- Hej, Nate! - krzyknęłam za chłopakiem, zanim wszedł do swojej klasy. Odwrócił się i widząc mnie uśmiechnął się, i zrobił kilka kroków w moją stronę. - Powiedz Niallowi, że chcę z nim porozmawiać na przerwie - powiedziałam do niego.

- Nie ma go w szkole.

- Jak to znów go nie ma?

- Mówił, że nie jest w stanie przyjść, z resztą sama wiesz co u niego się dzieje.

- To dlaczego ty...

- Nie potrafię mu pomóc, nie słucha mnie - powiedział i akurat na całą szkołę rozbrzmiał dźwięk dzwonka. Patrzyłam się na twarz Nathaniela, bo nie wiedziałam co powiedzieć. - Chyba tylko ty możesz mu pomóc.

- J-ja? - spytałam mrugając.

Pokiwał głową i odwrócił się, by pójść do klasy, tym samym zostawiając mnie samą na korytarzu.

Niall, do cholery, co z tobą nie tak?

Dziś mijał tydzień od meczu i w ciągu tych dni zdążyłam się zaprzyjaźnić z Niallem i okazał się naprawdę miły. Jak mam być szczera, to martwię się o niego jeszcze bardziej. W ciągu tego tygodnia tylko wczoraj był w szkole, więc myślałam, że dzisiaj też się w niej pojawi. Nawet nauczyciele pytają się o niego, co jest raczej dziwne.
Dziś pójdę do Nialla i mam nadzieję, że powie mi, dlaczego nie rusza się z domu.

Użyłam dzwonka do domu państwa Horan i po kilkunastu sekundach drzwi przede mną otworzyły się. Zdziwiłam się na widok przede mną.

- Hej - Niall przywitał się.

- Hej. Uhm, kto to jest? - spytałam widząc małe dziecko z za dużym snapbackiem na głowie, które Niall trzymał na swoich rękach. Chłopczyk obejmował szyję blondyna i uśmiechał się uroczo. Horan spojrzał się na niego i znów odwrócił się do mnie z kamienną twarzą.

- To mój syn - powiedział poważnie.

- Zabawne - przewróciłam oczami.

- Jak się jest pijanym to wychodzą z tego takie rzeczy jak to, skarbie.

- Czekaj, co? - zamrugałam zszokowana tym co powiedział, bo brzmiał przekonująco.

- Powiedziałem.

- Ni, jesteś głupi! - krzyknął chłopczyk i uderzył Nialla w twarz, przez co ten się skrzywił - Nie jesteś moim tatusiem!

- Zamknij się, Matt! - Niall powiedział przez zamknięte zęby, ale zaraz potem się zaśmiał.

- Frajer - powiedziałam, bo Niallowi udało się mnie nabrać.

- Frajer! - powtórzył Matthew, przez co zaśmiałam się.

- Dobra, to mój czteroletni kuzyn, Matthew. Nie jestem takim idiotą, żeby zostać ojcem w tym wieku.

- Jesteś! - Matt uderzył go czapką.

- Słuchaj, dziecko. Zaraz zamknę cię w pokoju.

- Nie, bo tam robisz be!

- Be? - spytałam nie wiedząc o co mu chodzi.

- Chodzi mu o fajki - Niall wymruczał pod nosem.

- Fajki są be!

- Młody dobrze mówi, powinieneś go słuchać - powiedziałam, a Niall przewrócił oczami - Przy okazji ładnie ci w różowym - powiedziałam wskazując na koszulkę Nialla - Jesteś słodki!

- Co? Nie jestem - powiedział i odwrócił się, by pójść na górę, więc udałam się za nim, zamykając za sobą drzwi.

- Gdzie twój tata i Nate? - spytałam, gdy weszliśmy do pokoju. Niall postawił dziecko na podłodze, by pobawił się samochodzikami, a sam usiadł na łóżku.

- Tata pojechał do szkoły, bo go wzywali i prawdopodobnie wróci z Nathanielem. Rodzice Matta w tym czasie pojechali na zakupy, bo nie chcieli iść z moim tatą do szkoły, więc zostawili mi dzieciaka - przewrócił oczami.

- To urocze.

- Opieka nad dzieckiem?

- Ty w różowej koszulce plus opieka nad dzieckiem - powiedziałam z uśmiechem siadając obok Nialla, a on posłał mi rozdrażnione spojrzenie.

