Nad Asgardem od pierwszego blasku słońca, w pierwszy dzień wiosny, wesoło rozbłysnęły szeroką paletą barw pola dzikich łąk, jeszcze nie zamienionych i dołączonych do potęgi Asgardu - pałacu Asów, czyli bogów nordyckich.

Zewnątrz cudownej budowli znajdowały się łąki pełne kwiatów, pięknych i dzikich niczym szarżujące po nocach wilki, a także kłosy delikatne niczym jedwabny splot nici czy krzewy i drzewa owocowe. Dość często mozna bylo spotkać tam dwójkę radosnych dzieci - synów Wszechojca Odyna i Friggi. Nazywali się Thor i Loki oraz byli swoimi kontrastami. Loki był młodszy od brata o trzy lata oraz od zawsze był szczuplejszy, mniej muskularny i niższy od niego. Bardzo łatwo bylo również rozpoznać ich po włosach - Loki miał czarne i proste, natomiast Thor o kolorze blond oraz kręcone. Mieli też różne usposobienia i charaktery, lecz zgadzali sie w jednym - nie potrafili żyć bez siebie i swoich rodziców. Mimo wszystko, byli to ulubieńcy Asgardczyków i dwai ukochani synowie Wszechojca, choć rzadko dawał im to do zrozumienia.

Ich wspólną matką była Frigga, jedyna bogini traktująca obydwu synów jako równych. Nigdy nie chciała ich rozdzielać, nawet podczas ich bójek, gdyż zazwyczaj po jej nadejściu godzili się i ponownie byli sojusznikami, jakby nigdy nic się nie wydarzyło.

Potem, jak obydwoje podrośli, musiała mocno wspierać Lokiego. Od zawsze Loki był w perspektywie Wszechojca poboczny, mniej ważny niż Thor. Ten fakt mocno irytował jej drugiego syna, lecz nie pragnął ich za to zabić, ale wybrał zaledwie upodobnić się do nich.

Lokiego Frigga zawsze uznawała za wyjątkowo inteligentnego, podobnie jak i Thor. Czasem nawet i zdarzało się, że jego ojciec, Odyn, prosił Lokiego o pomoc w sprawach państwowych. I wówczas Odyn przyglądał mu się bardzo dokładnie, rejestrując tok jego myślenia, gestykulację, a - przede wszystkim - zaczynał dostrzegać jak mężnieje.

Lokiego trudno zezłościć. Loki to typowy cichy, spokojny mężczyzna, choć jego spryt bywa dla wielu zgubny - stąd zwiemy go mianem Boga Kłamstw. Jednakże, czy pozór ciągłego wykorzystywania innych jest realią czy zwykłą bujną?

Niech czas i bieg zdarzeń zadecydują o właściwej odpowiedzi...