Wychodząc z klasy po napisaniu testu z matematyki zauważyłam dyrektora, który wpuszczał Nialla i Zayna do swojego gabinetu. Już wiem, że zrobili coś niestosownego i już bałam się co takiego.

- Boże, a ci znowu tam - usłyszałam jakąś dziewczynę, która odezwała się do swojej koleżanki.

- Niech wyrzucą ich z tej szkoły. Nie mogę się doczekać tego dnia - powiedziała ta druga - Złamali nos Jake'owi!

Odruchowo chwyciłam się za tę część ciała, bo poczułam jak mnie zaczęła boleć przez to co usłyszałam. Spojrzałam się na stojąca obok mnie Jade, która wzruszyła ramionami.

- Chodźmy stąd - powiedziałam i razem z dziewczynami przeszłam pod salę, w której będziemy mieć kolejne zajęcia.

- Niall i Zayn znowu kogoś pobili? - spytała Lily odstawiając swój plecak pod ścianą.

- Na to wychodzi - westchnęłam kręcąc głową, nie wiedząc jak to wszystko skomentować.

~

- Hej Jenny - usłyszałam za sobą na przerwie, gdy wyciągałam książki z szafki.

- Hej Niall - westchnęłam i odwróciłam się do chłopaka, trzymając w rękach rzeczy potrzebne na kolejne zajęcia.

- Coś się stało? - spytał.

- Złamałeś nos jakiemuś kolesiowi?

- Co? - zamrugał - Ach, o to chodzi - zaśmiał się, a ja przewróciłam oczami.

- Więc to prawda?

- Zayn to zrobił, nie ja.

- Po jaką cholerę?

- Bo uhm, jakiś frajer nie będzie nam podskakiwał? - prychnął.

- Wyrzucą was ze szkoły.

- Nie zrobią tego.

- Skąd wiesz?

- Bo za pół roku kończę ostatnią klasę, więc po co mieliby to robić?

No tak, racja.

- Poza tym skończę ten rok, uda mi się. A potem...

- Co potem?

- Ktoś będzie mnie odwiedzał w akademiku - przygryzł wargę i mrugnął do mnie.

- Och, weź - przewróciłam oczami i uderzyłam go w ramię.

- Co mam wziąć? - powiedział udając, że nie wie o co chodzi na co uderzyłam się w czoło.

- Idź już, kretynie - zaśmiałam się.

- Aktualnie czekają na mnie na posterunku, więc nie wiem, czy później się zobaczymy.

- Czekaj, co?

- Matka tego frajera którego Zayn pobił zgłosiła to na policję, ale kurwa, nie zrobiliśmy nawet tego na terenie szkoły.

- Czasami nie mam na ciebie słów - westchnęłam.

- Postaram się wrócić jak najszybciej i odwiozę cię do domu. Do zobaczenia, kochanie - powiedział i pochylił się, żeby mnie pocałować, dając mi na chwilę możliwość poczucia jego kolczyka w języku.

Włożył dłonie w kieszenie i ruszył do wyjścia ze szkoły, gdzie przy drzwiach jacyś chłopcy jak najszybciej mogli zeszli mu z drogi.

Jeszcze pół roku i będę za tym tęsknić, przyrzekam.

~

Po lekcjach Niall rzeczywiście czekał na mnie pod szkołą. Podeszłam do niego i wsiadłam z nim do jego samochodu.

- I jak ze sprawą na policji? - spytałam odstawiając swoją torbę na tylnych siedzeniach.

- W porządku. Zayn'owi najwięcej się oberwało, bo musi zapłacić za to co zrobił. Oczywiście mówię tu o odszkodowaniu za nos tego kolesia.

- Och, w porządku...

- A teraz... - zaczął odpalając silnik samochodu - Chciałabyś zrobić coś szalonego? - spytał sugestywnym tonem i ruszył z miejsca wjeżdżając na ulicę.

- Uhm...

