Szybko się przebrałam, wpuciściłam psa do domu i wróciłam do reszty. Choć nadal niepokoiła mnie sprawa z ciocią teraz musiałam pomóc Autobotom. Gdy wyszłam na dwór podszedł do mnie Simmons:

-Wojownicy kroczą w samotności...Skąd wytrzasnęła tą brykę?

-Prezent od szefa- Odpowiedziałam.

-Cholerni bogacze...Kiedyś ich nienawidziłem, a teraz...- Nie chciałam słuchać jego wywodów więc szybko wsiadłam do Bee i wszyscy pojechaliśmy do wyznaczonego przez Brainsa miejsce gdzie ukrywają się ci niedoszli rosyjscy kosmonauci. Simmons jechał dużą białą limuzyną z otwieranym dachem, a Dutch prowadził.

Po godzinie jazdy w końcu dojechaliśmy na miejsce. Przesiadłam się do limuzyny agenta. Siedzieliśmy tak przez jakiś czas aż w końcu pojawiły się nasze cele. Weszli do jakiegoś baru.

-Po co się ukryli?- Zapytałam się.

-Nie wiem więc teraz się dowiemy.- Oznajmił Simmons wychodząc z samochodu. Otworzył bagażnik, który okazał się małą zbrojownią.

-Problem z Ruskimi jest taki że nie lubią mówić.- Oznajmił agent podnosząc z jakiś pistolet.- Będziemy musili ich przekonać.

Wyszłam z samochodu i kazałam Autobotom zostać na stanowiskach.

Weszliśmy do ciemnego korytaża na końcu którego był metalowe drzwi z zasówką. Simmons zapukał do nich. Zasuwka się odsunęła stał tam jakiś facet.

Agent powiedział coś po rusku a mężczyzna odpowiedział:
-To znaczy dowidzenia.

Powstrzymałam się od śmechu. Tym razem ja zapytałam do drzwi a gdy zasówka się odsónęła wcisnęłam tam kilka dolarów, a drzwi od razu się otworzyły.

Warto grać w gry, tyle Ciebie uczą o życiu...

Weszliśmy do środka. Było tam strasznie gorąco, a w powietrzu unosił się dym z papierosów. W tle leciała jakaś stara muzyka z lat 60.

Simmons i Dutch podszedł do naszych celów a ja zostałam bardziej zj tyłu.

-Dutch!- Odezwał się Simmons, a Dutch wyjął słownik rosyjski.- Daj coś mocnego!

Dutch wybełkota coś po rosyjsku.

-Mówimy po angielsku...- Odezwał się jeden z rosjan.

-Dutch- znowu odezwał się Simmons.- Jesteś beznadziejny.

Mężczyzna zaczą się spierać że tu wszystko jest cyrlicą, ale agent już nie słuchał. Dutch podszedł do baru.

- Agent Simon Simmons sektor 8 dawniej 7. Wiemy kim jesteście.- Powiedział agent siadając na przeciwko rosjan.

- i co z tego?- zapytał się jeden z nich.

-Mieliście leciec na ciemną stronę księżyca a ty hlast i nie polecieliście...- Mówił agent.- Pytanie to: Dlaczego?

Simmons nalał sobie czegoś i się napił. Nagle zrobiło się głośno ktoś tam zaczął do siebie krzyczeć a tamten mi odkrzykiwał. Wszystko był po rusku więc nie rozumiałam.

Nagle chłopak obok mnie wycelował we mnie pistolet. Powoli podniosłam ręcę. Rozejrzałam się jakaś kobieta celowała do Simmonsa, a do Dutcha inna tylko że strzelbą.

-Spróbuj mnie tkąć a gwarantuje ci że umrzesz...- pogroziłam chłopakowi ale on nie zaregował.

Nagle ze strony baru słychać było krzyki. Chłopak odwrócił się I to było jego błędem. Szybko wyrwałam mi broń z ręki i wycelowałam w niego. Lekcjie od Lennoxa się na co zdały Zerknęłam na bar. Stał tam Dutch. W jednej ręce trzymał strzelbę któtą trzymała wcześniej tamta kobieta, a w drugiej ręce trzymał pistolet i mierzył w jakiegoś chłopaka.

Skąd Simmons go wytrzasnął?
Po chwili jego szef zaczą krzyczeć w chyba dla nikogo zrozumiałym języku. Dutch wypuścił broń.

-Betty ty też!- krzyknął na mnie Simmons.

