Met gesloten ogen lig ik in het gras te genieten van de zonnestralen die me verwarmen. Ik ben echt blij dat het bijna zomer is. Ik sta nu al voldoende voor scheikunde, dus ik heb er vertrouwen in dat de rest ook goedkomt. Alleen die vier van wiskunde moet een vijf worden. Makkelijk genoeg, toch?

Ik draai opzij en kijk naar Justin, die op zijn buik in het gras ligt. Hij heft zijn kin op en glimlacht naar me. 'Als het aan mij lag zou 't het hele jaar door zomer zijn.'

'En dan tijdens kerst een weekje sneeuw,' voeg ik eraan toe. 'Nou, ben je al zenuwachtig voor morgen?'

'Mwah, valt mee,' mompelt hij op ongeloofwaardige toon. Ik schuif mezelf naar hem toe en geef hem een snelle kus op zijn lippen. 'Je bent vast wel geslaagd, hoor. Maak je maar geen zorgen.'

'En anders doe ik de vijfde maar overnieuw. En als jij blijft zitten kan je naar HAVO vijf, dan komen we bij elkaar in de klas.'

Ik zucht. 'Ik ben niet van plan om te blijven zitten.'

'Kom op, babe. Je weet zelf ook wel dat je in een maand echt niet meer twee onvoldoendes kan ophalen.'

Er verschijnt een frons op mijn voorhoofd. 'Dus je gelooft niet eens meer in me?'

'Dat zei ik niet.'

'Eigenlijk wel.' Met een zucht laat ik me weer omlaag zakken en ik staar naar de helderblauwe lucht.

'Sorry, ik bedoelde het niet zo.'

'Het zal wel.' Ik sluit mijn ogen weer en luister naar de geluiden op de achtergrond van het park. Ik kom hier al sinds ik klein ben, om te picknicken, vliegeren of bloemen te plukken voor mijn moeder, die deed alsof ze super blij was wanneer ik weer eens met een boeket van zonnebloemen aan kwam zetten.

Ik glimlach in mezelf om de herinneringen van vroeger. Soms zou ik zo graag terug in de tijd willen, toen ik nog geen problemen had met school, ouders en vriendjes... God, wat haat ik opgroeien.

'Waar denk je aan?' hoor ik Justin vragen en ik ruk me los uit mijn gedachten. 'O, niets bijzonders.'

Justin slaakt een zucht. 'Ik begin me te vervelen. Mag ik jouw telefoon gebruiken? De mijne is leeg.'

Ik schuif zwijgend mijn telefoon zijn kant op en pluk een paar grassprieten uit het gras. Het is jammer dat ik zoveel moet leren, terwijl het nu al zo zomers is. Het liefst zou ik gewoon gaan zwemmen, of de hele dag luieren aan het strand. Het ergste is nog wel dat het puur mijn eigen schuld is. Iedereen leek me te waarschuwen, maar ik was zo eigenwijs om niet te luisteren.

'Hé babe, kan je uitleggen waarom je een foto van Nick in je galerij hebt?'

Ik schiet overeind en kijk Justin verschrikt aan. Ik gris de telefoon uit zijn handen en vergrendel vliegensvlug het scherm.

'Dus, leg maar uit,' zegt Justin met een vlakke stem. Ik begin zenuwachtig aan wat grassprietjes te trekken wanneer ik de boze blik in zijn ogen zie. 'Eh, maakt het iets uit dan?'

'Je hebt tegen me gelogen. Je zei dat jullie alleen maar samen huiswerk deden!'

'Ik ben één keer met hem naar het winkelcentrum geweest, meer niet. Hij had een nieuwe bril nodig en ik bood aan hem te helpen, omdat hij mij ook helpt met school.'

'En dat moet ik zomaar geloven?'

'Kom op Jus, ik heb niets verkeerd gedaan. Ik mag best met andere jongens omgaan, ik ben je eigendom niet. En bovendien waren we toen uit elkaar!'

'Waarom heb je de foto bewaard?'

'Weet ik veel, ik kijk nooit in mijn galerij.'

'Ik geloof je niet.'

Ik haal onverschillig mijn schouders op. 'Oké, kan me niets schelen.'

'Verwijder de foto.'

'Ik bepaal zelf wel wat ik doe.'

'Je bent echt onmogelijk.' Justin staat op en klopt het gras van zijn kleren af. Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in. 'Ik ben onmogelijk? Jij bent degene die overal een drama van maakt!'

Zonder nog iets te zeggen draait Justin zich om en slentert weg. Ik staar hem na en slaak een gefrustreerde zucht. Ik had kunnen weten dat we weer binnen de kortste keren ruzie zouden krijgen. Justin en ik verschillen gewoon zo erg, misschien wel te erg. Het is anders dan de manier waarop Nick en ik van elkaar verschillen. Van hem kan ik gewoon meer hebben, voor één of andere reden.

'Hey,' hoor ik opeens een stem achter me. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Nick. Speaking of the devil.

'Hoi,' zeg ik rustig.

'Wat doe je hier?'

'Gewoon in het gras liggen, genieten van de zon. Jij dan?'

'Ik kom hier heel vaak, gewoon om tot rust te komen.'

Ik knik. 'Ik ook. Ik hou van het park.'

Er breekt een glimlach op zijn gezicht door. 'Mag ik naast je komen zitten?'

'Tuurlijk,' antwoord ik meteen. Hij ploft naast me neer op het gras en kijkt me met een schuldige blik aan. 'Ik wilde nog even sorry zeggen voor gisteren. Ik was best wel bot tegen je.'

Ik sla mijn ogen neer. 'Geeft niet.' Geeft wel, maar ik wil dat alles gewoon weer goed is tussen ons zoals eerst.

Hij blijft me even zwijgend aankijken en wendt dan zijn blik af. 'Best raar dat we elkaar eerst haatten en nu normaal met elkaar kunnen opschieten.'

Ik schiet in de lach. 'Klopt. Ik had echt een hekel aan je, maar het was eerder jaloezie denk ik.'

Hij werpt me een verbaasde blik toe. 'Jíj was jaloers op míj?''

Ik haal mijn schouders op. 'Je had altijd hoge cijfers en leek nooit problemen te hebben. Waarschijnlijk begon ik je te pesten omdat ik wilde dat je ook problemen zou hebben.'

Nick bijt op zijn lip. 'Ik had toen niet telkens op je in moeten gaan. Ik merkte zelf ook wel hoe kwetsbaar je was over je cijfers, maar ik wilde je gewoon pijn doen.'

Nou, ik ben blij dat we nu vrienden zijn,' glimlach ik, waarop hij grijnst. 'Ja, dat had ik een paar maanden geleden nooit geloofd.'

Ik begin te lachen en Nick doet met me mee. 'Hé, waarom liep Justin trouwens net van je weg?'

Meteen wordt mijn blik weer serieus. 'O, we kregen weer eens ruzie.'

'Waarover?'

Ik haal mijn schouders op en zwijg. Ik kan Nick toch niet vertellen dat we ruzie hadden over een foto van hem op mijn telefoon?

'Wauw, duidelijk antwoord,' hoor ik hem mompelen.

'Het gaat je niets aan, oké?' bijt ik van me af. Nick slaat zijn ogen neer. 'Je hebt gelijk, sorry.'

'Geeft niet. Ik ben gewoon zo gestrest door Justin en school, maar daar ga ik jou niet niet mee lastig vallen.'

'Je weet dat je altijd bij me terecht kan wanneer je problemen hebt. Daar zijn vrienden tenslotte voor.' Hij geeft me een knipoog en ik glimlach zwakjes. 'Dank je. Je bent altijd zo aardig terwijl ik alleen maar kan zeuren.'

'Weet je, toen ik op je af kwam lopen was ik helemaal niet van plan om aardig tegen je te doen, maar op één of andere manier heb je een bepaalde invloed op me. Ik laat het misschien niet heel vaak merken, maar ik vind het echt leuk om met je om te gaan, Miranda.'

Verlegen hef ik mijn blik op. 'Ah, dat is lief. Ik had geen idee dat je dat in je had.'

Nick grinnikt. 'Ja, soms.'

Lachend wend ik mijn blik af en staar voor me uit. Ik merk dat Nick naast me gaat liggen en ik draai me naar hem toe.

Nick glimlacht en kijkt me aan. 'Sarah vroeg trouwens laatst of je nog een keer langs wil komen.'

Mijn glimlach wordt groter. 'Tuurlijk! Wat een schatje is het toch.'

'Bij jou wel, ja.'

'Dan moet je maar eens wat liever doen,' plaag ik hem. Nick komt met een grijns overeind. 'Moet jij nodig zeggen.'

Ik schiet in de lach en Nick begint ook te lachen. We kijken elkaar even een paar seconden grijnzend aan en ik wend mijn blik weer af. Nick staart opeens heel aandachtig naar het gras.

'Zullen we hier morgen picknicken?' vraagt hij opeens. 'Dat lijkt me veel relaxter leren dan achter een bureau.'

Enthousiast hef ik mijn blik op. 'Ja, leuk idee.'

'Heeft Justin je die ring gegeven?' Nick knikt met zijn hoofd in de richting van mijn vinger. Ik glimlach zwakjes. 'O, ja. Maar het maakt me niet uit wat hij voor me koopt, het gaat me meer om het gebaar.'

'Vind ik ook, het gaat er om wie het geeft, niet wat je krijgt.'

Ik knik en zucht diep. 'Maar Justin en ik beginnen steeds meer van elkaar te verschillen. Hij haat de dingen die ik leuk vind.'

Nick zwijgt even. 'Maar hij doet wel erg beschermend, dus hij houdt vast van je.'

Ik begin te lachen. 'Je hoeft niets positiefs over hem te zeggen, hoor. Ik weet dat je hem een klootzak vindt.'

Nick gaat rechtop zitten. 'Klopt, maar je moet je niets van mijn mening aantrekken.'

'Waarom niet? Je bent één van mijn beste vrienden, dus ik vind je mening juist belangrijk.'

Nick staart me enkele seconden zwijgend aan. 'Zie je me echt zo?'

Verlegen staar ik naar het gras. 'Nou, eh, ja. Eigenlijk wel.' Nick glimlacht. 'Oké dan, bestie.'

'Ik heb nu al spijt van mijn woorden,' plaag ik hem met een lach. Hij haalt zijn schouders op. 'Ik vind het juist leuk dat ik vrienden ben geworden met zo'n leuk meisje als jij.'

Onverwacht verschijnen er blosjes op mijn wangen en ik begin gauw over wat anders. 'O ja, wil je me morgen tijdens het picknicken nog wat van wiskunde uitleggen?'

'Wow, extra stof? Straks word je nog een grotere nerd dan ik.'

Ik grinnik. 'Je hebt wel een goede invloed op me, ja.'

'Jij verandert me ook heel erg. Ik bedoel, kijk naar me. Ik ben gewoon in een hipster veranderd,' reageert hij overdreven.

'Straks word je nog populair.'

Hij schiet in de lach. 'Nu niet gaan overdrijven, hè.'

'Hoe laat is het eigenlijk?' vraag ik en klik het beeldscherm van mijn telefoon aan om mijn eigen vraag te beantwoorden. 'O, al half drie. Ik ga weer naar huis, want ik moet voor aardrijkskunde leren.'

'Jeetje, nerd.' Nick steekt zijn tong uit en ik rol lachend met mijn ogen. 'Zie ik je morgen?'

'Is goed, ik haal je wel rond twaalf uur op,' antwoordt hij.

Ik sta op en Nick steekt zijn hand op. Ik zwaai terug en draai me om. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik terug naar huis, me nu al verheugend op de picknick morgen. Justin heeft nooit zoiets leuks voorgesteld. Zijn idee van gezellig is op bed een zak chips leegeten en ondertussen games spelen. Niets mis mee hoor, zolang je het maar afwisselt met een activiteit die je vriendin graag wil doen. Iets wat Justin maar al te vaak lijkt te vergeten.