- Do Narnii, mojego królestwa. - odpowiedziała Zuzanna.

Tom popatrzył na nią z wyrazem politowania na twarzy.

- Na pewno nie chcesz iść do skrzydła szpitalnego? - zapytał.

Dziewczyna spojrzała na niego, a na jej twarzy można było wyczytać nienawiść, jaką przez chwilę dażyła chłopaka.

- Nie chcesz chyba, żeby cała szkoła wiedziała o twoich zdolnościach.

Tym razem to Tom nic nie powiedział.

- Niech Ci będzie, mogę spróbować. - powiedział po chwili. - Alohomora.

Zuzanna podeszła to szafy aby sprawdzić czy ta się otworzyła.

- Nie wiem co zrobiłeś, ale nie działa.

- Jak widzisz nie działa, idziemy.

- Spróbuj czegoś innego, nie wiem, ale powiedziałeś, że ją otworzysz.

- Ale nie mówiłem kiedy.

- Ja nawet nie wiem gdzie jestem! - krzyknęła z rozpaczą Zuzanna.

- Niech będzie, spróbuję jeszcze raz.

Chłopak podszedł do szafy i wypowiedział zaklęcie. Znowu nic.

- Jutro spróbujemy, ale chodź już.

- Dokąd proponujesz abym poszła? - zapytała z lekką kpiną Zuzanna.

- Pójdziemy do dyrektora, wtedy może się dowiemy z jakiego jesteś domu i w tamtym dormitorium przenocujesz.

- Niech będzie, chodźmy.

Tom poprowadził dziewczynę do wyjścia z pokoju po czym obydwoje zeszli na niższe piętro. W końcu znaleźli się przed pokojem profesora Dippet'a. Po tym gdy Tom zapukał do drzwi para usłyszała donośny głos:

- Proszę.

Ślizgon poprowadził Zuzannę do środka pomieszczenia po czym sam do niego wszedł.

- Och, Tom, co Cię tu sprowadza? - dyrektor popatrzył na dziewczynę. - A kim jest ta Pani?

- Jest nowa w szkole, poproszono mnie, abym zawiódł ją do Pana. - skłamał chłopak.

- A więc dobrze, podejdź tutaj, proszę. - zwrócił się do Zuzanny.

Dziewczyna podeszła do dyrektora a tamten ubrał jej Tiarę Przydziału na głowę.

- Hmmm, inteligentna, ale także odważna i wierna... Niech będzie, Ravenclaw!

- Czy to już wszystko profesorze? - odezwał się Tom.

- Tak, czy mógłbyś pokazać tej Pannie jej dormitorium?

- Ależ oczywiście.

Ślizgon oraz, od teraz, Krukonka ruszyli ku wyjściu z gabinetu.

- Dlaczego ten człowiek wierzył we wszystko co powiedziałeś? - zapytała Zuzanna.

- Nie twoja sprawa, a teraz chodź.

Przez resztę drogi do dormitorium dziewczyna pytała Toma o wiele rzeczy, ale ten na nic nie odpowiadał.

- Możesz mnie nie ignorować?! - krzyknęła w końcu poirytowana.

- Nie ignoruje Cię, po prostu unikam kontaktu z osobą, która może zniszczyć moją reputację.

Słysząc taką odpowiedź Zuzanna zdenerwowana ruszyła ku wejściu do jej Pokoju Wspólnego.

- Dowidzenia. - rzekła na dostatek.

Tom zadowolony z tego, że zdenerwował tą dziewczynę ruszył przed siebie.

Chłopak szedł pewnym krokiem przez korytarz, nie wiedząc o tym, że ktoś go obserwował i słyszał całą rozmowę, którą przeprowadził z "nową".  A o ile, że Zuzanna pytała go o wiele rzeczy, takich jak naprzykład ten mały pakunek, który Tom wrzucił do szafy, przez osobę, która usłyszała tę rozmowę chłopak mógłby czuć się zagrożony...