Schowałam broń.
- Niech ci będzie...

Chłopak do którego celowałam uciekł. Podeszłam do Simmonsa.

-Dobra uspokujmy się druga Wojna już się skończyła...- Uspokoił wszystkich agent.

W końcu udało nam się przekonać Ruskich kosmonautów by pokazali nam Stare radzieckie dokumenty.

Szliśmy starym korytarzem. Ze ścian zwisały pajęczyny, a na półkach piętrzyły się warstwy kurzu. Doszliśmy do jakiegoś stołu. Usiadłam przy nim, a Simmons i Fitch stali za mną.

-Zaraz poznacie jedną z największych tajemnic ZSSR.- Oznajmił jeden z Rosjaów kładąc na stole zakurzoną teczkę.- Stany Zjednoczone jako pierwsze wysłały na księżyc człowieka ale Rosja wysłała pierwsza aparat. W 59 nasza Luna 3 zrobiła zdjęcia ciemnej strony....nic na nich nie wyszło. Ale już w 64 Luna 4 zajerestrowała dziwne skały rozrzucone w okół statku. Cała setki. To są zdjęcia...

Podali mi kilka z nich. Początkowo nic mi nie przypominały, ale po chwili... zamarłam.

-Wiadać tam ślady jakby je ciągnięto...- odezwał się ktoś.

Nie słuchałam ich.

-To nie są żadne skały!- Uciszyłam ich.- To filary, części kosmicznego mostu. Autoboty mają ich 5, a Deceptikony...

-Deceptikony odnalazła statek przed Apollo i schowały filary...- Dokończył Simmons.

-Zdobyły statek i filary... A zostawiła Sentinela?- Zaczęłam myśleć na głos.

-Chyba że...- Zaczął Simmons.

-Teraz go porwą...- Skończyłam.

Biegliśmy przez korytarz by wybiec na dwór.

-Musimy go chronić!- krzyknęłam za siebie.

Wybiegliśmy na dwór. Wsiadłam do Bee i kazałam Autobotom namierzyć Sentinela.

Okazało się że był blisko nas w chwilę go dogonilośmy. Powiadomiliśmy go że jedziemy do NEST.

Wybrałam numer do Szefowej Wywiadu:

-Mamy Sentinela i kierujemy się do NEST!

-Zabroniłam ci wydzwaniać na ten numer.- Odpowiedziała spokojnym głosem.

-Deceptikony pozwoliły Optimusowi zdobyć Sentinela bo tylko on mógł go przywrócić do życia!- Powiedziałam podnosząc głos.

-Mamy most...

-Tylko 5 filarów! A Deceptikony mają ich setki. To półapka! Deceptikony chcą porwać Sentinela!

Szefowa rozłączyła się uznałam to za przyjęcie ostrzeżenia.

Wjechaliśmy na autostradę. Spojrzałam w lusterko za nami pojawiły się trzy, czarne smochody polscyjne. Nagle jeden z nich zmienił się w Deceptikona.

-Uważajcie! Już są!- Ostrzegłam Autoboty.- Bee pilnuj Sentinela!

Przyśpieszyliśmy. Niestety okazało się że te Decepty są zaskakująco szybkie. Skoczyły i dopadłyby nas gdy nie szybkie i nagłe hamowanie Autobotów. Poleciałam do przodu, ale naszczęście zapięłam pas bezpieczeństwa przed wyjazdem.
(Pamiętajcie! Drogie ziomeczki amu zapinajcie pasy przed odpaleniem auta! Betty pamiętała i żyje![jeszcze]).

Decepty wylądowali tuż przed nami. Na szczęście Sentinel w alt-modzie wozu straży pożarnej włączył syrenę i pojechał przed siebie.

Jadąca przed nami ciężarówka wyleciała w powietrze, a betonowe rury które wiozła poleciały w naszą stronę. Dino i Sideswipe zmienili się w roboty i przylecieli bez problemu.

Nagle pas się odpioł, a drzwi się
otworzyły. Wyleciałam z Bee, a on sam zmienił się w swoją formę robota.

Leciałam w powietrzu. Pojedyńcze elementy leciały w moją stroną, ale na szczęście Autoboty odbijały je na boki. Jedyne co mogłam zrobić krzyczeć że strachu.

Byłam blisko aswaltu myślałam że w go uderzę gdyby nie Bee który mnie złapał i zaczął się zmieniać spowrotem w auto.

