𝟜
08.12.2023
D À L I A
Me despierto con la música de la alarma sonando por toda la habitación pero decido ignorarla, me acomodo en el pecho de Paul y siento que me abraza un poco más fuerte, entre abro los ojos y veo que me mira.
-Bon dia, Polito- le susurro
-Buen día, Florecilla- me saluda de vuelta y me da un besito en la frente.
<Ojalá despertar así cada día>
-No quiero levantarme, ¿podemos quedarnos así todo el día?- pregunto recolocándome un poco.
<No acabo de decir eso en voz alta ¿verdad?>
-Ojalá, pero hay cosas que hacer, Dàlia- me sonríe.
-Bueno vale- me incorporo y me abraza de nuevo, caemos los dos otra vez a la cama- ¿No que había que levantarse, Paul?-
-A ver, sí, pero por cinco minutitos más no morirá nadie, ¿no?- me sonríe de una forma muy tierna.
-No creo- le sonrío y le doy un beso en la mejilla.
-A ver tórtolas, si no os declaráis os levantáis, que el día es muy largo y hay cosas que hacer- nos dice Álvaro pasando por delante nuestro y rodándonos los ojos.
<Álvaro un día te voy a mandar a pasear, te quiero eh pero no era el momento>
Me levanto avergonzada sintiendo mis mejillas arder y empiezo a dirigirme a la salida de la habitación.
-Nos vemos en el desayuno- me despido de Paul.
Cojo mis cosas y me voy a duchar, me visto con algo simple y cómodo con un poco de estilo, me recojo la mitad del pelo dejando algunos mechones sueltos delante de mi cara y me maquillo un poquito porque me apetece.
-¿Habéis hablado o algo?- me pregunta Ruslana en su tocador que está enfrente del mío.
-¿Qué?- le pregunto confundida.
-Tú y el poemas, ¿habéis hablado las cosas?- me pregunta otra vez, rio ante el mote que las chicas han decidido ponerle a Paul.
-Ah, nono, ¿por?- digo aún más confundida, pero un poco nerviosa.
-Osita pues sí que vais fuertes, pensaba que sí- dice sorprendida.
-Pero ¿Y eso?-
-No sé, dormís juntos y con lo que ronca o tienes un sueño muy profundo o te gusta demasiado el chaval.-
-Tía- la miro con los ojos muy abiertos y se ríe de mí.
-Perdón perdón, pero es que es verdad-
Cuando ya estoy lista, me dirijo a la cocina para desayunar, cuando llego veo que en mi sitio ya hay un bol con yogur y cereales y una taza, igual alguien se ha cambiado de sitio, al final tampoco es que la silla tenga mi nombre.
-Buenos días- digo al llegar a la mesa, le doy un abrazo a Lucas que ya está sentado -¿Hay nuevo fichaje?- pregunto mirando la comida en mi sitio.
-Ah nono es tuyo- dice Lucas.
-¿Mío?-
-Es que me daba cosa que te quedarás sin desayuno porque no les falta mucho para recoger las cosas- dice Paul tímidamente, mirándome.
-Ayy, Paul te adoro, eres literalmente el mejor, joer gracias- doy la vuelta para llegar a él y le abrazo.
-Literalmente no me supone ningún esfuerzo, no es nada- dice riendo un poco.
-Igualmente, muchas gracias, es muy considerado de tu parte- le agradezco y voy a sentarme en mi sitio.
Cuando acabo de desayunar decido irme a un box a ensayar y mejorar la parte técnica de la canción, ya que Paul y yo hoy somos los primeros en ir a grabar el disco así que me gustaría no liarla mucho.
Uso el piano de Vic para hacer unos cuantos ejercicios de calentamiento, porque si no seguro que me dejo la voz y como me vuelva a quedar disfonica a poco de una gala a mi me da un algo. Y luego empiezo a cantar la canción, intento fijarme en las cosas que me han ido marcando Manu, Mamen, Pablo y Vic para así poder conseguir lo más cercano a la perfección.
Durante un buen rato voy corrigiendo cosas, en algunos momentos me grabo para así poder escuchar los fallos desde "fuera", cuando llevo ya más de media hora decido liberar mi mente y empiezo a hablar con una cámara.