- Uznaję to jako "tak" - powiedział i zaczął szybciej jechać.

- Czekaj, co masz na myśli?

- Mam nadzieję, że masz zapięte pasy - powiedział i zanim domyśliłam się o co chodzi, on gwałtownie wszedł w zakręt, by zacząć jechać kolejną ulicą.

- Niall! - pisnęłam chwytając się kurczowo siedzenia - Do cholery, jest samo południe!

- To nie zmienia faktu, że nie można poszaleć - powiedział i wtedy zauważyłam, że zaczęliśmy dojeżdżać do skrzyżowania.

- Chyba nie powiesz mi, że...

- Że przejedziemy na skrzyżowaniu na czerwonym świetle? - uśmiechnął się i zaczął przyspieszać, a ja zakryłam oczy wpadając w panikę. Usłyszałam klakson prawdopodobnie jakiegoś ciężarowego samochodu, więc szybko odsłoniłam oczy, by ocenić sytuację.

- Niall!

Ciężarówka przyjechała obok nas, gdy Niall wszedł w zakręt i prawie w nią wjechał. Moje serce definitywnie chciało teraz opuścić moją klatkę piersiową. Chłopak zaśmiał się i zwolnił jadąc prostą ulicą. Poklepał mnie po kolanie, a ja wtedy odetchnęłam głęboko, bo na szczęście wszystko się skończyło.

- Horan, czy ty jesteś normalny?!

- Nazwisko samo przez się mówi, że nie - zaśmiał się.

- Przysięgam, że...

- To było dobre i chcesz spróbować tego jeszcze raz?

Spojrzałam się na niego zdenerwowana.

- Przepraszam bardzo, czy ty sobie żartujesz? - zamrugałam.

- Czułaś adrenalinę, prawda? I za to kocham się ścigać. Robiąc to czuję się jak ryba w wodzie. Kocham to - mówił z uśmiechem patrząc się na drogę.

Cholera, wyścigi to rzeczywiście jego całe życie.

- Okej, przyznaję się, to było dobre - powiedziałam.

- Kurewsko dobre.

- Ale cholera, tak po prostu przejechałeś na czerwonym świetle przez skrzyżowanie, przed pieprzoną ciężarówką!

- I to było w tym najlepsze.

Właśnie spojrzałam się na niego jak na idiotę, którym zresztą jest.

- Poza tym, jadę z tobą. Nie dopuściłbym do tego, żeby coś się tobie stało. Wszystko mam pod kontrolą.

- Na pewno?

- Wypadek miałem raz w życiu, ale jak sama wiesz, nie z mojej winy. Dobrze wiem co sam robię i nie jestem takim idiotą, żeby w pełni świadomości zrobić coś czym przypłacę swoim życiem.

- No to dlaczego...

- Nie porównuj tego do cięcia się, okej?

Postanowiłam, że nic nie powiem, bo ta rozmowa zaczęła iść w złym kierunku.

- Pamiętaj, że dziś u mnie oglądamy mecz o którym rozmawialiśmy w Starbucksie - powiedział, gdy podjeżdżał pod mój dom.

- To dziś?

- Tak, więc o ósmej bądź gotowa, bo po ciebie przyjadę.

- Z kim gramy? - spytałam.

- Z moją ulubioną drużyną, kochanie - powiedział z uśmiechem i już wiem, że będzie zabawnie, bo będę słyszeć kłótnie bliźniaków, którzy zapewne będą pijani.

~

Weszliśmy do apartamentu Nialla razem z zakupami, które zrobiliśmy specjalnie na ten dzień. Udaliśmy się razem z nimi do kuchni, by wszystko przygotować.

- Chipsy przesypać do jakiejś miski? - spytałam rozglądając się po szafkach, kiedy Niall chował do lodówki trzy butelki wódki i dwa sześciopaki piwa.

- Po co? Zresztą zrób jak uważasz - powiedział siadając na blacie. Otworzył paczkę chipsów i zaczął ją jeść patrząc na mnie.

