𝟙
19.12.2023
D À L I A
Me despierto con el ruido de la música y lentamente abro los ojos, no recuerdo como he llegado a la cama, sé que después de que me calmara Paul y yo fuimos a la sala del piano y allí estuvimos tocando algunas canciones, supongo que me debí quedar dormida y me trajo.
-¿Cómo estás?- pregunta Paul una vez abro los ojos del todo.
-No sé, estoy supongo- digo un poco apagada.- Frustrada, pero una vez lo tenga asimilado lo sacaré como pueda, tampoco es el fin del mundo.-
-¿Deduzco entonces que un poco mejor?- dice aunque suena a pregunta.
-Un poquito sí- digo y lo abrazo más fuerte, a lo que me da un beso en la cabeza.
Nos quedamos un rato hasta que decidimos levantarnos, una vez fuera voy directa a por mis cosas y me cambio a mi chándal cómodo que ya es de martes post galas.
-Ay mi niñaaaa- siento unos brazos que me abrazan y me levantan, al notar que es Juanjo me dejo abrazar y le correspondo.- Anoche desapareciste, quería saber que tal estas.- dice dejándome en el suelo.
-Lo siento, es que no me apetecía hablar con nadie en ese momento.- me aprieta el hombro comprensivamente- Y bueno, estoy asumiendo, estoy haciendo los five stages of grief- digo y me da un pequeño abrazo.
-Bueno, recuerda que eres maravillosa y que cualquier cosa que necesites yo estoy aquí para tí.- me dice y lo abrazo fuertemente.
-Lo sé Juanju, muchas gracias.-
Nos separamos y cada uno toma su camino. Me da pereza maquillarme a pesar de tener cara de muerta, cojo mis gafas y me dirijo a la cocina a por mi café y mis cereales. Saliendo del vestuario me encuentro a Álvaro de cara, que enseguida al verme me abraza.
-Delilah, ¿cómo estás?- me abraza fuertemente y le dejo.
-Podría estar peor, pero ya estoy en acceptance más o menos- le digo.
-¿Los five stages?-
-Efectivamente-
-Siento mucho no haberte votado pero- empieza a disculparse pero lo corto.
-Álvaro, ni se te ocurra, lo entiendo perfectamente, amore- le digo abrazándolo un poco más fuerte.
-Bueno, pero quería que lo supieras, que-
-Álvaro, no, que no te sepa mal, yo no dudo de que sea importante para ti, pero sé que Bea es tu pilar, así que no te disculpes- me aparto de él para poder mirarlo a los ojos al hablar y le sonrío.
-Bueno, pero recuerda que me tienes para cualquier cosa que necesites, ¿si?-
-Lo recuerdo, Alvarillo-
Después de eso entrelaza nuestros brazos como dos abuelas y vamos a la cocina a por café, porque nos hará falta para sobrevivir hoy. El desayuno transcurre entre muchos abrazos y ánimos, también hablo un rato con Salma para saber como está.
Y entre charlar y reír se nos hace la hora de ir al repaso de gala, cosa que no me apetece ni en lo más mínimo, cuando llegamos me siento arriba con Rus a mi lado, que aún está acabando el desayuno, ya que se ha despertado tarde.
~~
Acaba el vídeo de nuestra actuación y todos empiezan a aplaudir, Rus me abraza y Nai nos hace un corazón desde abajo de los escalones y nosotras se lo devolvemos. Sorprendentemente no me he visto tan mal como otras veces y eso que esta vez sí me han nominado.
-Menudo pasareleo- dice Noe en tono diva y reímos.
-Vaya tres.- dice Manu, mientras Noe sigue haciendo como un baile.
-¿Ves como no se ha visto lo del bailarín?- le dice Noe a Rus.
-Yo es porque lo sé, se ve el salto que pego hacia atrás y con el tacón...- dice levantándose para explicarse bien y ejemplificarlo.
-Yo sufría allí eh- le dice Manu.
-Ya, nosotras también- ríe un poco Rus.
-Lo vemos en directo pero en cámara casi no se aprecia.- le dice Noe tranquila.
-Yo me la gozé tanto- dice Naiara y nos mira, no puedo evitar sonreír, porque es verdad, en el momento lo disfruté un montón.
-Yo nada, yo lo disfruté, pero... ay no sé, es que hay tantas cosas...- dice Ruslana.
-Yo creo que, si tú no hubieras estado la nómada favorita...- habla Noe con un poco de cuidado- a lo mejor te hubieran dicho... algo.-
-Sí, sí, sí- dice Rus haciendo una mueca y la abrazo de lado.
