'Kan je me ophalen bij het winkelcentrum? Ik ben met mijn fiets gevallen en nu kan ik niet meer lopen.' Ik hoor Justin geërgerd door de telefoon zuchten. 'Hoe ben je gevallen?'

'Ik ben oké, bedankt dat je het vroeg,' reageer ik kattig. 'En nou, Nick fietste tegen me aan.' Justin zwijgt even. 'Je bedoelt die ene nerd uit je klas? Kan hij je hier niet heenbrengen?'

'Dat wil 'ie niet,' antwoord ik. 'Anders had ik jou toch ook niet gebeld?'

'Dan haal je hem maar over. Ik heb nu even geen zin om je op te komen halen, vooral niet zo nadat je me hebt laten zitten met je ouders,' hoor ik hem nog kortaf zeggen voordat hij ophangt. Gekwetst bijt ik op mijn lip en stop ik mijn telefoon weer terug in mijn tas. Raad eens wie er vanavond zijn eigen lichaam mag gaan aanraken in plaats van het mijne?

Ik probeer voorzichtig op mijn voet te leunen en zet langzaam een paar stappen. Ik zal Nick wel overhalen om me naar Justin te brengen. Tenslotte was het ook zijn schuld dat we tegen elkaar knalden.

Half lopend, half hinkelend bereik een minuut later uitgeput de snackbar, die op de hoek van het centrum zit. Ik laat mijn blik de ruimte rondgaan en gelijk valt de zielige jongen in het hoekje me op. Je zou bijna medelijden met hem krijgen, maar helaas voor hem weet ik dat er heel wat arrogantie achter dat zielige figuur zit.

'Wat nu weer?' valt hij uit zodra hij me opmerkt. Ik neem plaats naast hem en laat mijn ogen rollen. 'Justin wil me niet ophalen, dus jij moet me brengen.'

Nick lacht vals. 'Zo zo, ruzie met Justin? Laat me raden, hij heeft genoeg gekregen van je gezeik.' Ik staar hem kwaad aan. 'Het gaat jou niks aan, homo.'

'Ja, blijf me maar uitschelden, dat helpt,' zegt hij rustig. Ik kijk hem recht aan. 'Je denkt echt dat je cool bent, hè? Maar zodra de anderen erbij zijn klap je opeens dicht.'

'Oké Miranda, ik breng je naar je lieve vriendje toe, nu goed? Maar alleen als je je een beetje normaal gedraagt.' Ik knik voldaan. 'Mooi.' Hij staat op en kijkt me afwachtend aan. 'Kom mee dan, of moet ik je soms dragen?'

'Waag het niet om me met één fucking vinger aan te raken,' reageer ik fel en hij grinnikt. 'Wat ben je toch makkelijk boos te maken. Eigenlijk moet ik ook nog even over je cijfers beginnen, vind je vast leuk.'

'Je moet je niet zo met mijn leven bemoeien.'

'Het zou ook zo erg zijn als je blijft zitten, dan zou ik je veel minder vaak zien,' gaat hij onverstoord verder. Meteen borrelt er woede bij me op en ik kan het niet laten tegen hem in te gaan. 'Ja, ik zou echt geen dag kunnen overleven als ik je knappe gezicht niet zie.'

Hij perst zijn lippen op elkaar en wendt zwijgend zijn blik af. Het raakt hem dus als ik over zijn uiterlijk begin. Goed om te weten. We lopen de snackbar uit en ik hinkel naar buiten.

'Je mag wel op mij steunen als lopen te veel pijn doet?' biedt Nick aan. Ik snuif verontwaardigd. 'Nee, dank je. Je hoeft niet te proberen om aardig tegen me te doen, want we zullen het nooit goed met elkaar kunnen vinden.'

Er valt een stilte waarin hij zijn fiets pakt en ik achterop bij hem plaatsneem. Ik sla gade hoe Nick een blik op zijn telefoon werpt en een kreet slaakt. 'Shit, over drie minuten begint onze volgende les al!'

Ik schiet in de lach om zijn geschrokken gezicht. 'O my god, je bent één keer te laat. Wat een verschrikking, zeg.'

'Anders gaan we nu naar school en breng ik je daarna naar Justin toe? Het zijn toch maar twee lessen,' stelt Nick voor. Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb geen schoolspullen bij me en ik kan niet met Fay meekijken, want ze is ziek.'

'Dan kom je naast mij zitten en kijk je in mijn boeken mee.'

'Ik zit nog liever alleen dan naast jou.'

'Jouw keuze. Ik ga nu naar school, met of zonder jou. Dus als je niet mee wil stap je nu van mijn fiets af en zie je maar hoe je bij Justin komt,' zegt Nick resoluut. Ik slaak een overdreven zucht. 'Jezus, oké dan. Ik ga wel met jou mee.'