- Wiesz, jak zaraz wszystko zjesz to nie sprawi, że problem zniknie.

- Jak je zjem to nie będziesz musiała szukać tych misek - zaśmiał się, a ja wzruszyłam ramionami. - Okej, to zajmij się nimi, a ja pójdę zapalić - powiedział schodząc z blatu. Poklepał się po kieszeniach i stwierdzając, że nie ma tam papierosów wyszedł z kuchni i prawdopodobnie poszedł do swojej sypialni.

Wyciągnęłam szklanki i razem z kartonami soku zaniosłam je do salonu, by ustawić je na stoliku, który stał przy kanapach. Po chwili Niall wszedł do salonu z uśmiechem na twarzy.

- Co? - spytałam - Pomyliłeś zioło z papierosami?

- Nie - zaśmiał się - Nie mogę się uśmiechać?

- Nie zabraniam - powiedziałam i wtedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Podeszłam do nich, żeby je otworzyć i zobaczyłam za nimi Nathaniela ubranego w swój strój Lakers'ów i stojąca obok niego Lily.

- Niall cię zabije - zaśmiałam się mówiąc do jego brata.

- Braciszku, patrz kto przyszedł! - Nate krzyknął wchodząc do środka.

- O, Krakers - Niall podniósł brew.

- Co? - zaśmiałam się nie wiedząc dlaczego Niall to powiedział.

- Pan Lakers Crackers we własnej osobie - powiedział Niall i wtedy z Lily wpadłam w nieopanowany śmiech.

- Twoi Bulls Skulls dzisiaj umrą, stary - powiedział Nate.

- I się zaczęło - westchnęłam rozbawiona.

Po piętnastu minutach przyszli wszyscy, którzy byli zaproszeni, czyli nasza standardowa szkolna paczka. Wszyscy się z sobą przywitali, więc byliśmy gotowi, żeby oglądać mecz. Niall włączył telewizję i odszukał program,na którym będziemy mogli obejrzeć wspomniane wydarzenie.

- Jaka gorąca laska tam z przodu - powiedział Zayn, gdy operator kamery zaczął kamerować widownię.

- Ta brunetka? - spytał Louis, a Alice odchrząknęła głośno zwracając mu uwagę.

- Nie wiem jak, ale ją znajdę - Malik westchnął rozmarzony.

- Stary, tylko wspomnę, że dzielą was jakieś tysiące kilometrów - powiedział Harry.

- Jego kutasa nic nie zatrzyma - powiedział Liam, a Zayn rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Masz jakiś problem?

- Do tego, że codziennie śpisz z inną dziewczyną? Nie, nie mam.

- Wydaje mi się, że chcesz oberwać.

- Ja? Bo stwierdzam fakty?

- Dobra, zamknąć się - zaczął Niall - Każdy z nas taki był lub nadal jest, więc po co to wszystko?

- Odezwał się ten, który teraz prawdopodobnie od kilku miesięcy nie pieprzył dziewczyny.

- Słucham? - Niall zamrugał - Czy ja się przesłyszałem, kurwa?

W tym momencie poczułam się nieswojo, a dziewczyny spojrzały się na mnie, bo dobrze wiedziały co niedawno zaszło pomiędzy mną a Niallem.

- Co ci do tego co z kim robię i po jaką cholerę znów zaczynasz konflikt?

Zayn zaśmiał się głupio, a Niall poderwał się z kanapy, ale Nate szybko go zatrzymał ciągnąc go w dół.

- Malik, nie zaczynaj - powiedział.

- Bracie, on po prostu chce mieć znów obitą tą swoją idealną twarz - Niall uśmiechnął się sztucznie - Bo ewidentnie ma problem do mojej dziewczyny, a ja na to kurwa nie pozwolę! - powiedział twardo i spojrzał się na telewizor i przez to złapał się za głowę. - Lakers prowadzą?! - wykrzyknął.

Zayn zaczął się z niego nabijać, ale Liam szybko go uspokoił.