-Hola Ali, hola Nat, y bueno ya que estoy, hola a quién esté viendo esto- saludo a una de las cámaras- os voy a contar mi vida porque, pues bueno porque ¿y porque no? Primero de todo, Ali, Nat, os echo de menos, amaríais a Álvaro y Juanjo, son literalmente mis marujas de confianza, podríais ser vosotras sinceramente. ¿Que más, que más? Creo que estoy haciendo amigos, porque seguro que los primeros días os cagasteis en mí, porque me conocéis y sabíais que iba a socializar lo más mínimo, así que seguro una de las dos a perdido dinero apostando por a ver que hacía, porque las dos a mi contra no vale- me río pensando en a ver qué estarán haciendo mis amigas- Echo de menos tener internet, yo solo soy una chica que vivía de Pinterest, Twitter y Spotify, eso sí, creo que cuando salga el twitter o me lo quito o me pongo en palabras bloqueadas mi nombre, porque me conozco y no sé si sabría llevarlo-
Sigo hablando con la cámara un buen rato, cada vez las cosas son más absurdas, pero me da igual, es mi momento de chica Disney hablando con la cuarta pared.
-A ver, yo creo que lo lógico sería que si fuera una flor fuera una dàlia, ¿lo pilláis? Pero creo que soy un nenúfar y si fuera un pez quiero ser ese que es muy monis que está en los lagos japoneses o al menos en los dibujos japoneses no sé, ay tengo que acordarme de seguir dibujando que últimamente no lo he hecho y aún perderé la práctica. Bueno, ayer toqué la guitarra por primera vez desde que estoy aquí y no lo había olvidado, así que supongo que esto tam- oigo que pican a la puerta y me giro, veo a Paul y le hago una seña para que pase- Bueno chicas, un placer hablar con vosotras pero tengo que volver a ponerme a trabajar, besitos para todas, que sois unas guapas- me despido a la cámara.
Me giro a Paul que sigue en la puerta, ahora está apoyado en el marco de esta y me mira divertido.
-Yo que pensaba que te iba que tener que arrastrar porque estarías ensayando y estás aquí de cháchara- ríe un poco.
-Bueno, ensayar he ensayado, pero una chica necesita hablar con sus amigas íntimas y las mías están en la uni seguramente- supiro dramáticamente y reímos.
-Venga princesita, que nos vamos a grabar- me dice y me sonrojo ante el mote nuevo.
Cojo mis cosas y salgo del box, caminamos juntos hacia recepción donde está Noe en la puerta para acompañarnos al estudio de grabación.
-¿Llevabas mucho tiempo observando cuando has llamado a la puerta?- le pregunto a Paul mientras bajamos las escaleras.
-Nah un poco solo- dice sin mucha importancia.
-Que vergüenza, por dios-
-Que va, estabas muy mona hablando, de hecho, creo que es de las veces que más suelta te he visto- ríe un poco.
-¿En serio?-
-Creo que sí, es que la mitad del tiempo estás ensayando y pensando en cómo te saldrán las cosas entonces te tensas bastante-
-Oh-
<No sabía que se fijaba tanto, tal vez Álvaro sí tiene razón y le gusto un poco>
-Y hablando ahora parecías como si estuvieras contándole algo a tus amigos-
-En parte lo estaba haciendo, supongo que mis amigas se mirarán algo del programa así que he dicho voy a hablarles un rato, pero también he saludado al resto de espectadores eh- digo riendo un poco.
Una vez en el estudio hablamos un rato con Mamen de cómo vamos a grabar nuestras partes, empiezo grabando yo sola y en algunos momentos Mamen me da algunas indicaciones pero me dice que lo he mejorado bastante, lo que me hace bastante ilusión.
Luego graba Pal sus partes, me siento en el suelo con los auriculares y le miro, se le ve super concentrado y está bastante adorable, me da mucha ternura como baila un poquito mientras canta y su voz me es totalmente magnética.
<Por favor, que prohiban las lentillas, está guapísimo con las gafas>
Y finalmente grabamos nuestras partes juntos, mientras cantamos me mira a los ojos y siento mariposas, no volando más bien peleándose en mis adentros, es como un cosquilleo intenso que me hace querer besarlo, pero consigo controlarme un poco.
-Pue' ale, muy bien chicos, hemos acabado, -nos dice Mamen después de una media hora o tal vez un poco más- ¿podéis avisarme a los Unholy?-
-Yes, muchas gracias Mamen- le digo despidiéndome.
Nos despedimos bien y volvemos a subir a la academia.
-Paul, ¿quieres ensayar con la coreo y todo?- le pregunto mientras subimos.
