Zobaczyłam tylko twój mały nagrobek, Aniołku,
Gdyby nie zrządzenie losu nie znałabym Cię,
Nie wyobrażałabym sobie teraz Twojego śmiechu,
Nie myślałabym o Twoich maleńkich rączkach.
Miałeś niewiele ponad dwa tygodnie,
Kiedy zgasłeś w matczynym objęciu.
Za kilka lat biegałbyś ogrzewając policzki
Ostatnimi promieniami letniego słońca.
Czy los zesłałby Cię maleńki
Na moją drogę, gdybyś nie zasnął?
Minęłabym Cię idącego z Twoją mamą,
Tą ładną brunetką
(urodę miałbyś po niej),
Może uśmiechnęłabym się do Ciebie
A potem poszła dalej.
Tak mój Aniołku, nie opuszczasz mych myśli.
Czy trzymasz Boga za rękę,
Kiedy za Tobą płaczę?
Czy ocierasz teraz łzy swoich rodziców?
Malutki Aniołeczku, nie znałam Cię,
Ale Twój niewielki nagrobek złamał moje serce.

[01.11.2018]

Na jednym z cmentarzy dzisiaj widziałam kobiete i mężczyzne nad malutkim grobem. Potem spojrzałam ten grób. To maleństwo miało 19 dni w chwili śmierci. Na dodatek zmarło w moje szesnaste urodziny i ciągle mi to siedzi w głowie. Tak powstał ten wiersz dla maleńkiego Aniołka imieniem Wojtuś.