- Kochanie, wszystko będzie dobrze - powiedziałam do Nialla i pocałowałam go w usta. Był rozdrażniony, ale uśmiechnął się i objął mnie ramieniem. Po jakimś czasie chciał sięgnąć po alkohol, ale stwierdził, że tego nie zrobi, bo chce mnie odwieźć do domu.

W pewnym momencie wstałam i udałam się do łazienki, żeby z niej skorzystać. Zaczął mnie boleć brzuch, więc znając życie jutro, albo za kilka dni będę mieć okres.

Jak ja tego nienawidzę.

Umyłam ręce i wróciłam się do salonu, gdzie przekrzykiwano się i wyzywano. Podeszłam do kanapy i zobaczyłam, że nadszedł decydujący moment meczu, w którym okaże się, kto wygra. Niall z Nathanielem byli naprawdę podekscytowani.

- Lakers!

- Bulls!

- Dom! - krzyknął Louis - Serio, chcę teraz do domu zanim rozpocznie się wojna - powiedział ciszej, a my się zaśmialiśmy.

- Tak, kurwa! - Niall krzyknął wstając i wyrzucając ręce do góry, gdy zawodnik z Chicago wrzucił piłkę do kosza.

- Minimalnie! - Nate oburzył się.

- Ale jednak! Frajerzy - zaśmiał się.

- To chyba jakiś żart - powiedział Harry wskazując na telewizor.

Zaczęłam się śmiać razem z dziewczynami, bo jeżeli tak wygląda każde ich oglądanie meczu to musi to być najlepsza część całego spotkania.

W końcu wszyscy stąd wyszli i zostałam tylko ja z Niallem.

- Niall? - odezwałam się do niego, kiedy on sprzątał puszki po piwie.

- Tak?

- Masz może jakąś tabletkę przeciwbólową?

Niall odwrócił się do mnie i zmarszczył czoło.

- Dlaczego?

- Boże, nie patrz się tak na mnie - zaśmiałam się - Po prostu pytam, czy masz.

- Nie, ale możemy pojechać do apteki.

- W takim razie chyba wytrzymam do czasu kiedy wrócę do domu.

- Kochanie, wszystko jest w porządku?

- Będę mieć okres, to tyle - zaśmiałam się.

- Oby - powiedział.

- Oby?

- Chyba że nie wiem, chcesz mi o czymś powiedzieć.

- Co? Nie. Chyba, że ty chcesz.

- O mój Boże, przestańmy - złapał się za głowę - Przez ciebie zacznę panikować.

- Myślę, że jakby coś się stało to ja bym panikowała najbardziej - westchnęłam - Jedźmy już do domu, co? Jest późno, a jutro trzeba iść do szkoły.

- Jak księżniczka sobie życzy.

Po godzinie byliśmy już pod moim domem, bo zanim do niego pojechaliśmy udaliśmy się po tabletki dla mnie i zjedliśmy szybką kolację w McDonald's.

Zaproponowałam, żeby Niall poszedł ze mną do pokoju, bo i tak moi rodzice i brat śpią.

Zapaliłam światło i cicho zamknęłam za nami drzwi.

- Sephora! - Niall ucieszył się widząc kotkę. Uśmiechnęłam się widząc jak ją głaszcze. - Okej, chyba zaraz będę musiał iść - powiedział, po chwili wstając z podłogi.

- Zostaniesz na noc? - spytałam, co go zdziwiło.

- A co jeżeli twoi rodzice mnie zobaczą?

- Nie wchodzą mi do pokoju, spokojnie. A co, boisz się? - podniosłam brew.

- Ja? Ja niczego się nie boję - powiedział krzyżując ramiona na piersi.

- W takim razie zostań - powiedziałam mu do ucha, kiedy do niego podeszłam.

- Okej, ale pod warunkiem, że cię wykąpię - powiedział.

- A jeżeli nie?

