" vraagt ze met een trillende stem.
"Natuurlijk, gekkie, je moet me toch op de hoogte houden van alle leuke jongens daar?"

Silver glimlacht even door haar tranen heen.
"Zorg maar dat jij hier snel een leuke jongen tegenkomt. Je verdient iemand die echt om je geeft!"
"Ik heb voorlopig even genoeg van relaties," grinnik ik.

Silver laat me voorzichtig los. Haar donkere ogen, die glanzen van de tranen, staren diep in die van mij.
"Tot snel," fluistert ze.
Daarna neemt ze haar tas en haast zich naar haar trein, die net is aangekomen. Ik zwaai haar nog even na, maar al snel is haar trein uit het zicht verdwenen.

Een leeg gevoel vormt zich binnen in me. Ik heb mijn beste vriendin hard nodig nu, maar ik kon haar deze kans niet ontnemen. Het nieuwe schooljaar begint weer bijna, dus ik kan me beter daarop focussen. En op de studenten die vanmiddag langs zullen komen.

Omdat ik in het appartement toch maar gek zou worden zo in m'n eentje, besluit ik om wat te gaan wandelen. De frisse lucht zal me deugd doen en misschien kan ik dan toch nog wat slapen voordat de eerste kandidaten voor de kamer langskomen.

Ik begin mijn tocht in het park. Rond dit uur is het nog niet zo druk, op wat joggers na. De geur van gras en frisse lucht werkt echt rustgevend, ik voel mezelf eindelijk wat kalmeren.

Tot ik hem zag. Vince. Met nog een andere jongen dan die van gisteren. Ondanks dat ze druk bezig zijn met elkaars mond te onderzoeken, opent Vince toch zijn ogen. Ik schrik van het plotse oogcontact. Shit, nu weet hij dat ik hier ben!
"Hé, Evan! Hoe gaat het?" roept Vince met een spottende ondertoon.
Ik verstop me snel achter wat struiken, zodat hij me niet meer kan zien. Wat moet ik nu doen? Hij komt zoiezo achter me aan, en dan lacht hij me uit en gaat hij me kwetsen, dat kan ik echt niet aan! Hoe red ik mezelf hieruit?

En dat is het moment dat ik één van de domste dingen ooit deed.
"Hé, jij daar!" roep ik naar een random gast die voorbij loopt in zijn joggingpakje. "Ik heb je hulp nodig!"
De jongeman twijfelt even, maar komt toch op me afgewandeld. Als hij eenmaal dichterbij staat, kan ik zijn spieren gewoon zien door zijn T-shirt. Kom op, Evan, niet afdwalen. Focus je op die turquoisen ogen, niet op die spieren.

"Wat kan ik doen?" vraagt hij aarzelend.
"Zou je heel even willen doen alsof je mijn vriendje bent? Dan zal die idioot daar me niet meer lastig vallen. Ik wil je er zelfs voor betalen!"
De jongen, ik noem hem wel even blondie vanwege zijn donkerblonde haarkleur, kijkt me aarzelend aan.
"Vooruit dan maar..." zucht hij.
"Oké geen probleem - wacht wat? Je gaat dit serieus doen?"
"Blijkbaar wel."

Ik neem voorzichtig zijn hand vast en wandel in de richting van Vince. Blondies grip verstevigd, hij voelt zicht hoogstwaarschijnlijk net zo ongemakkelijk als ik.
"Zo, Evan? Durf je toch nog je gezicht, of hoe je dat ook noemt, te laten zien?" grijnst Vince.
Ik voel het bloed door mijn aderen stromen van de woede. Hoe durft hij... Eerst me bedriegen, liegen tegen me en me gewoon breken, en nu dit?

