Spadłam z łóżka. Jęknęłam i podniosłam się powoli. Położyłam się znowu na posłaniu i przykryłam się kocem.

   Nagle coś przesunęło się po mojej ręce. Wzdrygnęłam się i spojrzałam co to. Po mojej ręce sunął czarny wąż! Czyżby... Czyżby to był mój wężołak?

   Wąż zaczął się powiększać, wyrosły mu nogi i ręce, a po chwili na moim łóżku leżał Ahas. Tym razem ubrany.

   Zmarszczyłam brwi.

-Nie powinieneś być na strychu?

-Powinienem. Ale teraz zrób miejsce pod kołdrą.

   Spojrzała na niego jak na wariata.

-Zapomnij.

-Ej! Ja jestem zmiennocieplny! Jak się wychłodzę, to będę od razu chory!

   Westchnęłam i przesunęłam się bliżej ściany, robiąc mu miejsce.

-Dzięki.

   Szybko wpełzł pod kołdrę i się do mnie przytulił.

-Aleś ty ciepła...

-Ej... Miało być tylko pod kołdrę! Idź się przytulać do Lumakaru!

-Ale chciałem z tobą pogadać.

   Wywróciłam oczami.

-O czym? Mów a potem spadaj.

-No bo na terenie biblioteki jest drugi wężołak.

-To i ja wiem.

-Ale daj mi skończyć. Udało mi się skontaktować z nim.

   Od razu się ożywiłam.

-Tak? I co, i co?
-No więc... Wężołak mi powiedział że jeśli do końca tygodnia nie umrzesz to będzie chciał przypieczętować pakt!

-Czyli...

-Jeśli przez trzy dni nie umrzesz, to będziesz miała wężołaka!

-To cudownie! Będę mogła wrócić do Watachy i uratować Kate i Finna!

   Ahas nagle posmutniał.

-Pusto tu będzie. Już się przyzwyczaiłem do tego huku spadających książek. Straszna z ciebie niezdara, wiesz?

-A cicho bądź.

   Wężołak roześmiał się.

-Dobra, powiedziałem, to zgodnie z twoim życzeniem będę już spadał.

   Zmienił się w węża i wysunął się z pokoju.

   Leżałam jeszcze w łóżku i myślałam. Jeszcze tylko trzy dni!