- To się pogniewamy - powiedział i nagle wziął mnie na ręce, przez co pisnęłam.

- Mała, cichutko - szepnął - Bo się dowiedzą, że tu jestem, a tego chyba nie chcesz, co?

- Masz rację - zaśmiałam się cicho obejmując jego szyję.

Niall zaniósł mnie do łazienki, gdzie odstawił mnie na ziemię, by wpuścić wodę do wanny i dodać do niej płyn do kąpieli.

- Będziesz się kąpać ze mną? - spytałam.

- Jeżeli tego chcesz, to dobrze wiesz, że nie odmówię - podniósł brew.

- Doskonale wiem - zaśmiałam się.

- Ale nie patrz - powiedziałam, gdy zaczęłam ściągać z siebie bluzkę.

- To wcale nie tak, że widziałem ciebie nago.

Podniosłam brew patrząc się na niego.

- No dobrze, odwrócę się - powiedział i zrobił to co powiedział.

Gdy rozebrałam się i zanurzyłam się w ciepłej wodzie z pianą, Niall odwrócił się i wtedy zobaczyłam na jego twarzy głupi uśmieszek.

- Hej, patrzyłeś się!

- To nie moja wina, że lustro tam wisi, a poza tym, odwróciłem się.

- Dobra, nieważne - westchnęłam kręcąc głową - Czekam.

Niall po chwili do mnie dołączył siadając za mną plecami.

- Wiesz, uhm, wbijasz się we mnie trochę.

- Och, przepraszam, że jest taki duży.

- Nie musiałeś - uderzyłam się w czoło.

- Hej, tylko nie mów, że to ci się nie podoba.

- Niall, proszę cię - zaśmiałam się. Nic nie powiedział, tylko wziął gąbkę oraz żel i po chwili zaczął myć moje plecy, poprzednio przerzucając moje włosy przez moje ramię, żeby mu nie przeszkadzały.

Oparłam się o niego i wtedy zaczął myć mój brzuch.

- Mogłabym tak leżeć w nieskończoność - wymruczałam zamykając oczy.

- Uwierz mi, że ja też - powiedział sunąc gąbką do moich piersi - Poza tym, pierwszy raz robię coś takiego.

- Naprawdę?

- Przecież nie byłem z nikim na tyle blisko, żeby rezerwować sobie dla niego wieczór.

- Och, czyżby? - podniosłam brew.

- Jenny, nie chodzi mi tu o seks.

- Nie bulwersuj się tak. Wiem o co ci chodzi - powiedziałam i przechyliłam głowę, by na niego spojrzeć. Niall pochylił się i pocałował mnie krótko, ale z językiem. Przesunął dłonią po moim brzuchu aż do mojego krocza, gdzie przez chwilę mnie pieścił. Mruknął uśmiechając się słysząc mój jęk, które dobrze wiem, że lubi u mnie wywoływać.

W końcu postanowiliśmy wrócić do pokoju, gdzie Niall ubrał mnie w piżamę, co było dosyć śmieszne, ale urocze.

Niall postanowił, że będzie spać w koszulce i bokserkach, a z rana pojedzie do domu, żeby przebrać się w czyste ubrania. Ani trochę mi to nie przeszkadzało.

Weszliśmy razem pod kołdrę i wtedy zdałam sobie sprawę, że to jest chyba drugi raz, kiedy śpimy razem. To było świetne, bo moment kiedy przytulamy się na łyżeczki jest w tym wszystkim najlepszy.

- Dobranoc, skarbie - szepnął i pocałował mnie w skroń.

- Dobranoc, tygrysku.

- Pando - odchrząknął, na co się zaśmiałam, bo przypomniałam sobie, że się tak nazwaliśmy.

- Okej, w takim razie dobranoc uroczy misiu pando.

Niall westchnął i jestem pewna, że to przez słowo "uroczy".

- Miłych snów, seksowna tygrysico - wymruczał, przez co jestem pewna, że zasnęłam z uśmiechem na ustach.