Wiem, że doktor Louis się o mnie martwi, ale nie ufam mu na tyle by swobodnie rozmawiać z nim o mojej sytuacji. Jeśli Harry i Anthony by się o tym dowiedzieli to obaj byliby na mnie wściekli. Nie zamierzam się narażać na ich gniew.

− Zmieńmy ten temat – proszę go i robię to w naprawdę dobrym momencie, bo Anthony właśnie wkracza do mojego pokoju.

− Czemu nie uprzedziłeś mnie o swoim przyjeździe? – pyta patrząc na Louisa. Tym razem także nie wydaje się być zadowolonym z jego obecności.

− Musiałem jej pobrać krew, do tego nie jesteś potrzebny.

Tony do mnie podchodzi, a następnie z czułością na mnie spogląda.

− Mam nadzieję, że cię nie bolało – chwyta mnie za rękę, na której ramieniu jest przyklejony plaster. – Jak już zrobiłeś swoje to możesz odejść – nawet na niego nie spogląda. Cały czas jest zajęty wpatrywaniem się we mnie.

Louis wydaje się zirytowany jego zachowaniem, ale nie drąży dyskusji.

− Żegnaj Marino – komunikuje na odchodne.

Tony się śmieje na jego zachowanie, a następnie jeszcze bardziej mnie do siebie przyciąga.

− Z samego rana mnie zostawiłaś, nie lubię się budzić sam – narzeka i trąca mój nos swoim.

− Przecież wiesz, że mam pracę, a z rana najlepiej się myśli – przewraca oczami na moje słowa.

− Nie rozumiem czemu ty musisz tam z nim siedzieć, przecież równie dobrze możesz sobie wziąć komputer tutaj. Wątpię by to, że on ciągle się na ciebie patrzy dobrze działało na twoją koncentrację.

Może i to byłoby dla mnie bardziej komfortowe, ale nie mam odwagi by to zaproponować. Jeszcze Harry by się wściekł.

− A on też ciągle narzeka, że jest taki zapracowany, a ma czas by tyle siedzieć w domu.

− Daj spokój. Jest dobrze, tak jak jest.

Staje na palcach, a następnie muskam krótko jego usta i wychodzę.

Przez moją nieobecność narobiło mi się wiele zaległości, które wreszcie muszę nadrobić.

Wracam do gabinetu Harry'ego, a on teraz znajduje się na moim wcześniejszym miejscu.

Staje przed biurkiem, bo przecież nie mogę go wyprosić.

− Coś ci powiedział? – pyta patrząc prosto na mnie.

− Nie, bo przyszedł pobrać mi krew. Nie wzywaj, go więcej, bo nie chcę generować kolejnych kosztów. Nie chcę nawet myśleć ile jeszcze będę pracować by spłacić dług ojca.

− Nigdy nie dasz rady – mówi dokładnie to czego usłyszeć od niego nie chcę.

Wstaje i wskazuje ręką bym usiadła na swoim wcześniejszym miejscu, robię to, a następnie wchodzę w program i zaczynam księgować.

Dobrze, że zajmuje się tylko legalnymi rzeczami, bo nie potrafię kreatywnie księgować. Na pewno od razu ktoś by się domyślił, że coś jest nie tak.

− Anthony się do ciebie bardzo przywiązał, więc Louis co jakiś czas będzie sprawdzał czy wszystko z tobą w porządku. Chcesz kawę? – pyta zmieniając temat, a ja energicznie kiwam głową.

Staram się nie myśleć o tym, że on właśnie powiedział, że nie wrócę do domu. Że przez resztę mojego życia będę więźniem.

Harry wychodzi, a ja mocno zaciskam oczy byleby tylko się nie rozpłakać.

Nie mogę sobie na to pozwolić.

Harry szybko wraca i zajmuje miejsce naprzeciwko mnie.

− Wiem, że Anthony zabrał cię na randkę. Jak się z nim bawiłaś? – cholera co ja mu mam odpowiedzieć? Prawdę czy nie?

− Było miło – mimo wszystko nie chce by Tony usłyszał, że nasze wyjście mi się nie podobało.

− To dobrze, bo dziś wyjdziesz ze mną.

Liczę na waszą opinię.