Sen to było coś, czego potrzebowałam. Już dawno nie poświęciłam tak dużo czasu na odpoczynek i regenerację. Przekręciłam się na drugi bok, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi.

– Proszę – wymruczałam, nie otwierając oczu.

– Mówiłem, że będzie spała, żebyśmy przyjechali później. – Usłyszałam lekko podenerwowany głos Duffa.

– Nie śpię – powiedziałam jeszcze zaspanym głosem i podniosłam się, aby usiąść na łóżku.

Przetarłam oczy i ziewnęłam. Spojrzałam na moich przyjaciół. Rosie od razu usiadła na krześle, które poprzednio zajmował Chris.

– Tak strasznie się o ciebie bałam. – Złapała moje ręce i zaczęła nimi potrząsać. Marszczyła troskliwie czoło i nerwowo kręciła głową.

Steven i Duff zabrali krzesła z poczekalni i postawili je obok tego, które zajmowała Hooter. Starsza kobieta z sąsiedniego łóżka zmierzyła ich wzrokiem. Nic się nie odezwała i wróciła do czytania gazety. Jednak nie dało się nie zauważyć pogardy na jej twarzy. Z trudem powstrzymałam się od śmiechu.

– Nie wyglądasz najlepiej – zauważył Adler, wskazując palcem na wenflon wbity w moje przedramię. – Jak się czujesz?

Uśmiechnęłam się ironicznie. Dlaczego każdy zawsze musiał zadawać te same pytania?

– Dobrze.

Chciałam poprawić się, ale poczułam silny ból brzucha. Syknęłam cicho, wykrzywiając twarz w grymas.

– Właśnie widzę. – Zaśmiał się. – Tak w ogóle to wszyscy za tobą tęsknimy. Lena obwinia się, że nie zawiozła cię wczoraj do szpitala, Slash zastanawia się, czy nadal się na niego gniewasz, Rosie umierała z nerwów, a z kolei Duff stwierdził, że jeśli jesteś w ciąży z Axlem, to go ukatrupi. Z kolei ja nie miałem z kim porozmawiać. Nikt mnie tak nie rozumie jak ty. Chciałem pogadać z Izzym, ale on wydaje się być, jakby nieobecny. Nawet Puszek tęskni.

Ściągnęłam brwi. Chyba coś mnie ominęło. A wydawało mi się, że nie spałam aż tak długo.

– Kim jest Puszek?

– Przygotuj się na długą i pasjonującą opowieść Stevena – zironizował McKagan, wzdychając przy tym ciężko.

– Wczoraj, po tym jak mnie zostawiłyście na Sunset, poszedłem do Whisky się napić. Zamówiłem w barze butelkę Daniels'a i zająłem wolne miejsce przy stoliku. Po chwili dosiadła się do mnie piękna, kształtna blondynka. Postawiłem jej drinka, pogadaliśmy. Później pojechaliśmy do niej...

– Oszczędź mi szczegółów! – Pokręciłam głową i popatrzyłam na niego z niesmakiem. Podobnie zresztą jak moja sąsiadka.

– Spokojnie. – Uśmiechnął się w rozbawieniu i wyciągnął ręce w geście kapitulacji. – Nie zamierzałem ci o tym opowiadać. Może kiedyś sama się przekonasz, jak to jest. – Puścił mi oczko.

– Po moim trupie.

– Wracając do tematu. Okazało się, że jest zwykłą dziwką i musiałem jej zapłacić. Skubana wyłudziła ode mnie moje ostatnie oszczędności, przez co musiałem wracać pieszo. – Posłał krótkie spojrzenie starszej pani, która nadal patrzyła na niego zdegustowana. – Przepraszam bardzo – rzucił w jej kierunku, po czym kontynuował: – Kiedy tak szedłem do Hell House, usłyszałem jakieś miauczenie. Rozejrzałem się. Nic, pustka. Na szczęście w porę dostrzegłem duży, zielony śmietnik. Z ciekawości zajrzałem do środka. Siedział tam mały, czarny kotek. I tak poznałem Puszka. Zrobiło mi się smutno i wziąłem go ze sobą. Chłopaki na początku trochę się wkurzały, ale potem dały sobie spokój. Opowiadałem mu sporo o tobie. Wiesz, chyba cię polubił.

– Cieszę się. Już nie mogę się doczekać, kiedy go poznam – zironizowałam, przewracając oczami.

– Serio? – Jego oczy aż się zaświeciły.

– Nie – pisnęłam, marszcząc czoło – To był sarkazm. A co tam u ciebie Rosie?

Dziewczyna założyła kosmyk włosów za ucho. Uśmiechnęła się subtelnie i niepewnei zerknęła na Duffa. Chłopak odwzajemnił ten gest, po czym złapał jej dłoń.

– A tak jaśniej? – spytałam, zachowując dystans.

– Spędziliśmy ostatnio sporo czasu razem – zaczęła Rosie, cały czas wlepiając spojrzenie w uśmiechniętą twarz chłopaka. – Dobrze nam się rozmawia, wiele nas łączy...

Uśmiechnęłam się szeroko czując przyjemne ciepło na sercu. Aż miło się na nich patrzyło.

– Jesteście parą? – spytałam, chociaż bardziej stwierdziłam, nie kryjąc entuzjazmu.

– Raczej najlepszymi przyjaciółmi – poprawił mnie Duff. – Nic więcej. Przynajmniej na razie.

– Taa – prychnął Steve. – Przyjaźń z kobietą, nie ma nic gorszego. Potrafią godzinami gadać o jednym, kupować milion takich samych koszulek, codziennie odwiedzać kosmetyczkę i obgadywać wszystkich chłopaków z okolicy. Nie dziękuję. – Prychnął pod nosem.

– Steven? – Popatrzyłam na niego wymownie.

– Tak, Vicky?

– Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, ale chyba się myliłam – westchnęłam, udając zawiedzioną. Rosie i Duff parsknęli śmiechem.

– Ty to co innego. Ale pamiętaj, nie zamierzam z tobą obgadywać Axla. Nigdy, przenigdy. Masz od tego Rosie. – Wskazał palcem na dziewczynę.

– Zapamiętam to, Steve. – Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. – A co tam z zespołem?

– Duff, teraz twoja kolej na opowieści. Mnie już gardło boli – odparł Adler, z ewidentnie udawaną chrypą i spojrzał wymownie na McKagana.

– To mniej mów – prychnął basista. – Ostatnio słyszeliśmy o jakieś Hope, bodajże z Variety Management, która byłaby w stanie nas wypromować. Axl i Izzy obiecali się tym zająć, ale najpierw musimy coś nagrać i jej to zanieść. W ogóle to planujemy koncert w Whisky, ale to jak już wyzdrowiejesz. – Posłał mi serdeczny uśmiech.

– To miłe, że się tak o mnie troszczycie, ale nie musicie ze względu na moją chorobę przekładać koncert – pisnęłam ze wzruszeniem. Nigdy nie sądziłam, że autentycznie będą mnie traktować jak przyjaciółkę albo członka rodziny.

– Vicky, nasz wokalista siedzi za kratkami. Bez niego nie zagramy – przypomniał mi dobitnie.

– No fakt.

– Dobra chłopaki – Rosie wstała z krzesła – nie będziemy ci już przeszkadzać. Prześpij się.

– Ale – jęknął Steven, ale Hooter uciszyła go, posyłając mu piorunujące spojrzenie.

– Nie chce mi się spać – stwierdziłam zgodnie z prawdą.

– Powinnaś odpoczywać – odparł Duff, poprawiając moją kołdrę. – Zajrzymy do ciebie jutro.

Pomachali mi i wyszli. Opadłam bezwładnie na łóżko. Co ja mogłam robić? Próbować zaprzyjaźnić się ze starszą panią? Nigdy w życiu.

Spojrzałam na białą szafkę nocną, która stała obok. Leżała na niej najnowsza gazeta. Pewnie Chris zadbał o to, żebym miała co czytać. Ostrożnie wyciągnęłam rękę w jej stronę i po chwili dostałam to, co chciałam. Przeglądnęłam pierwszą stronę. Widniał na niej obszerny artykuł o jakimś znanym biznesmenie. Z nudów zaczęłam go czytać. Okazało się, że ten mężczyzna nazywa się John Smith i jest właścicielem znanej marki długopisów. Opowiadał o tym, jak zaczynał od zera i po wielu trudach udało mu się dojść na szczyt. Wciągnięta, jednym tchem przeczytałam całość. Bardzo mnie to zainspirował. Pokazało, że życie nie jest kolorowe i zastawia na nas wiele pułapek. Grunt to się nie poddawać i robić swoje.

Odłożyłam gazetę na bok i zamknęłam oczy. Zaczęłam myśleć o moim życiu, o Chrisie. Chłopak tak się o mnie troszczyła, a ja? Niepotrzebnie się łudziłam i dawałam szansę osobie, która potrafiła tyko mnie ranić.

– Mogę? – Usłyszałam znajomy, damski głos.

Podniosłam jedną powiekę i spojrzałam w stronę drzwi. Zobaczyłam tam Lenę, która trzymała w dłoniach jakąś siatkę. Wyglądała, jakby nie przespała nocy. Brak makijażu, niechlujnie związane włosy.

– Jasne – odparłam, otwierając drugie oko i podnosząc się do pozycji siedzącej.

Dziewczyna usiadła na krześle i zaczęła wyciągać rzeczy z torebki. Kilka soków, jakieś owoce. Chyba wszyscy przynosili to bliskim, którzy są w szpitalu. Uśmiechnęła się blado i spojrzała na mnie. W milczeniu patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę. Widać było, że bije się z myślami.

– Nawet się nie pytam, jak się czujesz. Na pewno bywało lepiej. – Zaśmiała się nerwowo.

– Tu się z tobą zgadzam w stu procentach. Chociaż na razie nie wiem, co mi jest.

– Lekarze robią badania. Musisz trochę poczekać. – Pogładziła mnie chłodną dłonią po czole.

– Staram się. Ty też nie wyglądasz najlepiej. Co jest?

– Martwię się o ciebie. – Zmarszczyła czoło i spuściła wzrok. – Boję się, że możesz być w ciąży...

– Raczej nie – przerwałam jej, próbując się uśmiechnąć. – Chociaż ta opcja nie byłaby taka zła, patrząc na to, co faktycznie może mi być.

– Będzie dobrze. – Złapała moją dłoń i ścisnęła ją. – Jesteś silna i dasz sobie radę. – Prawie dusiła się od tłamszenia płaczu. W końcu po jej policzku spłynęła łza, którą natychmiast otarła.

– Ej, nie płacz – odparłam spokojnie, ściskając jej dłoń. – Przecież nie umieram. – Zaśmiałam się, co ona odwzajemniła. – Potrzebuję waszego wsparcia, a nie płaczu.

– Masz rację. – Pociągnęła nosem. – Muszę się ogarnąć. Idę, a ty się prześpij.

– Życie jest zbyt piękne, żeby je przespać – rzuciłam, kiedy opuszczała salę.

Wypuściłam głośno powietrze, bezwładnie opadając na łóżko. Znowu zostałam sama. Wykrzywiłam twarz w grymas i wtuliłam głowę w poduszkę. Chyba tylko ona mi została. Przez chwilę rozmyślałam o tym wszystkim. Muszę odciąć się od przeszłości i zacząć żyć od nowa.