-Claro.- me dice- que por cierto me he dado cuenta que para el pase de mañana seguiremos sin el final, porque a Vicky la tenemos después de ensayar la grupal.-
-Por favor dime que es broma- digo suspirando.
-Lo siento, Florecilla- me abraza de lado.
-Bueno, no pasa nada, nosotros lo sacamos, si total tampoco nos sirve de mucho tener las acciones si no podemos hacerlas al cien por cien- digo intentando no agobiarme.
-También-
Cuando llegamos volvemos a coger nuestros micros y los conectamos. Vemos al trío ensayando en la sala grande así que vamos a avisarles para que bajen a grabar. Nos sentamos en las escaleras viendo como pasan su actuación y cuando acaban aplaudimos.
-NU-ME-RA-ZO, chicos es que bua va a ser una pasada- digo cuando se acercan.
-Gracias, amore- me dice Álvaro y me abraza.
-Os sale super bien, va a ser actuación favorita seguro- dice el granadino y abraza a Bea.
-Por cierto, Mamen nos ha dicho que os avisemos para ir a grabar.- les digo.
-Gracias, guapa- me dice Juanjo.
Recogen sus cosas y se van, me apoyo en el hombro de Paul un momento intentando visualizar todas las cosas que hay que recordar. Álvaro vuelve porque se ha dejado la chaqueta y antes de volver a irse se para en seco en la puerta.
-Vosotros dos, sois unos ciegos, pa' que lo sepais- dice y sale por la puerta- pasadlo bien, pero tampoco os paséis eh- asoma su cabeza por la puerta otra vez y habla haciendo un tonito.
-Madre mía Álvaro, tira que grabaran sin ti eh- le digo en broma.
-¡Yo también te quiero Delilah!- grita yéndose.
-Este chico- digo y siento mi cara enrojecer, así que le doy un abrazo a Paul para que no me vea.
-Es tremendo- ríe y me devuelve el abrazo.- ¿Ensayamos?-
-Sep.- me separo de él.
Me dirijo al portatil para poner la base. Paul coge los micrófonos y los enchufa para que podamos practicar mejor. Le doy al play cuando él ya está en posición, paso por su lado para coger el otro micro y me voy a mi sitio para empezar la canción.
~~
Estoy en la terraza con las chicas, querían hacer un poco de tiempo juntas después de comer, Denna y Ruslana me han convencido para unirme. Salma está con la guitarra y va cantando canciones que no conozco, en algunas se le unen Naiara, Denna y Violeta, que cuando no cantan hablan entre ellas. Bea y Ruslana están hablando en unas sillas y Chiara está en otra butaca de estás, yo sentada en el suelo delante suyo y ella juega con mi pelo, cosa que me relaja bastante, así que estoy pero como si no estuviera.
(✭Al final del capítulo se encuentra la versión en castellano de esta parte)
-És es teu color natural?- me pregunta de la nada.
-¿Eh?- digo porque estaba tan empanada que no he entendido nada.
-Es teus cabells, és natural es color?- repite.
-Ah, sí. Alguns cops és més clar, altres més fosc, però és segons la temporada- le contesto girandome un poco para mirarla.
-Ala que guai- dice ella contemplando un mechón, me río ante su cara de ilusión, es adorable.
-La meva avia era pèl-roja, per això tinc la pell tan pàlida i les pigues, també els cabells- le explico.
-¿Podéis dejar de hablar un idioma que no se entiende? Que así no pillo nada- Ruslana habla haciendo un puchero.
Chiara y yo reímos ante su carita tierna. La atención de todas las chicas está puesta en nosotras, cosa que no había notado hasta ahora.
-Le preguntaba si era pelirroja natural- le dice Chiara.
-Oh, ¿y lo eres?- me pregunta Violeta.
-Sí, lo que como mi pelo es medio oscuro no siempre se nota mucho, mi abuela lo era- contesto.
-Ala tía que guay, yo soy teñida- dice Ruslana y reímos todas.
-Yo también- Violeta levanta la mano y ambas las chocan.
-¿Tú eres de aquí no?- me pregunta Denna.
-Sep, pero soy de un pueblo de al lado de Barcelona, Castelldefels- le digo a la rubia.
-Es que vuestros acentos suenan como muy diferentes- dice Bea.
-Sí, bueno es que yo soy de las Baleares, ahí tenemos otro dialecto- ahora contesta Chiara.
