-Nie musisz tego rozumieć po prostu chodź!-Warknął już wyraźnie wkurzony.

-Nie chce, ja cie nie znam!-Odkrzyknęłam po raz setny w tej i tak krótkiej rozmowie.

Chłopak warknął nisko i bezczelnie chwycił mnie za talię. Chwilę później wylądowałam przewieszona przez jego ramie.

-Puść mnie zboczeńcu!-Zawarczałam. Mimo, że byłam pod postacią człowieka, mój wilk domagał się wolności.

Moje krzyki zostały zignorowane.

---

Ostrożnie zapukałam do drzwi wskazanych przez mojego oprawcę. Nikt nie odpowiadał więc po prostu weszliśmy. Nie opierałam się już, ciekawość z domieszką strachu wygrała.

-Przyprowadziłem gościa-Oznajmił chłopak z którym tu przyszłam.

Dwóch mężczyzn siedzących na fotelach zerwało się błyskawicznie.

-Sonia.. Ale jak? To nie tak jak myślisz..-Jeden zaczął swoją wypowiedź

-Zostawię cię już pod opieką Bruna i Rafe, oni się tobą zaopiekują-Mój towarzysz uśmiechnął się miło i ruszył szybkim krokiem przez korytarz.

-Pozwól mi to wytłumaczyć.. To Aaron cię okłamał.. Musisz mi uwierzyć-Jeden z nich niepewnie podszedł do mnie delikatnie podnosząc moją dłoń, którą od razu wyrwałam.

-Chwila-Szepnęłam zmieszana-Kim jesteś? Kim jest ten Aaron i gdzie ja do cholery jestem!?-Uniosłam swój głos

-Nie pamiętasz mnie?-W oczach przystojnego młodzieńca dostrzegłam coś dziwnego, coś czego nie mogłam rozszyfrować. 

Popatrzyłam na niego nie wiedząc o co chodzi.

-Jestem Rafe-Uśmiechnął się lecz wyraz jego twarzy był jakby złośliwy-Nie pamiętasz? Byłaś moją dziewczyną! Kochaliśmy się-Skończył swoją wypowiedź z prędkością błyskawicy. Tak jakby się czegoś obawiał.

-Przepraszam..-Szepnęłam-Nie znam cię.

---Notka od Autorki---

Hej.. nie było mnie dwa miesiące więc pewnie macie ochotę mi nogi powyrywać..

Pewnie wiele osób dało sobie spokój z czekaniem. No cóż moja wina. Przepraszam was bardzo i obiecuję że rozdziały będą co najmniej raz w tygodniu.