- Nie nazywaj mnie uroczym.

- Dlaczego?

Uszczypnęłam go w policzek i wtedy chwycił mnie za nadgarstki.

- Przestań, Jenny.

- Ni, to twoja dziewczyna? - spytał Matt. Niall spojrzał się na niego krzywo, tym samym mnie puszczając.

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo... - przerwał nie wiedząc co powiedzieć. Poczułam się niekomfortowo.

- Ni, dlaczego! - krzyknął podnosząc plastikowy samochód w górę.

- Zamknij się.

- Nie mów tak do niego - zwróciłam mu uwagę, a on się na mnie spojrzał. Wzruszył ramionami i wstał z łóżka.

- Ni, gdzie idziesz? - spytał mały.

- Idę robić be - powiedział wyciągając papierosa i zapalniczkę ze swojej kieszeni.

- Jak będę duży też będę robić be? - spytał Matt idąc za swoim kuzynem. Wstałam i również podążyłam za nimi, by wejść na balkon i widzieć, jak Niall zaciąga się papierosem.

- To zależy od ciebie.

- Dlaczego?

Zaśmiałam się, bo młody ciągle powtarzał to samo słowo.

- Boże, dziecko, dosyć pytań - powiedział zdenerwowany.

- Dlaczego?

- Kurwa - wymruczał pod nosem.

- Będzie taki jak ty, jeżeli tak dalej pójdzie - powiedziałam stając obok Nialla.

- Oby nie.

- Myślę, że bierze z ciebie duży przykład.

Niall wypuścił dym ze swoich ust i spojrzał się na mnie.

- Nigdy nie będę dobrym przykładem. Dla nikogo.

Niall zdusił papierosa w popielniczce, która stała na parapecie i wrócił do pokoju. Chwyciłam Matta za rękę i w tym momencie usłyszałam wołanie z dołu.

- Mama i tata! - powiedział Matthew podskakując. Spojrzałam się na Nialla, który leżał na łóżku i wzruszył ramionami.

- Nie zaprowadzisz go do rodziców? - spytałam.

- Niech sami po niego przyjdą.

- Niall, bądź dobrym kuzynem - westchnęłam. Patrzył się na mnie chwilę, ale w końcu zdecydował się zejść z chłopcem na dół, mówiąc, że mam zostać w pokoju.

Wrócił po chwili i trzasnął za sobą drzwiami, czego się przestraszyłam.

- Co się stało? - spytałam.

- Nate.

- Co on?

- Bił się i zerwał naszą bransoletkę.

- Tą, którą ma każdy z was?

- Ta.

- Ale dlaczego jesteś zły?

- Ta bransoletka symbolizuje to, że mimo rywalizacji w wyścigach zawsze będziemy się trzymać razem i nie odwrócimy się od siebie.

- I to...

- Nie wiem jak dla niego, ale to jest dla mnie cholernie ważne.

- Hej, to, że ją zerwał to wynik bójki, więc to nie jest jego wina - próbowałam go pocieszyć.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Spojrzeliśmy na nie i wtedy otworzyły się, pokazując stojącego za nimi Nathaniela.

- Bracie? - zaczął.

- Co?

Nate wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi.

- Hej, to tylko przypadek.

- No i?

- Jak chcesz to kupimy nowe.

Niall prychnął.

- Mają za sobą pełno wspomnień. To nie tak, że to jest normalna rzecz, którą można zamienić. Poza tym, z kim się biłeś?

- Z Lucasem.

- Po co?

- Zaczepił mnie, więc mu się należało. Ma szczęście, że tata mnie zgarnął. Poza tym, hej mała - spojrzał się na mnie - Nie spodziewałem się tu ciebie.

Uśmiechnęłam się nieśmiało.

- Idę grać, nie szalejcie mi tu - Nate mrugnął do brata, który pokazał mu środkowy palec i wyszedł z pokoju.

- Nie szalejcie mi tu - Niall powtórzył słowa brata, mówiąc dziewczęcym głosem.

Zaśmiałam się.

- Z czego się śmiejesz? On zawsze taki jest.

- Bo to jest śmieszne.

- Kiedyś wszedł mi do pokoju jak miałem się pieprzyć z jakąś laską i do dziś się nabija.

Poczułam się niekomfortowo z tym, że mi o tym mówił.

