Następnego dnia obudziłam się o 6:40 wtulona w Jasona.Powoli by nie obudzić mojego chłopaka,wyplątałam się z jego uścisku i zabierając ubrania,poszłam do łazienki.W środku ubrałam niebieską koszulę,gwiezdne leginsy i uczesałam włosy w koka.Założyłam naszyjnik z połową księżyca,bransoletkę od ukochanego i wyszłam do pokoju.Spojrzałam na fioletowy zegar,który wskazywał godzinę 7:20.

-Jason pora wstawać.

Ja-Jeszcze pięć minut mamo.

-Czy wyglądam aż tak staro?

Ja-Co?Nie....

-Mam nadzieję inaczej zapadniesz w wieczny sen.

Ja-To była groźba?

-Raczej fakt.

Ja-Ja ci dam!

Przyciągnął mnie do siebie tak,że wylądowałam przodem w jego ramionach.Zabawkarz korzystając z okazji mojego zdezorientowania,zaczął mnie łaskotać.Zaniosłam się śmiechem.

-Jason haha przestać!

Ja-A co z tego będę miał?

-Moją wdzięczność?

Ja-Nie,pocałuj mnie.

Pocałowałam go w policzek.

Ja-O nie droga panno w usta.

Musnęłam zaledwie jego wargi i uciekłam.

Ja-Wracaj!Jeszcze z tobą nie skończyłem!

Śmiejąc się zbiegłam do kuchni i ukryłam się pod stołem.

H-Jula po co weszłaś pod stół?

-Nie wydaj mnie,proszę.

H-O co chodzi?

-Uciekłam Jasonowi.

H-Ok.

-Dziękuje.

W chwili,w której malarz wstał do kuchni wszedł czerwonowłosy.

Ja-Helen widziałeś może Julię?

H-Nie.

Ja-Na pewno przyjdzie na śniadanie.

Gdy wszyscy byli już zasiedli do stołu,wślizgnęłam się na swoje miejsce.

Ja-Wiedziałem że tu będziesz.

-Nie trzeba być wróżbitą Maciejem,by to przewidzieć.

Ja-Nie bądź wredna,przepraszam.

-Nie,to ja przepraszam.

Ja-I love you.

-I love you more.

Wróciliśmy do jedzenia.Nałożyłam na talerz jajko na miękko i ciemny chleb.Po skończonym śniadaniu postanowiłam zrobić przyjaciółką niespodziankę.

-Chłopaki co wy na to,by odwiedzić swoje dziewczyny?

K,L,H,Je i Rj-Jak na lato!

-Ubierzcie się jak zwykli ludzie,a nie jak seryjni mordercy poszukiwani przez policję.

K-Ok.

Po pół godzinie zeszli na dół.Wyglądali normalnie jak nie oni,dopiero gdy przyjrzałam się dokładniej rozpoznałam ich.Ubrałam czarne kozaki i kurtkę.

-Dobrze,zamknijcie oczy.

Teleportowałam nas na skraj lasu.

-Wiecie,gdzie mieszkają?

L-Na pewno jakoś je znajdziemy.

-Ok,pa chłopaki!

K,L,H,Rj i Je-Pa!

Wracaliśmy do rezydencji lasem,rozmawiając,gdy zobaczyłam zakrwawione odciski łap na śniegu.

-Jason,zobacz!Co ci to przypomina?

Ja-To są ślady wilka sądząc po krwi rannego.

-Musimy go znaleźć.

Ja-Dobrze.

Szliśmy po poszlakach z pół godziny,gdy zobaczyłam czarnego wilka w krzakach.

-Teraz cicho.

Ja-Ok.

Zmieniłam się w to zwierzę i ostrożnie do niego podeszłam,uważając żeby się na mnie nie rzucił.

-Hej jestem Julia.

W(wilk)-Wiktor.

-Mogłabym dowiedzieć się co ci się stało?

W-Najpierw niech ten człowiek sobie pójdzie.

-Niestety nie może,to jest mój chłopak Jason.

