Dziś z narracji trzecioosobowej. Wybaczcie.

Goście udali się do hotelu.

W budynku opery zapanowała cisza.

Cisza.

Prócz jęków Sherlocka, marudzącego, że...

- W życiu nie zjem tego paskudztwa. Nazwa jest dobrana jak najbardziej! Kleik. Można tym kleić cegły. Nie chcę.

- Sherlock, musisz coś zjeść. - łagodnie szepnęła niepewna Molly.

Holmes ją zignorował. Jak zwykle.

- Tak, dokładnie. Słyszałeś co mówiła pani Hudson? Koniecznie musisz jeść i przytyć co najmniej pięć kilogramów. A ja już tego dopilnuję. A co jak zemdlejesz na scenie i spadniesz na widownię? - Jim był naprawdę zmartwiony. Nie chciał, żeby brunetowi stało się coś złego.

- Kiedy ja nie chcę...- Sherlock schował twarz za swoimi rękoma.

- A jest coś na co masz ochotę?

- Nie. - padła sucha odpowiedź.

Irene zacmokała z troską, nerwowo miętoląc rąbek swojej bordowej sukni.

Chyba tylko John Watson niezbyt  przejmował się tym, że Sherlockowi coś tam nie smakuje. Nie rozumiał. O co tyle krzyku?
Jak wybrzydza, to niech nie je.
A jak koniecznie ma jeść, to niech dadzą mu coś, co lubi.

W czym problem?

- Widziałeś swoją wagę? - zaczął blondyn. Miał stanowczo dość tego, że w jego i Sherlocka pokoju przebywa tyle osób.

- Waga to narzędzie, do mierzenia ciężaru. - lakonicznie odparł Loczek.

- Ojejku, tak wiem. Jestem głupi. Ale wiesz co? Nie jestem arystokratą, wykształconym we wszytskich kierunkach świata. Ale żyję. A ty bez pomocy innych byś nie przeżył. Bo jesteś za chudy i nie wiesz co to praca. Będziesz jadł to, co dostaniesz, albo nic i umrzesz, jasne?!Gdy się nie je, to się umiera. A trupy nie śpiewają i nie są dość ładne. I będziesz miał w oczach robaki, a z ust będą ci wychodziły glizdy!

W pomieszczeniu zapanowała chwilowa cisza.

Wszyscy patrzyli na siebie, brakowało tylko cykania świerszczy.

- Daj ten kleik. - jęknął Sherlock, załamanym głosem.

Panna Adler, panna Hooper, Jim Moriarty oraz Watson mogli obserwować, jak przy pierwszym kęsie, twarz śpiewaka robi się wręcz zielona.

- Proszę. Nie wymiotuj. - westchnął John.

Lecz już po chwili musiał stać przy oknie, trzymając kościste ciało, rzygającej księżniczki.

I tu dotarło do blondyna, że problem jest poważniejszy niż myślał.
Znał się trochę na medycynie i wiedział co to oznacza.

Sherlock jest chory i to bardzo.

John skapnął się, że nie należy na niego krzyczeć, tylko być łagodnym i naprawdę mu dogodzić.

Holmes, drżącą ręką otarł usta, zabrudzone własnymi sokami trawiennnymi i resztkami kleiku. W buzi miał okropny, gorzki posmak.

Nigdy w życiu nie czuł się tak upokorzony. Miał wrażenie, że nie potrafi stać na własnych nogach, a policzki płoną mu żywym ogniem.

- Mam nadzieję, że nikt nie stał na dole. - powiedział ochroniarz.

- Wszyscy wyjść! - miało to brzmieć władczo, a wyszło dość żałośnie.
Sherlock Holmes czuł się jak robak.

- Molly weź mopa i...- mógł usłyszeć jeszcze jak Irene rozkazuje brunetce.

Loczek usiadł na łóżku. - Powiedziałem: wyjść. - zwrócił się do Johna, opierającego się o ścianę.

- Muszę z tobą zostać. Jestem ochroniarzem; poza tym ja tu mieszkam.

Mina Sherlocka wskazywałaby na to, że strzelił focha.

- Masz anoreksję. - rzekł prosto z mostu Watson.

Śpiewak zdziwony podniósł głowę.

- Tak, wiem co to. Nie jestem tak głupi, jak ci się wydaje.

Sherlock prychnął.

- Odpowiedz teraz na to pytanie. Często się głodzisz. Ile potrafisz nie jeść?

- Do pięciu dni. - żachnął się Holmes.