"Wat moet je, Vince?" sis ik.
"Oh, gewoon. Even lachen met je. Wie is die sukkel naast je? Iemand die je hebt betaald om je vriendje te spelen?"
Tot zover kwam mijn act realistisch over. Ik heb ten minste niet betaald, zoals Vince denkt.
"Nee! Dit is mijn... vriendje... Ik vond hem al een tijdje leuk en nu wij niet meer samen zijn, date ik hem. Zoals je ziet ben ik helemaal over je. Dus je kan me met rust laten, je hebt niks meer om me mee te pesten."

"Tuurlijk, alsof zo'n knappe gast als hij verliefd wordt op zo'n gedrocht als jij!" grijnst Vince.
Blondies greep om mijn hand wordt nog strakker, het lijkt wel alsof mijn hand elk moment kan breken van zijn sterke grip.
"Luister eens, sukkel, ik weet niet waarom je zo'n hekel hebt aan hem, maar deze gast is geweldig, en jij zal nooit meer zo'n fantastisch vriendje als hem kunnen krijgen!" sist blondie.
"Vertel eens, hoeveel betaalt hij je? Want je gaat me niet vertellen dat Evan 'toevallig' zijn joggend vriendje tegenkomt in het park," vraagt Vince.

"Mijn vriendje hoeft niet te betalen om me te mogen zien."
"Ik geloof jullie niet. Jij lijkt me eerder een hetero type, geen misbaksel-type," antwoordt Vince met een grijns.
"Gelukkig voor jou, ben jij mijn type dus niet. Evan hier, is dat wel."
De manier waarop hij voor het eerst mijn naam uitspreekt, zorgt ervoor dat mijn hart een slag overslaat. Veel tijd om erover na te denken heb ik niet, want plots voel ik iemands lippen op die van mij.

Met wijd opengesperde ogen kijk ik naar de gesloten ogen van blondie. Zonder te aarzelen zoent hij me en laat hij zijn handen rusten op mijn wangen. Mijn benen voelen als pudding aan, dus ik grijp me snel vast aan blondies schouders. Uitendelijk ga ik mee in de zoen, terwijl ik de opwinding door mijn lichaam voel razen. Na enkele minuten geraken we beiden in ademnood en blondies lippen verlaten die van mij weer. What the...?

"Zoals je ziet, Evan is over je. Dus laat hem met rust vanaf nu en get a life,"
Met die woorden sleurt blondie me mee, Vince stomverbaasd achterlatend. Ook ik ben nog steeds als bevroren. Wat is er precies gebeurd...?

"Ik denk dat hij je nu wel met rust zal laten," zegt blondie, van zodra we Vince niet meer kunnen zien. "Sorry van die zoen trouwens, ik hoop dat je niet te hard geschrokken bent?"
"N-nee, gaat wel, ik heb al eerder met jongens gezoend," stotter ik.
Heel zelfverzekerd, Evan.
"H-hier is tien euro, voor je hulp en om het voor me op te nemen..."
Blondies intens turquoisen ogen staren me geamuseerd aan.

"Ben je gek? Hou het maar. Ik hoef geen geld voor het helpen van mensen."
"Zeker?" vraag ik twijfelend.
"Heel zeker!"
Er valt een wat ongemakkelijke stilte tussen ons, die blondie uiteindelijk onderbreekt met een kuchje.
"Ik moet maar eens verder..." zucht hij. "Fijn je te ontmoeten, Evan!"
Met die woorden draait hij zich om en loopt weg.
"Dag, blondie..."

Ik had zijn naam moeten vragen. Daar is het nu helaas te laat voor.

Ik ben zo dom, wat heb ik gedaan? Wat als Vince hier later opnieuw naar vraagt? Moet ik dan zeggen dat het toch niets geworden is? Waarom ben ik dit begonnen... Waarom zoende die gast me überhaubt? Ik weet niet eens zijn naam...

➖➖➖

Nope, ik heb nog niet verdergeschreven.

Nope, totaal niet blij met dit hoofdstuk.

Maar ik wou jullie toch al iets meer van het verhaal laten ontdekken :)

(19/09/2018)

Update: somehow haalde Wattpad dit weer offline? (21/10/2018)