-Porqué creo que vocalmente, es tu peor pase quizá, mi sensación eh. Te salvaste por eso-
-Yo también lo creo. Yo ya lo sabía en el momento, que había desafinado un montón,- vuelve a hablar Rus.
-La mitad de la canción especialmente- Interviene Manu.
-Yo dije he desafinado un montón y me estaba dando cuenta en el momento, que igual no se notó tanto porque intenté seguir adelante con la actitud, pero si hubiera tenido controladas todas las cosas, la actitud hubiera sido pues mejor, más segura y tal. Y no sé, ósea está guay, pero porque hay un montón de bailarines, hay una pasarela, como vamos vestidas, los abrigos, es un espectáculo... pero si quitamos todo eso, por mi parte...- dice haciendo caras y puedo entenderla perfectamente, porque las dos somos demasiado autoexigentes.
-Bueno, pero poder hacer todo eso, también tiene mucho mérito, ósea- Manu la para y el resto de nuestros compañeros apoyan a lo que dice.
-No seas tan exigente contigo misma- Le dice Noe y veo como me mira también como si supiera lo que estoy pensando.
-A ver, ¿que desafinaste? Sí, es verdad, pero todo lo demás lo hiciste de puta madre, tiene tambien muchísimo merito. Al final, es lo que decía Naiara, la dificultad de este tema era afinar, porque realmente es un tema con muy poca base armónica, hay un bombo allí y un bajo, pilla un tono, joder no es fácil, encima con la sobreexcitación, bailando, luces- Manu explica y va enumerando cosas, para hacernos entender que la actuación entera tiene más mérito del que le estamos dando.
-Con los taconazos- Añade Noe a lo que él asiente.
-Quiero tener otras oportunidades así, de hacer cosas bailando, porque yo lo disfruto un montón, pero tener más oportunidades para tenerlo más controlado y que este bien todo, tanto la afinación, como el baile, que este bien todo, pero si me gustó mucho y lo disfruté.- Dice Rus y se nota la pasión en lo que dice pero también siento un poco su agobio, la abrazo un poquin y me sonríe.
-A mí, me gustó mucho que me tocase hacer algo así y salir un poco de lo que suelo hacer porque no creo que lo haya hecho mal, pero tampoco perfecto- Habla Naiara de forma muy madura.
-Está muy bien Naiara- le dicen Manu y Noe orgullosos.
-Poder demostrar que puedo hacer algo así. Sí, yo la disfrute mucho.- acaba de hablar ella.
-A ver Dàlia, jo et vull sentir dir alguna coseta també- me mira Noe.
-Yo pues, no sé- río nerviosa- Me divertí mucho, pero sí que viéndolo he visto muchas cosas y pues bueno, no sé, porque la lie en varios momentos de la coreo y caminando casi me tropiezo, hay una parte de la canción que la afinación es inexistente....- digo haciendo una mueca.
-Dish, ya estamos con el látigo- me dice Manu- a tí un poco lo mismo que tu amiguita, tenéis que valorar todo el trabajo que habéis hecho, porque es que era una actuación dificilísima, has tenido la mala suerte de que los jueces han cogido lupa para encontrar fallos y lo han conseguido, pero es que son cosas que el público no nota casi.-
-Es que ahora mismo, el nivel de las galas lo tenéis todos altísimos y es muy muy difícil que os puedan evaluar, entonces hay que sacar lo posible de donde sea, porque es que hay que nominar a cuatro, este es el programa.- dice Noe como apenada.
-Ya, ya lo sé- le digo.
-Habeis currado mucho, nenas.- Dice Noe mirándonos a las tres y luego pasa al siguiente video.
~~
P A U L
-¿Ya sabes la canción que vas a hacer?- pregunto curioso, mientras ella toca algunos acordes en el piano.
-Sip- me sonríe.- Pero no te la diré, ya lo descubrirás en el reparto de temas-
-Pero si queda una semana para eso- me quejo.
-Lo sé- se encoge de hombros.
-No me creo que no la vayas a ensayar hasta la semana que viene, literalmente eres adicta a ensayar- le digo con un tono divertido.
-Yo no he dicho que no la ensaye, solo que no te la diré- dice con tono de burla.
-Increíble, dame una pista aunque sea- le digo.
-Depende, ¿que tipo de pista?-
-Pues no sé, el estilo musical, va- digo pensando.
-Pues es una balada y voy a pedir a ver si me dejan tocarla con el piano- me contesta.
-Osea que vas a ir a hacer llorar a la gente- le medio pregunto.