Latałam na boki, każdy element zmieniał miejsce. BEE upadł na aswalt już jako samochód. Z szoku nie mogłam złapać oddechu. Bee zauważył to i się zatrzymał.

-Nigdy...już...nie rób...czegoś takiego- Powiedziałam próbując złapać oddech.- Dobra jedziemy!

Nadal nie wyszłam z szoku...ale były ważniejsze sprawy!

Decepty wróciły do formy samochodów. Dino wykorzystał to: zmienił się w robota i wystrzelił haki do jednego z Deceptów. Złapał go. Decept zaczął ciągnąć Autobota. Do okoła niego leciały iskry. Dino zamachnął się i rzucił Deceptem na przeciwległy pas. Wrogi robot pod wpływem prędkości i siły roztrzaskał się na kawałki.

Udało nam się wyprzedzić Decepty i dogonić Sentinela. Na ostatniej prostej otrzymaliśmy sygnał że jedzie tu Ironhide. Sideswipe zmienił się w robota by mu słurzyć wsparciem. Autoboty minęły nas i zaatakowały Decepty.

Po chwili w końcu byliśmy na miejscu. Z daleka zobaczyłam Lennoxa podbiegłam do niego.

-Decepty są wszędzie...- Poinformowałam go.

-Wiemy radary na energon reagują...- Odpowiedział półkownik.

Ironhide i Sideswipe wrócili. Szybko się Z nimi rozprawili- Pomyslałam.

-Chcą Sentinela!- Powiadomiłam.

-Ironhide broń go!- Rozkazał mu Lennox.

-Zrozumiano!- Odpowiedział Autobot ustawiając się obok Sentinela.

-Sentinel jest kluczem!- Powiedziałam głośniej.

-To prawda!- Rozległ się głos Sentinela.- Tylko ja umiem go kontrolować.- Wszyscy ucichli.- Zrozumcie ja.....by nasz rodzaj mógł przetrwać...musiałem paktować....z Megatronem.

Zamarłam. Sentinel jednym, płynnym ruchem wyjął strzelbe i wystrzelił w sam środek iskry Ironhidea. Autobot zachwiał się i upadł.

-Coś ty zrobił!?- Odezwał się Ironhide.

-Zawalniam cię ze służby żołnierzu!- Wykrzyknął Sentinel i wystrzelił znowu.

Podbiegłam do Ironhidea. Jego ciało w zastraszającym tempie zaczęło rdzewieć i się rozpadać.

-Ironhide!- krzyknęłam, załamana, znowu nie mogłam nic zrobić...

-Przepraszam...szefowo...- Odezwał się Ironhide na jego twarzy pojawił się uśmiech choć nadal było widać że okropnie cierpi.

Z jednego z najpotężniejszych Autobotów została sama rdza. Nawet nie było widać że był to Ironhide... Wysoki, foremny, brawurowy i zawsze gotowy do walki Autobot...

Z oczy poleciały mi łzy...
Widzę śmierć mojego najlepszego przyjaciela.

W tym czasie Sentinel próbował w ten sam sposób pozbawić życia Bee. Na szczęście Autobot robił zwinne uniki.

Chciałam do niego podbiec. Ale Lennox złapał mnie w ręce i pociągnął do tyłu.

-UCIEKAJ BEE!- Krzyknęłam do Autobota.

Ten mnie posłuchał, zmienił się w samochód i jak najszybciej odjechał.

______________________________________
Zostawmy znicz dla Ironhidea...
[*]
Więc kolejny rozdział napisany mam nadzieję że się podobał 💙
A tu nowe podstawowe informacje o Betty:
Imię: Betty
Nazwisko: Brington
Wiek: 22 lata
Wzrost: 167 cm
Ubiór: Zwykle legginsy i za duża bluzka na krótki rękaw i luźna bluza.
Do pracy biała koszula i długie czarne spodnie.
Wygląd ogólny: czarne włosy spięte w wysoki kucyk, oczy niebieskie, pełne usta, lekko pochylona, nocami majsterkuje.
Lubi: Autoboty, Muzykę, psy, koty, Mary, Lennoxa, sztuki walki, broń, ciocię
Nie lubi: Deceptów, Sentinela, szefowej, Megatrona, muzyki country
Relacje z Autobotami:
Optimus Prime: Chyba każdy wie (zakochani w sobie nie mówcie Betty że wam powiedziałam)
Bumblebee: jak brat,
Pozostali Autoboci to jej BFF

Z pytaniami odsyłam do komentarzy!
Baj baj!