Zonder iets te zeggen stapt Nick op zijn fiets en begint te trappen. Ik staar naar mijn schoenen en de de straattegels onder me. Top, nog even en we zijn er al. Grote kans dat iemand me bij de grootste nerd van de school achterop ziet zitten, maar daar moet ik me dan maar bij neerleggen.

'Hé Nick, wie is die babe bij je achterop?' wordt er een paar seconden later al geroepen en ik slaak een geërgerde zucht. Ik trek de capuchon van mijn hoodie zo ver mogelijk over mijn hoofd heen en kijk de andere kant op. Alsjeblieft, laat me niet herkend worden.

'Ben je haar aan het kidnappen, of zo?' lacht weer een andere gozer en snel fietst Nick langs ze heen richting naar de fietsenstalling. Hij zet zijn fiets neer en ik stap voorzichtig af. Tot mijn opluchting lukt het nog aardig om licht op mijn voet te steunen. Niet veel later lopen we de school al binnen, Nick voor me uit wandelend.

'Loop eens wat langzamer, we zijn nu toch al te laat,' merk ik verbeten op en met tegenzin komt hij naast me lopen. 'We hebben les op de tweede verdieping, dus we moeten met de lift gaan.'

We stappen de lift in en ik kijk zwijgend voor me uit. Ik ben echt gek om de laatste twee uur nog naar school te gaan, niet dat ik nou een andere keuze had. Maar toch hinkel ik misschien nog wel liever helemaal naar Justins huis dan dat ik samen met Nick gezien word. Dat is nog erger voor je reputatie dan in crocs naar school komen.

De liftdeuren openen zich weer voor ons en gelijk kijk ik angstig om me heen, maar tot mijn geluk valt er niemand te bekennen. Ik strompel sloom achter Nick aan richting het klaslokaal, waar we voor de deur blijven stilstaan. Ik schraap mijn keel. 'Als ze vraagt waarom je te laat bent, geen reden geven en gewoon gaan zitten. Ik wil niet dat de hele klas hier alles over te weten komt.'

Nick knikt, waarschijnlijk om een discussie te vermijden. Ik open nonchalant de deur en gelijk zijn er vierentwintig paar ogen op mij gevestigd.

'O, hallo Miranda. Ga je maar melden,' zegt de lerares meteen. Op dat moment komt ook Nick de klas binnenstappen en voegt zich naast me.

'En wat is jouw reden, Nick?' vraagt de lerares. Hij haalt zijn schouders op. 'Die heb ik niet.'

Ze zucht. 'Oké, nou, ga maar zitten dan.' Hij loopt zwijgend naar zijn plek achterin de klas toe. Ik kijk de docente verslagen aan. 'Hallo, en ik dan?'

Ze kijkt me doordringend aan. 'Waar zijn je schoolspullen, Miranda?'

'Die heb ik niet mee,' antwoord ik rustig. Ze kijkt me koeltjes aan. 'Kijk dan maar mee met de persoon naast je.'

'Fay is ziek, dus ik zit alleen.'

Ze werpt me een geïrriteerde blik toe, alsof het mijn schuld is dat Fay er niet is. 'Ga maar naast Nick zitten, dan leer je tenminste misschien nog iets deze les.'

Ik bijt op mijn lip maar ga niet tegen haar woorden in, wetend dat ik er anders alsnog uit gestuurd word. Ik loop op Nick af en plof naast hem neer. Hij grinnikt. 'Gezellig dit.'

'Hou toch op.' Hij wendt zijn blik af, slaat zijn boeken open en legt ze tussen ons in. Hij scheurt een blaadje uit zijn schrift, die hij vervolgens in mijn handen drukt. Hij pakt een pen voor me uit zijn etui en kijkt weer naar het bord, waar de lerares wiskunde sommen aan het opschrijven is. Hij neemt de sommen in zijn schrift over en schrijft meteen de antwoorden erachter. Ik sla hem verslagen gade. Hoe heeft hij dat zo snel uitgerekend?

'Het is de bedoeling dat ook jij de sommen uitrekent,' merk hij nuchter op en ik zucht. Ik schrijf de sommen over op mijn blaadje en staar er naar. Ik had net zo goed chinese tekens kunnen opschrijven, want dat is al net zo abracadabra als deze sommen.

'Ga je nog wat opschrijven? Zeg me alsjeblieft niet dat je dit al niet snapt,' bemoeit hij zich er weer mee en ik werp hem een boze blik toe. 'Niet iedereen is zo'n wiskunde wonder als jij, oké.'

'Miranda, hoe heb je de eerste som uitgerekend?' hoor ik de lerares vragen.