-Bueno, aunque en Baleares tampoco se quedan cortos de acentos, porque yo tengo una amiga que es de Mahón y nada que ver con el acento de Kiki- explico.
-Buff dolces- dice Chiara y me río.
<Nat ya me dijo que había lucha entre Ciutadella y Mahón>
-Pero algo de catalán debéis entender, ¿no?- les pregunto.
-Cuatro cosas contadas, pero eh no te creas que mucho más- dice Naiara y reímos otra vez.
Seguimos hablando de cosas varias, cantamos de vez en cuando, no estoy en ninguna conversación concreta, hasta que Ruslana se sienta a mi lado y me empieza a hablar.
-Dàlia, una pregunta- me dice apoyándose un poco en mí.
-Dime- digo girando un poco para mirarla
-¿A tí, yo te caía mal o algo?- me pregunta sería.
-¿Cómo?- me quedo tiesa, no me esperaba esa pregunta para nada.
-Es que no sé, al principio me dí cuenta que no me hablabas nada y me daba la sensación de que me esquivabas un poco y cuando bailamos padam padam estabas como muy tensa, así que me dió la impresión de que igual en algún momento te he caído mal, y pos no sé, quería hablarlo contigo, porque me pareces una tía super maja y sé que también tenemos gustos en común y quiero que seamos amigas- dice muy rápido para que pueda entender todo lo que dice, así que me quedo callada un momento procesando. El silencio se hace incómodo rápido y ella se incorpora.- Entiendo-
-No, espera,- digo cuando veo que va a levantarse.- perdón, es que mi cerebro ha tardado en procesar, lo siento de verdad.- me disculpo y se vuelve a colocar, ahora mirándome, enfrente mío.
-No pasa nada, tranqui- ríe un poco.
-En ningún momento me has caído mal, Rus- empiezo- lo que siempre me cuesta bastante socializar, entonces los primeros días me pegue a Lucas, que era el único que conocía y los chicos me adoptaron un poco también y pues me daba un poco de cosa hablarte porque me intimidas un poco, pero no en plan mal, si no que me pareces como muy guay y que tienes un talentazo enorme, entonces me daba cosita hablarte.- digo avergonzada.
-Tía ¿que dices?- se ríe un poco.
-Sísí, es un poco estúpido, pero es que soy muy introvertida- me río- siento mucho haberte hecho sentir que me caias mal, de verdad que no lo he hecho a posta, si de hecho bailando padam padam estaba tiesa porque en los castings finales eras mi crush y me dio bi panic- digo riendo.
-¿Es broma esto?- me pregunta riendo también un poco.
-Que va, te lo digo en serio, si me pasé la mitad de los castings diciéndole a mis amigas que había una chica pelirroja guapísima, que cantaba de puta madre- digo riendo aún.
<Por dios, qué vergüenza hija>
Nos reímos y me abraza.
-Ay tía, me meo, te adoro, la próxima vez que te intimide me dices algo pero eh- se ríe- entonces ¿amigas?-
-Amigas- río y nos abrazamos.
-Por cierto, ¿qué tal va con el poemas?- me susurra en el abrazo.
-Pues bien, creo, no sé, cada vez me pongo más nerviosa cuando estamos juntos y solo puedo pensar en que me gustaría besarle y me despista bastante, pero a ver, de momento no la he liado mucho- le digo bajito.
-Madre mía, sois un buen par, pero si estáis encoñadísimos, ¿por qué no hacéis nada?- me pregunta.
-Yo no haré nada, eso lo puedes tener claro, así que espero que hayas apostado en mi contra, amiga- le digo y reímos- ¿Tú qué tal lo llevas lo de...?-
-Bueno- hace una mueca triste. -Me sabe mal, pero es que no quiero que se vaya, no sé muy bien qué haré si se va-
-Yo sinceramente no tengo ni idea de que va a pasar, pero en caso de que se fuera, me tienes aquí para todo lo que necesites, amore- le digo y nos abrazamos.
~~
Después de estar con las chicas un buen rato, me voy a ensayar a un box, necesito asegurarme de que tengo las palabras bien pulidas y las respiraciones bien colocadas.
Cuando ya llevo media hora tocan a la puerta, ignoro el ruído y sigo cantando porque literalmente me queda nada para acabar y me da como cosa dejar la canción a medias, oigo que se abre la puerta y se vuelve a cerrar, cuando acabo me giro.
-Chica, ya ni abrir la puerta veo- me dice Paul con una risita.