W-To nie możliwe.

-Wszystko jest możliwe,gdy tylko uwierzysz.

W-Dobrze,wierzę ci.

-Dlaczego krwawisz?

W-Powiem ci,jak nie będziesz mi przerywać.

-Ok.

W-Gdy byłem jeszcze szczeniakiem myśliwy zabił mi matkę,a mnie przyprowadził na czarny rynek.Na początku bałem się dotyku ludzi i na wszystkich warczałem,dlatego nie sprzedał mnie przez długi czas.Któregoś dnia do mojej klatki podbiegł mały chłopiec i wystawił do mnie rączkę.Wiedziony instynktem pozwoliłem się pogłaskać.Nie długo dołączyli do niego jego rodzice.Mały prosił rodzicieli,by mnie kupili,po błaganiach wreszcie ich przekonał i zyskałem nową rodzinę.Przez kilka lat,mieszkało mi się tam jak w raju.Nie musiałem polować,leżałem całe dnie w domu i przytulałem się do chłopaka.Kiedy urosłem po prostu wywieźli mnie do lasu,jak najdalej od nich.Przywiązali mnie do drzewa i odjechali,zostawiając mnie samego w nieznanym mi terenie.Gdy przegryzłem sznur to ruszyłem w drogę.Nagle wpadłem w pułapkę na niedźwiedzie,nie zobaczyłem jej gdyż śnieg ją zasłonił.Po dość długim czasie uwolniłem się z niej i udałem się dalej.Nie miałem już sił więc się tu położyłem,a później przyszłaś ty.

-Bardzo mi przykro.Mogę obejrzeć twoją zranioną łapę?

W-Tylko ostrożnie.

-Ok.

Zmieniłam się w człowieka.Przyłożyłam swoją rękę do jego kończyny i skupiając się na uzdrowieniu jego rany,zamknęłam oczy.Kiedy je otworzyłam zranienia już nie było.Po chwili znów byłam wilkiem.

W-Dziękuje ci za pomoc.

-Nie ma za co.

W-Co mógłbym dla ciebie zrobić?

-Wystarczy byś nas czasem odwiedzał.

W-Nie ma sprawy.Do zobaczenia.

-Do widzenia.

Gdy tylko ssak oddalił się,stałam się człowiekiem.

Ja-Przez chwilę myślałam,że chce się na mnie rzucić.

-Widzisz,jak nie pijesz to myślisz.

Ja-Haha bardzo śmieszne.

-Nawet nie wiesz jak.

Ja-Chodźmy już do domu.

-Ok.

Poszliśmy,więc do rezydencji,w której dowiedzieliśmy się,że spóźniliśmy się na obiad.Cóż na późny posiłek popołudniowy zjadłam spaghetti z ciemnym sosem do mięs.Kiedy skończyłam udałam się do pokoju.W nim na łóżku zauważyłam moją foczkę.Położyłam się koło niej i się do niej przytuliłam.Nie wiedziałam kiedy zasnęłam.Gdy się obudziłam,zauważyłam na zegarku godzinę kolacji,więc szybko zeszłam do kuchni.Usiadłam na swoim miejscu i nałożyłam na talerz gofry z bitą śmietaną.Po zjedzeniu kolacji,udałam się do pokoju.Umyłam się,przebrałam w piżamę i przytulona do foczki i pluszowego kotka usnęłam.

Ciąg dalszy nastąpi...........................................kiedyś.

Hej moi czytelnicy,przepraszam za mój poślizg,ale nie miałam żadnego pomysłu.Na idee tego czarnego wilka wpadłam wracając do domu autobusem i postanowiłam go wykorzystać.Czy mi się dzisiejszy rozdział udał,oceńcie sami w komentarzach.Rozdział dedykuje FokaToJa i little_princes1110.

Masz Ala już nie możesz mnie zabić!

Zostawiajcie po sobie ślady w postaci Gwiazdek i Komentarzy,bo nie wiem czy warto w ogóle to pisać.

Pozdrawiam - Julcia ;3