'Uh, niet,' antwoord ik en de lerares kijkt me geërgerd aan. 'Oké, leg jij dan maar uit hoe het moet, Nick.'

Meteen begint hij in raadsels te praten en ik kijk verveeld om me heen, wetend dat zijn uitleg me toch niet gaat helpen. Ik zie Sophia, die samen met Sam aan de andere kant van het lokaal zit, me vragend aankijken. Ik zucht en wend mijn blik weer af. Ik heb echt geen zin om haar dit gedoe met Nick straks uit te leggen.

'Miranda, opletten,' hoor ik de lerares scherp opmerken en ik rol met mijn ogen. Ze moeten altijd mij hebben.

'Jullie hebben nog een paar minuten om alvast met jullie huiswerk voor morgen te beginnen,' zegt ze en ik begin verveeld in mijn schrift te kleuren. Nick begint al meteen de eerste paar antwoorden op te schrijven en ik sla hem geïrriteerd gade. Arrogante flikker.

'Lukt het?' vraagt hij spottend wanneer hij een blik op mijn nog lege blaadje werpt. Ik kijk hem boos aan. 'Bemoei je niet steeds zo met me.'

Tot mijn opluchting klinkt de bel en ik schiet overeind. Ik geef de geleende spullen weer aan Nick terug en loop samen met hem als één van de laatsten het lokaal uit. Eenmaal bij de lift worden we staande gehouden door Sophia en Sam. 'Wat is er opeens tussen jou en Nick?'

'Ik leg het later wel uit,' poeier ik ze af terwijl ik de lift instap. Tot mijn verrassing gaat Nick naast me staan en ik kleur rood. 'What the fuck, Nick?'

'Wat?'

'Je moet me niet zo stalken,' mompel ik. 'Creep.' Hij haalt een hand door zijn haar. 'Jezus, sorry hoor. Ik wil alleen maar helpen. Bovendien is dit fijner dan twee trappen af te moeten lopen samen met nog honderd andere studenten.'

'Verander dan maar weer in de klootzak die je normaal bent.'

'Wat zijn we weer aardig vandaag, Miranda.' Ik zet een neppe glimlach op. 'Sorry, mijn humeur is verpest doordat een idioot me omverreed met zijn fiets.'

Er valt een stilte waarin Nick me zwijgend aankijkt. 'Laten we maar naar Engels gaan.' Zodra we het klaslokaal binnenlopen storm ik op mijn mentor af en kijk haar vervolgens poeslief aan. 'Mag ik bij Sam en Sophia aanschuiven omdat Fay ziek is?'

Ze schudt haar hoofd. 'Ga maar naast Nick zitten, want jullie moeten zo in tweetallen gaan werken.' Mijn glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. Samenwerken met Nick, wat denkt zij nou? Ik vermoord hem waarschijnlijk nog voor het einde van de les.

Ik wandel voorzichtig naar Nick toe, die achterin de klas zit. 'Ik moet weer naast jou zitten,' verklaar ik terwijl ik met een chagrijnig gezicht naast hem neerplof. Hij slaakt een zucht. 'Denk je dat ik het wel leuk vind dan?'

'Nou, jij hebt tenminste nog iets moois om naar te kijken. Hetzelfde kan ik niet echt zeggen, of wel?' Meteen wendt hij zijn blik af. 'Hou nou toch eens op.'

Ik laat mijn ogen rollen. 'Alleen als jij niet meer zo arrogant doet.'

De lerares trekt de aandacht. 'Oké, jullie gaan in tweetallen een project maken en het cijfer telt zwaar mee, dus doe je best. Omdat Fay en Martijn er niet zijn, vormen Miranda en Nick een tweetal. Fay en Martijn zullen dan een tweetal vormen wanneer ze weer beter zijn.'

'Fuck dit,' mompel ik zachtjes in mezelf. Nick lacht naar me. 'Je moet juist blij zijn, nu kan je eindelijk eens je gemiddelde voor Engels een stuk ophalen. Ik ben namelijk een kei in projecten.'

'Je bent in zo'n beetje alles een kei op school, maar dat betekent nog niet dat ik dankbaar ben om met jou een tweetal te vormen,' antwoord ik fel. De lerares sust het geroezemoes. 'Het project moet gaan over Engeland. Jullie mogen zelf specificeren, maar onderschat dit project niet. Jullie moeten er van alles over opzoeken en natuurlijk moet het geheel in het engels. Jullie mogen er de komende twee lessen aan werken, maar de kans is groot dat jullie er buiten school ook nog mee bezig moeten.' Gefrustreerd pers ik mijn lippen op elkaar. Vandaag is nou niet bepaald mijn geluksdag.