Było lato.

Pora roku, której nienawidziłem całym sercem, było właśnie lato. Traciłem wtedy wszystkie siły, razem z chęcią do życia i leżałem całe dnie w łóżku.

Tego dnia byłoby tak samo, gdyby tylko mój najlepszy (i jedyny) kumpel nie postanowił przyjść z samego rana, żeby się pożegnać. Pożegnać, bo jechał na dwa tygodnie do Hiszpanii, a traktował to jakby wyjeżdżał na przynajmniej rok.

– Będę tęsknić.

– Nie przesadzaj – wymamrotałem, odwracając się na drugi bok, żeby na niego spojrzeć. – Przywieź mi coś fajnego.

– Acha. Super, jesteś przyjacielem na medal. Może przywiozę ci chłopaka, co? – zapytał z uśmiechem, chyba zapominając o zgrywaniu obrażonej księżniczki.

– Sobie przywieź.

– A-ale ja jadę ze swoim chłopakiem, Guk.

– Że co, przepraszam? – Poderwałem się na łóżku i spojrzał zaskoczony na przyjaciela. – Od kiedy ty kogoś masz?

– Jakoś od miesiąca...

– Czemu ja nic o tym nie wiem?

– Bo mnie nie słuchasz – burknął Min, odwracając się do mnie plecami. – Mówiłem ci o Yoongim.

– Yoongi? Awh, jak słodko. – Poczochrałem farbowane włosy Jimina. – Kiedy mi go przedstawisz?

– Tobie? Chyba nigdy, najem się przez ciebie wstydu tylko.

– Nie no, Jimin, ale serio jakby było coś nie tak, albo nie wiem coś by ci zrobił, to wiesz. Zawsze ja jestem.

– Wow, co ci? – Zaskoczony Park, spojrzał na mnie, a ja udawałem, że tego nie widzę i wgapiałem się w okno.

– No, tylko może być problem w takie temperatury, niezbyt mi idzie wtedy funkcjonowanie, jest jakieś trzydzieści pięć stopni...

– Mógłbym się spodziewać – burknął blondyn. – Tylko zdajesz sobie sprawę, że jest dwadzieścia pięć stopi, a dopiero zaczyna się lipiec, prawda?

***

Chyba trochę przepowiedziałem pogodę, bo pięć dni po wylocie Jimina, temperatura podniosła się do trzydziestu pięciu stopni i nie zapowiadało się, żeby miało się ochłodzić.

Jedynym plusem w całej tej sytuacji, było to, że znalazłem całkiem dobre miejsce, gdzie nie kręci się wielu ludzi, no i jest cień. Może okoliczności w jakich je znalazłem nie należały do najprzyjemniejszych, bo musiałem się włóczyć kilka godzin w pełnym słońcu (z przymusu!). Wszystko dlatego, że zapomniałem wziąć swoich kluczy, a rodzice pojechali w międzyczasie do pracy, zakluczając drzwi. Pewnie myśleli, że mam jakiegoś przyjaciela, u którego się zatrzymałem, a nie, że poszedłem po colę do sklepu.

Wracając, tym miejscem było zwykłe (ale jakże majestatyczne) drzewko, rosnące w parku, niedaleko plaży. Reszta nie była taka masywna jak to, do tego większość już trochę zaczynała wysychać, więc nawet nie myślałem, aby na nie spojrzeć. A to było takie ładne, było z niego widać wiele miejsc, na przykład budkę z lodami i chyba lepiej być nie mogło.

Tak więc, ku uciesze rodziców w końcu zacząłem wychodzić z domu. Nie wiedzieli gdzie, ale najważniejsze było to, że nie leżę całe dnie w łóżku, tylko robię coś konkretnego. Albo przynajmniej konkretniejszego.

No i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie pewien chłopak, który zaczął się kręcić wokół MOJEGO drzewka. O ile raz, czy dwa byłoby w porządku, tak kilka dni pod rząd wprawiły mnie w lekkie zakłopotanie i złość.

– Przepraszam, pomóc ci w czymś? – odchrząknąłem, patrząc z niezadowoloną miną na nieznajomego. – Zgubiłeś się? Czy skarbu szukasz?

– Trochę i nie, nie szukam. Ostatni raz byłem w tych okolicach, gdy miałem jakieś pięć lat i próbuję sobie coś przypomnieć. – Uśmiechnął się nieśmiało i wyciągnął dłoń w moim kierunku. – Tak swoją drogą, to Kim Taehyung jestem. Miło poznać.

edit; przywroce, bo moze komus sie spodoba