-No creo, pero si pudiera lograr hacer eso creo que me iría contenta sabiendo que puedo transmitir más de lo que creo que puedo transmitir- dice y sonríe aunque es un poco triste.
-No te irás-
-Eso tú no lo sabes, Polito. -
-Ni tú tampoco-
-Bueno, pero es mejor mentalizarse de antemano y así luego no duele tanto-
-Lo que tú digas, Florecilla. Bueno, ya que estás tocame algo, anda- le pido.
-Pero que cara tienen algunos- me dice fingiendo enfado.
-No me niegues que no te gusta- le digo y le guiño un ojo.
-Tienes razón, me encanta- me susurra acercándose y por un segundo pienso que me besará pero luego se aparta y me da un golpecito.
-¿Qué quieres que toque?- me pregunta.
-No sé, ¿algo en catalan?-
-Umm vale, ¿a ver que puedo tocar?- dice mirando para arriba.- Ah ya sé- dice y empieza a tocar unos acordes.
Empieza la melodía y respira profundamente para empezar a cantar.
Uns no em toquen per les espines
Saben que els meus colors
Sempre deixen ferides
Pobrets, no ho poden evitar
Si el que vols és la flor
T'hauràs de punxar
No entiendo perfectamente lo que dice pero su forma de transmitir es completamente preciosa.
Fixa't
Sóc tan bonica
Que quan em miren
Tots s'hipnotitzen
I toca'm
Sóc tan bonica
Tan presumida
Sento de lluny
Com em desitgen
Levanta la vista del piano y me mira a los ojos sonriendo, siento mis mejillas arder ante su mirada.
D'altres s'acosten sempre decidits
Em saben delicada
Què he fet per ser així?
Pobrets, em volen arrencar
Només una vegada
Després s'haurà acabat
Fixa't
Sóc tan bonica
Que quan em miren
Tots s'hipnotitzen
Se me pone la piel de gallina, es como si nos hubiera llevado a otro mundo, su voz está tan llena de sentimientos que no puedo apartar la mirada.
I toca'm
Sóc tan bonica
Tan presumida
Sento de lluny
Com em desitgen
Com em desitgen
Va haciendo un in crescendo de voz y emociones y veo una lágrima caer por su mejilla.
Fixa't
Sóc tan bonica
Que quan em miren
Tots s'hipnotitzen
I toca'm
Sóc tan bonica
Tan presumida
Sento de lluny
Com em desitgen
Acaba de cantar y acaba de hacer la outro con el piano. Cuando acaba lentamente sube su mirada para verme, enseguida empiezo a aplaudir.
-Wow, es que qué pasada, tienes una fuerza, una emoción, Dàlia es que tienes un talento que es tan increíble, que no entiendo como no lo ves- digo y la abrazo.
-Gracias Paul, de verdad- oigo su voz quebrarse un poquito y la abrazo más fuerte.
-¿Cómo se llama la canción?- pregunto curioso cuando nos separamos.
-Es La Rosa del musical de El Petit Príncep, es de Manu- dice riendo un poco al final.
Cuando acaba de hablar suena el timbre indicando que tenemos que irnos a clase, como hoy no hay reparto de temas nos toca hacer las clases de inglés e interpretación que solemos hacer a medias cuando tomamos tonos.
-Vamos, que no me gusta llegar tarde- dice levantándose y cogiendo sus cosas.
_________________
𝕏 TWITTER 𝕏
@glise: Quiero un Juanjo en mi vida, he is for the girls
@clonisti: Ay Álvaro preocupado miper fecto, es diminuto
@jimm09: Creo que nunca me había emocionado tanto con una canción del Petit Príncep
╰┈➤ @claurun: Ha sido demasiado, es que amo tanto esa historia
@jayceeeren: Y otra vez llorando, es que no la aguanto
@piupiuu: Todos abrazados con Salma y Dàlia me llenan el corazoncito
∗⋅✧⋅∗ ──── ∗⋅✧⋅∗ ──── ∗⋅✧⋅∗
Holiiis,
Capítulo un poco de relleno, pero me gusta poner los repasos de gala.
Y he de decir que estoy sorprendida de que haya gente leyéndose esta historia y de que además os esté gustando, porque originalmente la empece a escribir como una hyperfixation causada por mi aburrimiento y la verdad es que soy muy de dejar las cosas a medias, pero leer vuestros comentarios me motiva un montón a seguir escribiendo, así que muchísimas gracias 🫶
Besis de fresis <3
🍓૮ ˶ᵔ ᵕ ᵔ˶ ა🍓
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro