Patrzyły się na mnie. Czerwone oczy  świeciły w ciemności i przyglądały się mi.

Lumakaru potrząsał mną za ramię.

-Hej, hej! Azra! Obudź się!

   Podniosłam się ledwo przytomna.

-Nieeee chceeee...

-Ale... Ja... Nawet nie wiesz co od ciebie chcę!

-Nieeeeee.....

   Opadłam z powrotem na poduszkę.

   Nagle na moją twarz spadło coś śmierdzącego. Od razu się zerwałam.

-Fuj! Boże, co to jest?!

-Wolisz nie wiedzieć.

   Zmarszczyłam nos, po czym kichnełam.

-Zdrówko, stara krówko!

   Spiorunowałam mężczyznę wzrokiem.

-Spokojnie! Wiesz co?  Tak sobie pomyślałem... Bo z niewiadomych mi przyczyn, mój wężołak skończył linienie wcześniej... I po krótkiej konsultacji z nim...

-Mogę go zobaczyć?

-No... Właśnie chciałem ci to powiedzieć...

   Wyskoczyłam z łóżka.

-Prowadź!

-A może byś się tak najpierw przebrała i umyła? Ewentualnie zjadła śniadanie?

   Prychnęłam ale chwyciłam pierwsze z brzegu ciuchy i poszłam do łazienki (poza piwnicą). Potem zjadłam szybko kanapkę.

-No to już! Jestem gotowa!

   Lumakaru skinął głową i poprowadził mnie schodami na drugie piętro.

-Ej, a ty wiesz że ja nigdy nie byłam na drugim piętrze? -spytałam licza, rozglądając się wokół.

-Bo nie wpuszczam tu zazwyczaj nikogo. Mieszkamy tu tylko ja i Ahas.

-W sensie twój wężołak?

-Tak, tak. On ma na imię Ahas.

   Doszliśmy do drabinki prowadzącej na strych.

-On jest aż tam?

-Tak. Tam ma taki basenik, i takie tam. Okej. No to chodźmy!

   Wszedł pierwszy po drabinie i pchnął ramieniem klapę prowadzącą na strych. Szłam zaraz za nim.

   Na poddaszu byli bardzo ciepło. I duszno.

-Nie wietrzysz tu czasem?

-Przecież węże są zmiennocieplne. Nie mogę ot tak sobie tu schłodzić, bo odbije się to na zdrowiu Ahasa.

    Pokiwałam głową i ruszyłam dalej za bibliotekarzem.

   Na samym środku strychu stał niebieski, pompowany basenik (Lumakaru powiedział że to najbardziej stabilne temperaturowo miejsce).

   Z baseniku wysunęła się ręka.

-Lumakaru? -rozległ się cichy głos.

-Jestem, jestem -odpowiedział licz i dotknął dłoni wężołaka. -Masz gościa.

   Drugą dłonią pokazał mi że mam podejść.

   Wężołak wystawił głowę ponad basen.

   Miał czarne włosy, przetykane białymi pasemkami, a oczy... Wyglądały dokładnie jak u węża. Czarna białko, jaśniejsze trochę przy wąskiej źrenicy. Na brodzie, szczęce i pod oczami miał kilkanaście czarnych łusek, ułożonych dachówkowato.

-Więc to jest kolejna pani wężołaka...

   Przypatrywał mi się. Miałam wrażenie że przewierca mnie tym spojrzeniem na wylot.

-Podejdź tu bliżej, nie wstydź się.

   Zrobiłam parę kroków, po czym odwróciłam zawstydzona wzrok. Ahas był całkowicie nagi!

   Nagle wężołak zaczął płakać.

-Lumakaru... Znowu mnie oczy bolą... I łzawią!

-Boże, debilu! Zapominasz mrugać! Jak jesteś w formie człowieka to musisz mrugać!

   Kciukami zamknął powieki Ahasa.

-Teraz otwórz oczy... Tak... Teraz zamknij... Brawo! I nie zapomnij już mrugać! Boże, z kim ja żyję...?

   Uśmiechnęłam się.

-Jak można zapomnieć mrugać?

-Ano można. Ahas jest tego żywym przykładem.

-No bo węże nie muszą mrugać!

-Ale ludzie tak!

-Ale to jest takie dziwne! Takie nienaturalne!

-Sam jesteś nienaturalny.

-Ty też.

-Nieważne już. Podejdź tu bliżej Azra.

   Lumakaru przesunął mi krzesło.

-Usiądź sobie i pogadajmy. Czego chciałabyś się dowiedzieć?

-No to...-miałam tyle pytań! I nagle nie wiedziałam które zadać -Jak zawiera się taki pakt z wężołakiem?

-Ech, to bułka z masłem! Po prostu jak się już spotkacie, to on cię leczy ze swojego jadu, a potem musicie się pocałować! I wszyscy będą żyć długo i szczęśliwe!

-Pocałować? Ale jak niby pocałować?

   Ahas wywrócił oczami.

-No pocałować! Zademonstrować ci to?

   Lumakaru się odsunął.

-Ech... Lu się wstydzi więc ci nie zaprezentuję tajemnej sztuki całowania. I powiem ci że to nie może być takie pozbawione emocji CMOK i po sprawie. To ma być pełne emocji! Namiętności!- przybrał dramatyczną pozę (nie wstawał, na szczęście cały czas siedział).

-Dobra, starczy jej tych twoich opisów. -Lumakaru przesunął się z powrotem do nas.

-Wiesz, Lu, co mnie najbardziej zastanawia?

-Nie, nie wiem. Powiesz mi co cię zastanawia?

-A owszem, powiem. Że ona jest strasznie młoda.

-No.

-Ty byłeś dużo starszy.

-No.

-Miałeś... Czej... Ile?

-Nie pamiętam.

-Ale... To było tak ważne wydarzenie! Zawarliśmy pakt! Jak możesz tego nie pamiętać! I podchodzić do tego tak obojętnie!

   Przesunął się do mnie.

-Wiesz że jak pieczętowaliśmy pakt, to wyszło że Lu wcześniej się nigdy nie całował?

-Serio?

-Tak! Był beznadziejny! Nadal jest!

   Zaczęłam się śmiać. Nagle coś do mnie dotarło.

-Czekaj... Wy chodzicie razem?

   Ahas objął Lumakaru i się szeroko uśmiechnął (licz zrobił raczej męczeńską minę).

-Oczywiście! Pamiętasz tą wczorajszą bajkę, którą próbował cię uśpić?

-Tak.

-To jest jego historia! On jest tym szamanem! A ja tym złym! Kojarzysz zakończenie? „Po pewnych czasie nawet wykiełkowało uczucie. Byli ze sobą razem”! To takie romantyczne!

-Nie tak brzmiało zakończenie -próbował wtrącić bibliotekarz.

-Cichaj.

-Nie.

-Tak.

-Nie.

-CIIIIIICHOOOO.

-Mogę zadać kolejne pytanie?

-Później. Zmęczyłem się -powiedział wężołak i ziewnął szeroko.

   Oparł głowę o krawędź basenika i siedział tak z otwartymi oczami.

-Żeby zasnąć, musisz zamknąć oczy. -westchnął Lumakaru.

-A, tak. Zapomniałem. -wężołak szybko zamknął oczy i zasnął.

   Bibliotekarz podniósł się i ruszył ku drabinie na drugie piętro.

-Wiesz, nie sądziłam że ty jesteś z kimś w związku.

-Nikt nie wie o Ahasie, nikt nie wie o moim związku. Proste!

-Zastanawia mnie dlaczego Ahas miał łuski w niektórych miejscach... I takie dziwne oczy!

-Kiedy wężołak przyjmuje ludzką postać, zostają mu w większości przypadków jakieś cechy z węża. Najczęściej jest to właśnie łuska gdzieś na ciele. Zazwyczaj jest to twarz lub ramiona. Zawsze oczy pozostają takie same. I w zależności już od osobnika, zęby jadowe.

-Zęby jadowe?

-Tak. Jeśli wężołak w postaci węża jest wężem jadowitym, to w postaci człowieka będzie miał zęby jadowe. Jeśli nie jest jadowy - nie ma zębów jadowych.

-A czemu Ahas miał taki dziwny kolor włosów?

-Kolor włosów odzwierciedla kolor łuski. Na przykład, Ahas jest w postaci węża pytonem czarnym*, który ma czarną łuskę z białymi plamkami. Więc taki jest kolor włosów.

-Ej... Tak mi coś nie gra... Skoro Ahas jest niejadowity... I nie ma zębów jadowych... To jak mógł cię ukąsić?

    Lumakaru chwycił mnie za ramiona.

-Wolisz tego nie wiedzieć.

-Ale... Ja chcę wiedzieć!

-Eh... Myślałem że tym tekstem cię zniechęce. Nie to nie. Musisz poznać prawdę.

   Wpatrywałam się w niego w napięciu.

-Prawda jest taka, że nie mam bladego pojęcia jak to zrobił, a nie mam ochoty się go o to pytać, bo i tak mi to zwisa. Chodźmy lepiej coś zjeść!

*tu macie wygląd pytona czarnego

Takie oczy właśnie ma Ahas. A kolor włosów wzięłam od ubarwienia tego węża

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1030 słów. To rekord w tej książce xD
W każdym razie... Poznaliśmy już partnera Lu. Wkrótce poznamy kolejnego wężołaka!
Osobiście jestem bardzo zadowolona z rozdziału. Mam nadzieję że wam też się podobał.

To do następnego!