- Z chłopakami też jest ciekawie, że się tak wyrażę... - powiedział uśmiechając się głupio.

- Czekaj, co? Pieprzyłeś się z chłopakiem? - spytałam nie dowierzając w to co mówił.

- Może...

- O mój Boże, powiedz mi!

- Lubisz jak chłopcy się ze sobą całują? - poruszył brwiami.

- Niall, nie zbaczaj z tematu. Pieprzyłeś lub całowałeś się z chłopakiem?

- Ta.

- Które i z kim?

- Z Harrym.

- Pieprzysz - powiedziałam nie wierząc w to co mówi.

- Nie, tylko się z nim całowałem - zaśmiał się, a ja westchnęłam i pokręciłam głową.

- Okej, ale jesteś bi, czy coś takiego?

- Graliśmy w butelkę po pijanemu i miałem takie wyzwanie, ale on tego nie pamięta, więc jest okej.

- Hej, nie odpowiedziałeś mi.

- Nie, nie jestem. Ale mogę zostać, jeżeli to będzie cię kręcić - poruszył brwiami.

- Jesteś głupi - szturchnęłam go w żebra.

- I nigdy nie pieprzyłem się z żadnym chłopakiem, dla sprostowania.

Odetchnęłam, a Niall zbliżył się do mnie na czworaka i zawisł nade mną, tym samym sprawiając, że położyłam się.

- Ale podobałoby ci się to? - powiedział gorącym głosem tuż przy moim uchu. Przeszła mnie fala gorąca. - Powiedz mi - wymruczał przygryzając płatek mojego ucha. Serce zaczęło mi bić o wiele szybciej, bo jego głęboki głos i ciepły oddech uderzający o moją twarz doprowadzały mnie do szaleństwa.

- M-może - wydukałam.

- Pieprzyłbym go tak cholernie mocno na twoich oczach. Robiłabyś sobie przy tym dobrze i...

- N-niall... - przełknęłam ślinę, czując jak mój żołądek zaciska się.

- Och, potem bym się zajął tobą - powiedział przesuwając dłoń w dół mojego brzucha - Zrobiłbym to najlepiej jak potrafię - wsunął dłoń pod moją koszulkę i zaczął nią wodzić po moim brzuchu. - Cholera, Jenny - sapnął - Mam kurewską ochotę się pieprzyć.

Zaraz dojdę tylko dzięki jego słowom, przysięgam.

- Kiedyś mi na to pozwolisz i będziesz to wspominać do końca swojego życia - powiedział ocierając się o moje krocze, przez co poczułam erekcję w jego spodniach.
Niall musnął moją szyję i widząc, że nie zareagowałam zaczął całować mnie po szyi. Chwyciłam go za ramiona, by przyciągnąć go bliżej siebie i wtedy zaczął ssać moją skórę. Wydałam z siebie cichy jęk, który mu się spodobał. Uśmiechnął się i zaczął zostawiać malinki ma mojej szyi.

Jeżeli zobaczą to moi rodzice, już jestem martwa.

- Jenny?

- Hm?

- Mam wrażenie, że jesteś dla mnie cała mokra - szepnął mi do ucha.

- Przestań tak mówić.

- Dlaczego? Bo to prawda?

- Niall.

- Właśnie to imię będziesz krzyczeć każdej nocy.

- Kurwa, przestań.

Zaśmiał się pod nosem.

- Już wiem, co ci się podoba - mrugnął i przygryzł moją dolną wargę, by zacząć ją ssać - Będę ci mówić takie rzeczy, kiedy będziemy się pieprzyć.

- Nie będziemy tego robić.

- Chcesz tego.

- Wcale ni... - mówiłam, ale Niall przerwał mi pocałunkiem.

Cholera, tak.

- Muszę iść do łazienki, bo zaraz nie wytrzymam - powiedział po chwili. Zszedł ze mnie i wyszedł z pokoju. Zaczęłam opanowywać swój oddech i tym samym bicie serca, bo czułam, jakby miało mi zaraz wyskoczyć przez gardło. Nie powinnam dać mu się dotykać, ale gdy to robi zapominam o całym świecie i w rzeczywistości chcę, żeby nie przerywał. Swoim zachowaniem sprawił, że zaczęłam za nim szaleć, a jeszcze niedawno taką myśl odrzuciłabym od razu.

Dlaczego on musi być tak cholernie gorący?