- To niezdrowo.

- I co mnie to?! Zajmij się swoją twarzą.

- Zająłem. I nie mam już wąsów, zgodnie z twoim życzeniem. To teraz twoja kolej. Ty spełnisz moje życzenie. - mężczyzna wbił w niego stanowczo spojrzenie.

- Nie jestem cholerną złotą rybką, żeby spełniać życzenia! - warknął chłopak.

- Wymuszasz wymioty?

- Myślisz, że ci powiem?

- Powiesz.

- Nie.

- Tak.

- Nie.

- A ja uważam, że tak.

- Tak.

- Ale co tak? - pogubił się John, tracąc swój groźny wyraz twarzy.

- Czasami...no...- Holmes zrobił się czerwony.
Spuścił wzrok na swoje stopy i zaczął zdejmować drogie, skórzane buty. Stópki miał w jakby koronkowych podkolanówkach. Przez chwilę wyglądał, jakby chciał je podrzeć, ale tylko rzucił nimi w róg pokoju, opadając na łóżko z głośnym westchnięciem.

Watson wpatrywał się w niego intensywnie. Czy ten człowiek nie ma szacunku?!

Do niego?

Wiliama Sherlocka Scotta Holmesa!

Lekko drgnął.

- Powiedz mi, księżniczko, co najbardziej lubisz jeść? I pić. - twarz blondyna momentalnie złagodniała.

- Sok pomarańczowy?

- A jeść?

- Nic.

- Zaufałbyś mi? - niespodziewanie zapytał ochroniarz.

- W jakiej sprawie? - brunet lekko zmarszczył brwii.

- Wyjdziesz na zewnątrz.

- Idę.

***

Sherlock ubrał czarny płaszcz, czując lekkie podekscytowanie.

Wychodzi z opery.

Widzi niebo.

Może robić co chce.

No...prawie.

John cały czas go pilnował.

- Gdzie idziemy? - zapytał Sherlock. - Po twojej minie, mogę wywnioskować, że do kogoś, ważnego dla ciebie.

- Do mojej babci.

Loczek liczył raczej na morderstwo, więc odrobinę się skrzywił.

- Babci...? Po co? - wywrócił oczami.

- Zobaczysz.

- Ale ja chcę wiedzieć! - oburzył się.

John uśmiechnął się lekko.

W końcu dotarli do jakiejś kamieniczki. Watson wziął głęboki oddech i zapukał.

Po chwili drzwi otworzyła im pewna kobieta. W młodości musiała być naprawdę piękna. Teraz, siwe włosy zasłonięte były kwiecistą chusty, a twarz pokryta zmarszczkami. Dodawało jej to wiele pewności i mądrości.

- Johnie Hamishu Watsonie. Nie pokazywałeś mi się od trzech lat! - zawołała. - Nareszcie zgoliłeś te okropne wąsiska! Wejdź, proszę.

Babcia spojrzała na niego krytycznym wzrokiem.
Jednak po chwili zauważyła niskiego bruneta, który niepwenie się rozglądał.

Pisnęła z radości.

- Oooo! Przyprowadziłeś swojego chłopaka, wnusiu? - spytała głośno, nie mając problemu z tym, że połowa społeczeństwa nie toleruje "gejozy".

- Babciu...- syknął załamany John. - Nie jestem gejem. To dość obrzydliwe, a to jest Sherlock Holmes. Jestem jego ochroniarzem i mamy pewien problem. - szepnął.

- Sherlock Holmes. - westchnęła. - Prześlicznie śpiewasz. Może chciałbyś tak...

- Babciu...możesz na słówko?

- No nie wiem, nadal jestem na ciebie zła, ale...- zaczęła się zastanawiać.

- Tu chodzi o Sherlocka.

- O mnie?!

- Ty siadaj i nie podsłuchuj. - warknął John, popychając go na krzesło.

Brunet gotowy był już zrobić focha.

Strasza kobieta i Watson zniknęli za drzwiami. Sherlock nie słyszał o czym mówią.

Po chwili wrócili.

- Dobrze! - zaszczebiotała Babcia. - Robimy pierożki z jagodami! - zawołała ucieszona.

- Pierożki...z jagodami?

Witam, witam.

Mam wi-fi! Nareszcie.
Łatwo mi przyszło napisanie tego rozdziału, chyba fajny.

Co sądzicie?

W skrócie: Sherlock rzyga na przechodniów, a Babcia znajduje swojemu wnusiowi chłopaków.