-Es que me quedaba solo el último verso, Polito- le hago un puchero y ríe.
-Que mona eres, de verdad-
<¿De verdad me acaba de decir eso? Yo me muero>
-Yo no soy mona, soy una pesadilla- digo sacándole la lengua.
-Lo que tú digas, bonita- me saca la lengua también - ¿De casualidad no será un duo que necesite una voz masculina esto que ensayas?-
-Uy, pues curiosamente, de hecho, sí- le digo.
-En ese caso, ¿no necesitarías a alguien más?-
-Oh tienes razón, ahora le preguntaré a Lucas si le apetece cantar conmigo un rato- bromeo.
-Ala, yo me iba a ofrecer- dice haciendo una cara triste.
-Ah, bueno, pues igual me vas bien, ya estás aquí y sería una pena desperdiciar eso, ¿no?-
Ambos reímos ante nuestras propias bromas y nos ponemos a ensayar. Nos pasamos un buen tiempo, ensayando la canción, luego nos ponemos a repasar la coreo de forma marcada y medio hablada y luego la hacemos marcada mientras cantamos.
Suena el timbre y poco después Noe toca a la puerta del box.
<Mierda, se me había olvidado por completo que tenía que ir con la psicóloga>
-Dàlia, cariño, tienes cita con la psicóloga- dice en cuanto le abro la puerta.
-Perdó, perdó, és que assajant se m'ha passat l'hora, de veritat que ho sent-ho, agaf-ho les coses i estic- le digo recogiendo mis cosas rápidamente.
-Si no cal que corris, però la propera recorda-ho, per favor- me dice.
-Si si, no tornarà a passar, t'ho jur-ho -digo saliendo del box para ir con Noe, me giro rápido para despedirme de Paul que con las prisas casi se me pasa.- Polito, hablamos luego, chau -le doy un beso en la mejilla rápidamente y vuelvo a seguirle el paso a Noe.
-Suerte, Florecilla- me dice y me giro para sonreirle a modo de gracias.
~~
Me dejo caer en el sofá de cara con un suspiro de agotada. Lo de la psicóloga se podría decir que ha sido intenso, no sé si me va bien o mal, pero la chica me iba leyendo rapidísimo y a los diez minutos ya estaba llorando y ni siquiera hemos acabado de rascar la superficie ha dicho.
-¿Todo bien, Dàlia?- levanto la cabeza para ver a Martin sentado al final del sofá que me mira con curiosidad.
-Vengo de la psicóloga- digo y vuelvo a dejar caer mi cara en el cojín- estoy agotada-
-Uff, te entiendo, yo cuando fuí lloré toda la hora-me dice y noto que se mueve.
-Es que no entiendo cómo es posible- digo levantando mi cabeza y mirándolo, ahora está estirado como yo y me mira.
-Bueno, tampoco hay que entenderlo todo, ¿te ha ido bien al menos?- me pregunta con interés.
-Supongo que sí, pero me he dado cuenta que estoy fatal de aquí- digo y me señalo la cabeza.
-Amore, eres artista- me dice y reímos.
-En plan, ya sabía que bien bien no estaba, pero no sé, pensaba que tampoco estaba tan mal- río un poco.
-¿Quieres un abrazo?- me pregunta incorporándose.
-Si porfa- me incorporo y me acerco a él, que abre sus brazos.
-Oye pumuki, no me robes a mi amiga, o no sé, invitarme- dice Ruslana cuando llega a modo broma.
-Rusliii, veeen- decimos los dos riendo, la chica se une al abrazo y nos quedamos allí un rato.
~~
Estoy con Paul en la sala de Abril, después de cenar me he quedado un rato hablando y luego cuando Paul acabó nos fuimos a ensayar un rato, pero ya estamos reventados y estamos tumbados en el sofá mirando boca arriba, nuestras cabezas una al lado de la otra, hablando un poco.
-¿Me he perdido algo importante cuando no estaba?- pregunto.
-Pues a Cris casi le da un algo, porque Kiki y Vio no han puesto el lavaplatos, entonces les ha echado un poco de bronca y Álvaro se ha pasado un buen rato probando la paciencia de Juanjo, la cual no es mucha- ríe él.
-Un día normal en la academia, entonces-
-¿Tú qué tal con la psicóloga?- gira su cabeza para mirarme.
-Pues ha sido una experiencia intensa, no sé porque me lo esperaba más light- digo.
