- Hej, maleńka - usłyszałam za sobą głos jakiegoś chłopaka, który razem ze swoimi kolegami komentował mnie podczas jazdy autobusem. Próbowali zwrócić na siebie moją uwagę, ale ignorowałam ich w miarę możliwości. Widząc swój przystanek wstałam ze swojego miejsca i udałam się w stronę wyjścia z pojazdu.

- Już idziesz, księżniczko?

Czekałam z niecierpliwością na to, kiedy drzwi się otworzą, a w dodatku trójka chłopaków zaczęła zmierzać w moim kierunku. Wyjście w porę się otworzyło i mogłam opuścić pojazd przed nimi. Zdziwiłam się, bo na przystanku stał Niall. Miał na sobie skórzaną kurtkę, a jego dłonie były schowane w kieszeniach czarnych, przetartych na kolanach spodni.

- Co ty tu robisz? - spytałam podchodząc do niego.

- Panowie, ta panienka jest chyba zajęta, przez tego frajera - usłyszałam tego chłopaka, który najwięcej mnie komentował. Odwróciłam się i zauważyłam, że mierzył mnie wzrokiem i uśmiechał się głupio.

- Słucham? - odezwał się Niall.

- Słyszałeś.

Niall zaczął podchodzić do nich, co zdecydowanie nie uśmiechało mi się. Chciałam go zatrzymać, ale to nic nie dało.

- Słuchaj, pedale z różowymi włosami - zaczął chłopak.

- Mówisz do mnie? - Niall prychnął wskazując na siebie. - Wiesz, z kim rozmawiasz?

- Oczywiście. Z największym frajerem w mieście.

- Życie ci niemiłe? - Niall zmrużył oczy i podszedł do chłopaka tak, że górował nad nim.

- Współczuję tej ślicznotce, że cię zna.

- Słuchaj, nie znam cię, ale mnie wkurw... - Niall mówił, ale nie dokończył, bo chłopak uderzył go w twarz. Jego koledzy zaczęli się śmiać, ale nie na długo. Horan oddał cios, powalając przeciwnika na ziemię. Chciałam się odezwać, żeby ich uspokoić, ale zrezygnowałam, bo Niall był dosyć zdenerwowany, a z takim lepiej nie zadzierać. Chłopak, który go zaatakował zaczął bronić się przed ciosami, co uznałam za śmieszne, bo to on przecież to wszystko zaczął, a teraz za to płaci. Niall po chwili wstał z niego, otrzepując swoje spodnie, a tamten uciekł z miejsca zdarzenia razem ze swoimi kolegami. Krzyknął tylko "Odpłacę się" i to było na tyle.

- Księżniczko, dlaczego nie poszłaś do szkoły? Spóźnisz się.

- Nic ci się nie stało?

- Nie raz jakiś idiota mnie zaczepił, żeby przypodobać się swoim kumplom, a ja nie dam się obrażać, więc muszą za to zapłacić - powiedział i zaczął iść w kierunku szkoły, więc podążyłam za nim.

- Gdzie masz plecak? - spytałam, a on podniósł brew rozbawiony.

- Myślisz, że biorę książki do domu, żeby odrobić lekcje lub się pouczyć?

Racja.

- Jest po ósmej, przykro mi, ale spóźniłaś się - powiedział wyciągając telefon ze swojej kieszeni.

- Powiem, że autobus się spóźnił i nic mi nie zrobią.

- Chyba, że ktoś to widział. A ja to widziałem - powiedział patrząc się na mnie, ale widząc jego głupi uśmiech uderzyłam go z łokcia w żebro. - Bolało - przewrócił oczami.

- Zamknij się.

- Och, humorek nie odpowiada? - zaśmiał się pod nosem i przyciągnął mnie do siebie obejmując mnie ramieniem w talii. Udałam wkurzoną, ale on tego nie załapał.

Weszliśmy na teren szkoły, ale gdy miałam wejść do szkoły, Niall zatrzymał się przed wejściem.

- Muszę zapalić - powiedział sięgając do kieszeni.

- Wcale nie musisz.

Nic nie powiedział, tylko zapalił papierosa i zaciągnął się nim.
Mrugnął do mnie i wtedy chciałam odejść, ale kiwnął głową na znak, że mam do niego podejść. Zrobiłam to i wtedy przyciągnął mnie do pocałunku. Odsunęłam się od niego zaskoczona, a on w dodatku uśmiechnął się głupio.

- Teraz już możesz iść - powiedział.

- T-tak, cześć - odezwałam się cicho i zaraz potem weszłam do szkoły, by pójść do klasy i usprawiedliwić moje spóźnienie.

~
Po zajęciach Niall zatrzymał mnie przy wyjściu ze szkoły. Harry w tym momencie podszedł do Jade, by z nią porozmawiać.

- Mała, zabierzesz się dziś ze mną? - spytał Niall uśmiechając się szeroko.

- Gdzie niby?

- Pójdziemy coś zjeść, chyba że masz inny pomysł - poruszył brwiami, za co dostało mu się ode mnie w żebro.

- Jenny, jesteś taka niegrzeczna - udał urażonego - Powinienem zaproponować dwie opcje? - uśmiechnął się głupio.

- Niall, proszę cię - przewróciłam oczami. Chłopak podniósł moją głowę chwytając za mój podbródek i uśmiechnął się przygryzając kolczyk w swojej wardze. Kątem oka zauważyłam, że ludzie dziwnie się na nas patrzą, a ich wzrok wyglądał tak jakby sądzili, że chyba oszalałam, skoro rozmawiam z jednym ze szkolnych bad boy'ów.

- Ludzie się patrzą - wymruczałam.

- I co z tego? - spytał puszczając mnie - Chodź do auta.

Westchnęłam i udałam się za Niallem.

- Coś się stało? - zapytał, gdy już siedzieliśmy w samochodzie.

- Nie, dlaczego pytasz?

- Mogę cię ożywić - uśmiechnął się zapalając silnik i sprawdzając lusterko. Westchnęłam głośno, a on ruszył z miejsca i zaczął gdzieś jechać.

- Gdzie jedziemy? - spytałam.

- A gdzie chciałabyś zjeść?

- McDonald's?

- Mi to pasuje - uśmiechnął się. Przez drogę byłam cicho, bo nie miałam dobrego humoru, przez niezdany test z matematyki, ale na szczęście nie byłam jedyną taką osobą z owym wynikiem w klasie.

Gdy wyszliśmy z auta, Niall objął mnie w talii i w taki sposób weszliśmy do budynku. Po odebraniu zamówienia zajęliśmy wolny stolik i zaczęliśmy jeść. W tym czasie wyciągnęłam telefon i napisałam wiadomość do mamy z treścią, że będę później w domu.

- Co tam robisz? - spytał Niall widząc, że trzymam w dłoni telefon.

- Nic - odpowiedziałam biorąc do ust frytkę. Włączyłam aparat i zrobiłam Niallowi zdjęcie. Chłopak był zły widząc, że zachowuję się podejrzanie, a w dodatku zdradził mnie szeroki uśmiech.

- Oddaj mi go - powiedział wyciągając do mnie rękę.

- Ale co? - udałam, że nic nie wiem.

- Jenny - powiedział twardo.

- Och, nie lubisz jak ktoś robi ci zdjęcia? Poza tym, nigdy nie dostaniesz mojego telefonu.

- Zobaczymy - zmrużył oczy i wrócił do jedzenia.

Po posiłku pojechaliśmy do jego domu, w którym po szkole chyba częściej przebywam niż w swoim. W salonie na kanapie zobaczyłam mężczyznę, który musiał być tatą bliźniaków, więc przywitałam się.

- Dzień dobry - uśmiechnęłam się.

- Dzień dobry - odpowiedział ciepło.

Szczerze mówiąc był przystojny i zdecydowanie bracia mają urodę po nim.

- Zjecie obiad? - spytał pan Horan.

- Nie, tato. Jedliśmy na mieście - powiedział Niall.

- W takim razie w porządku - powiedział i wrócił do oglądania telewizji.

Niall chwycił mnie za dłoń i pociągnął do swojego pokoju.

Dlaczego musisz mi to robić?

Gdy do niego weszliśmy, chłopak zakluczył drzwi, co mnie zdziwiło.

- Dlaczego to zrobiłeś? - spytałam.

- Więcej prywatności - mrugnął i zaraz potem udał się na balkon, czyli wiem, co będzie robić. Poszłam za nim i stanęłam obok niego.

- Chcesz spróbować? - zapytał.

- Co takiego?

Wypuścił dym ze swoich ust i wyciągnął papierosa w moją stronę.

- C-co, nie.

- Więcej dla mnie - uśmiechnął się. - Słuchaj mała, za tydzień jedziemy do Chicago.

- Już? - zdziwiłam się, bo ten miesiąc zleciał zdecydowanie za szybko.

- Tak, już. I nie mogę się doczekać, kiedy wybiegniesz z koleżankami na halę w tych swoich krótkich spódniczkach i zaczniecie kręcić tymi gorącymi tyłeczkami.

- Specjalnie będę stać tak, że nie będziesz mnie widział - powiedziałam, a Niall spojrzał na mnie strzepując papierosa.

- Jesteś tego pewna?

- Tak - wzruszyłam ramionami. Niall przygryzł wargę i zmierzył mnie wzrokiem. Wrócił do palenia, ale na jego twarzy widniał głupi uśmieszek.

- O czym myślisz? - zapytałam.

- Wygrany mecz. Richard każe nam iść do swoich pokoi i odpocząć. Cóż, ja z tobą mamy wspólny pokój. I przypadkiem znika twoja bielizna i górujesz nade mną - powiedział i zamknął oczy - Och, poruszasz się na mnie i mogę słyszeć twoje seksowne jęki. Role się zmieniają i teraz ja góruję. Pieprzę cię w tym twoim stroju, a ty jęczysz, bo jestem taaaki duży - zaśmiał się mówiąc ostatnie zdanie, a ja przełknęłam ślinę czując ciepło w brzuchu, bo jego myśli mnie przerastają. - Ja pierdolę - powiedział i otworzył oczy, by podejść do popielniczki leżącej na parapecie i zdusić w niej swojego papierosa - Marzy mi się to.

Spojrzał się na mnie i uśmiechnął się.

- Zarumieniłaś się. To słodkie - mrugnął i wrócił do swojego pokoju. Udałam się za nim z szybko bijącym sercem i usiadłam na łóżku obok niego. - Mowę ci odebrało? - zaśmiał się.

- Nie.

- A już myślałem - westchnął teatralnie - Myślisz, że można to zrobić?

- Ale co?

- Ty wiesz co - powiedział pochylając się nade mną, sprawiając, że położyłam się. - Co ty na to, żeby zabawić się w hotelu? - wymruczał gorąco przy moim uchu wsuwając dłoń pod moją koszulkę, by zacząć wodzić nią po moim brzuchu - Myślę, że to jest bardzo dobry pomysł - mówił trącając nosem mój policzek - Skromnym zdaniem, zawsze mam dobre pomysły - dmuchnął na moją szyję przyprawiając mnie o dreszcze. Jego dłoń zaczęła sunąć w dół, przez co wciągnęłam brzuch pod wpływem jej dotyku.
Niall dotarł do linii mojej bielizny i to sprawiło, że zrobiło mi się gorąco. Chłopak uśmiechnął się widząc, że nie zaprzeczam temu co robi. Zaczął składać pocałunki na mojej szyi i wtedy jęknęłam czując jak jego palec przyciska moją łechtaczkę. Zaczął nim wykonywać okrężne ruchy, co zaczęło mnie doprowadzać do szaleństwa.

- Podoba ci się to? - usłyszałam obok swojego ucha, kiedy zamknęłam oczy i przygryzłam wargę. Nie odpowiedziałam i wtedy Niall przesunął palcem po mojej kobiecości. - Nie słyszę - powiedział i przygryzł płatek mojego ucha.

- T-tak - jęknęłam.

Niall zaczął ssać moją szyję i wyciągnął swoją dłoń spod mojej bielizny, zanim nie wytrzymałam. Położył się na mnie i całując mnie wykonywał ruchy biodrami, ocierając się o moje krocze.

- Wyobraź sobie, że pieprzę cię na tym łóżku - powiedział i wykonał pewniejszy ruch biodrami, przez co wydałam z siebie kolejny jęk - Krzyczysz, bo nie możesz wytrzymać. Ssę twoją szyję i dochodzę w tobie... Cholera. Słowa do końca mnie nie zaspokoją. Jeszcze dziś muszę się z kimś pieprzyć.

I to nie będę ja.

Niall wstał ze mnie i wyszedł z pokoju. Zrobiło mi się dziwnie smutno, bo on znajdzie sobie na dziś jakąś dziewczynę i nie będzie nią ja. Nie powinno mnie to obchodzić, bo pomiędzy nami nic nie ma i zapewne Niall bierze to wszystko jako zabawę. Nie oszukujmy się, na pewno tak jest.

Horan wrócił po kilku minutach i położył się obok mnie tak, by patrzeć na moją twarz.

- Hej, co jest? - spytał.

- Nic.

- Przecież widzę.

Westchnęłam.

- Chodzi ci o to co powiedziałem?

Wzruszyłam ramionami.

- Hej - powiedział i założył kosmyk moich włosów za moje ucho - Nie myśl, że nie chcę tego z tobą robić.

Zmarszczyłam czoło w niezrozumieniu.

- Chcę. Cholernie chcę, ale nie teraz.

Nic nie mówiłam, bo czekałam co powie dalej.

- Poza tym, nie możesz mieć swojego pierwszego razu ze mną.

- Dlaczego? - spytałam i zaraz potem miałam ochotę schować się pod ziemię, bo powiedziałam to, a w rzeczywistości nie chciałam tego zrobić.

- Musisz to przeżyć z kimś kogo kochasz.

Wow, jesteś chociaż trochę romantyczny.

- Ja mogę być tylko twoim kochankiem - zaśmiał się.

Nadal patrzyłam się na niego, bo nie wiedziałam co powiedzieć.

- Słuchaj, mała, nie szukaj tego u mnie - powiedział poważniej.

- A co, jeżeli chcę zrobić to właśnie z tobą? - powiedziałam i wtedy moje policzki zarumieniły się. Nie wierzyłam w to co mówię.

- Powiedziałem coś.

- W takim razie, czy ty zrobiłeś to z kimś kogo kochasz?

- Nie - powiedział opuszczając swój wzrok, żeby na mnie nie patrzeć - Nigdy się nie zakochałem. I nie chcę.

- Dlaczego?

- Bo miłość to coś, czego nigdy nie miałem.

Patrzyłam się na niego, ale wyraz jego twarzy był obojętny.

- Nikt nie pytał mi się czy wszystko u mnie w porządku. A nawet, gdybym odpowiedział, że wszystko jest okej, a to by nie była prawda, nikt by się tym nie przejął.

- Ja bym się przejęła.

Niall podniósł na mnie swój wzrok.

- Po co?

- Bo się o ciebie martwię.

- Niby dlaczego? Nie zasługuję na to.

- Nie mów tak, bo sobie pójdę.

- Jak wszyscy których potrzebowałem - powiedział smutno i odwrócił się, kładąc się plecami do mnie. Położyłam się przy nim i przytuliłam go.

- Hej, nie zostawię cię - powiedziałam i pocałowałam go w kark.

- Mam ci wierzyć?

- Tak.

- A potem mnie zranisz i już cię nigdy nie zobaczę.

Nie umiem go rozgryźć. Czy jestem dla niego ważna? Jak mnie odbiera i czy mi ufa? Czy zawsze to co mówi ma właśnie na myśli?

- Zapewniam cię, że nie.

Nie odezwał się. Przewrócił się na drugi bok, dzięki czemu mógł widzieć moją twarz.

- Dziękuję - powiedział.

- Za co?

- Za to - podniósł swoje ręce, by pokazać mi swoje nadgarstki, na których linie były już mało widoczne. Uśmiechnęłam się, bo na to wychodzi, że dzięki mnie nie robi sobie krzywdy.

- I za to.

- Za co?

Niall zamknął oczy i pocałował mnie czule. Jeszcze nigdy nie zrobił tego w taki sposób.

- Lubię cię, Jenny - powiedział patrząc w moje oczy.

Poczułam motyle w brzuchu.

- Też ciebie lubię, Niall.

Uśmiechnął się nieśmiało i przytulił mnie chowając nos w moich włosach.

Był taki kruchy i uroczy. To jego druga strona, o której zapewne niewielu ma jakiekolwiek pojęcie. Takie zachowanie przejawiało się u niego rzadko i jak mam być szczera, to było czymś co naprawdę kocham.