-Suele ser intensito sí, ¿pero te ha ido bien?-
-Creo que sí, me ha dicho que en la próxima sesión seguimos, que había muchas cosas que trabajar, pero si que me ha ido bien para liberar bastante- le digo y me giro a mirarle.
<¿Pero cómo puedes ser tan guapo Paul Thin? Es que ahora mismo te besaba>
Nos quedamos unos minutos mirandonos, siento que no empezamos acercar y me giro a mirar el techo otra vez.
-¿Tú tocas la guitarra?- pregunto lo primero que se me pasa por la cabeza.
<Dios mío, Dàlia eres tonta>
-Ehh... Sí, ¿por?- dice desconcertado.
-¿Quieres tocar algo conmigo?- le pregunto incorporándome.
-Si me la sé, pues sí- se dirige a las guitarras y coge dos.
-Cold Water de Megan Davies- le digo.
-Ohh, vale, sí que me la sé- dice.
Empezamos a tocar las guitarras a duo y cantamos.
[Dàlia, Paul, ambos]
Everybody gets high sometimes you know
What else can we do when we're feeling low?
So take a deep breath and let it go
You shouldn't be drowning on your own
And if you feel you're sinking, I would jump right over
Into cold, cold water for you
And although time may take us into different places
I would still be patient with you
And I hope you know
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
'Cause we all get lost sometimes, you know?
It's how we learn and how we grow
And I wanna lay with you 'til I'm old, old
You shouldn't be fighting on your own
And if you feel you're sinking, I would jump right over
Into cold, cold water for you
And although time may take us into different places
I would still be patient with you
And I hope you know
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
Come on, come on, save me from a rocking boat
I just wanna sail alone
I'm all alone, oh
And I hope, I hope, someone's gonna take me home
Somewhere I can rest my soul
I need to know
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
I won't let go
I'll be your lifeline tonight
_________________
𝕏 TWITTER 𝕏
@alvii: Como "el poemas" sea Paul me descojono, vaya mote hijas
@90mius: Gracias Ruslana por confirmar que duermen juntos, capitana de millones
@danis: Álvaro es el Presidente de este barco y está harto de que no se den cuenta
╰┈➤ @claref: Es que un poco más y les dice que se coman ya la boca, es que me meo
@loverss: Ojalá poder elegir que cámara ver, yo quería verles grabando el disco ·n·
@kindaeee: Ay la pobre Rusli pensando que le caia mal a Dàlia y resulta que la tía estaba teniendo gay panics
╰┈➤ @ausia: Dios, que vivan la mujeres
@polinad: Not Ruslana y Dàlia susurrando como si los micros no las fueran a escuchar, chicas-
@lucosndaa: Que dejen de ligar y se coman la boca ya POR FAVOH
@palinsfj: Chica basta, que das un lache que no puedo
@melirnd: Tenemos nuevo friendship de los pequeeees
╰┈➤ @silanvi: necesito verlos en modo baile juntos
@mirnod: NOO QUE SE IBAN A BESAR
@dalele: El duo de guitarras??? Me muero
∗⋅✧⋅∗ ──── ∗⋅✧⋅∗ ──── ∗⋅✧⋅∗
Holiiis,
No tengo mucho a decir sobre este cap, espero que lo hayáis disfrutado, es como un poco más completo con escenas varias y un poco de las amistades de Dàlia, pero sí.
Os invito también a que comenteis todo lo que queráis, porque la verdad es que me hace mucha ilusión leer comentarios. Muchas graciasss
Besis de fresis <3
🍓૮ ˶ᵔ ᵕ ᵔ˶ ა🍓
(✭Versión en castellano de la conversación de Dàlia y Chiara)
-¿Es tu color natural?- me pregunta de la nada.
-¿Eh?- digo porque estaba tan empanada que no he entendido nada.
-Tu pelo, ¿es natural el color?- repite.
-Ah, sí. A veces es más claro, otras más oscuro, pero depende de la temporada- le contesto girandome un poco para mirarla.
-Ala que guai- dice ella contemplando un mechón, me río ante su cara de ilusión, es adorable.
-Mi abuela era pelirroja, por eso tengo la piel tan pálida y las pecas, también el pelo- le explico.
-¿Podéis dejar de hablar un idioma que no se entiende? Que así no pillo nada- Ruslana habla haciendo un puchero.
Chiara y yo reímos ante su carita tierna. La atención de todas las chicas está puesta en nosotras, cosa que no había notado hasta ahora.
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro