"Je zal deze laatste twee maanden keihard moeten gaan werken, wil je naar de zesde klas overgaan."

De woorden van mijn mentor blijven al de hele dag door mijn hoofd spoken. Ik wil echt niet blijven zitten. Mijn ouders, die met hun vele diploma's het allerbeste van me verwachten, zullen woedend zijn. Want ik mag dan misschien slecht zijn in school, maar liegen kan als ik als de beste. Ik heb ze al bijna het gehele schooljaar weten wijs te maken dat alles geweldig gaat op school en dat VWO me gemakkelijk afgaat, maar integendeel. Ik sta vier onvoldoendes, en als ik die niet ophaal zal mijn ergste nachtmerrie uitkomen. Niet alleen zullen mijn ouders me vermoorden, maar ik moet ook nog eens de vijfde overdoen. Want HAVO, dat is geen optie in mijn ouders' ogen. Ik moet en zal tenslotte op een of andere belangrijke universiteit terechtkomen en zo aan hun extreem hoge verwachtingen voldoen.

Ik zucht diep en gooi gefrustereerd het aardrijkskunde boek van me af. Dit wordt toch niets. Ik heb al tien keer de uitleg gelezen, maar snap er nog steeds niets van. Ik pak mijn telefoon en app mijn beste vriendin Sophia. Daarna lees ik de berichten in de klassengroep. Er staat niet echt veel bijzonders in. Nick vraagt of iemand weet wat we precies moeten leren voor de wiskunde toets over twee weken. Wie leert er nou weer zo ver van tevoren voor een toets? Nick is zo'n nerd. Altijd, maar dan ook altijd haalt hij hoge cijfers. Bovendien is hij favoriet bij elke leraar. Niet dat ik dat nou zo graag zou willen zijn, maar toch irriteert het me. Ik kan nooit iets goed doen, maar Nick is perfect. Ze zijn net als mijn ouders.

Gelukkig ben ik niet de enige die hem vervelend vindt, wat hij voornamelijk te danken heeft aan zijn arrogantie. Dat is ook de reden waarom hij al sinds de derde klas gepest wordt. In het begin had ik nog wel medelijden met hem, maar dat veranderde al gauw toen hij me bleef uitlachen als ik weer eens een domme vraag stelde of een onvoldoende terugkreeg. Maar tot mijn opluchting heb ik, in tegenstelling tot Nick, een grote vriendengroep die het voor me opneemt door hem de huid vol te schelden. Zijn verdiende loon.

'Miranda, eten,' hoor ik mijn moeder roepen en ik sta op. Ik klap mijn aardrijkskunde boek dicht en loop naar beneden. Ik ga aan tafel naast mijn vader zitten en staar naar mijn bord. Mijn vader schraapt zijn keel. 'Hoe was school?'

Ik kijk op en zend hem een neppe glimlach toe. 'Prima, zoals altijd.'

'Mooi zo. Heb je nog cijfers terug gekregen?'

'Een acht voor scheikunde,' lieg ik met een stalen gezicht. Mijn vader glimlacht tevreden. 'Goed bezig. Nog even wat beter je best doen en dan slaag je volgend jaar heus wel cum laude.'

'Dat zou mooi zijn,' mompel ik. Met een knoop in mijn maag en geen enkele trek in mijn eten, prik ik besluiteloos in mijn boontjes. Als mijn vader eens wist...

Ik kan hem gewoon niet vertellen dat die acht eigenlijk een vier is. Hij zou zo teleurgesteld en boos op me zijn. Vorig jaar vertelde ik hem een keer dat ik een vier had voor biologie, wat als gevolg had dat ik een maand lang niet meer mocht uitgaan. Ik had hem nog nooit zo woest gezien als op dat moment. Sindsdien lieg ik altijd over mijn cijfers, wetend dat hij mijn leven anders tot een regelrechte hel zal maken. Zomerkamp, naschoolse bijlessen, en weet ik veel wat nog meer.

'Over ruim een maand alweer toetsweek,' mengt mijn moeder zich in het gesprek en ik zucht. Het enige waar ze belangstelling voor hebben is school. Ik wou dat het eens voor één keer over iets anders kon gaan. 'Ik weet het.'

'Je bent al wel begonnen met leren, toch?'

'Nog niet, ik ben geen nerd,' mompel ik en mijn vader kijkt me afkeurend aan.

'Miranda! Je moet nu niet lui gaan worden. Ik had beter van je verwacht. Je moet ervoor zorgen dat je het niet verpest in de laatste periode, dat is één van de grootste valkuilen op VWO. Het gaat de leerlingen daar al snel gemakkelijk af, maar je moet scherp blijven,' preekt mijn vader. Ik knik braaf. 'Je hebt gelijk. Ik zal er straks meteen aan beginnen.'

'Hoe hoog sta je eigenlijk gemiddeld voor alles?' vraagt mijn moeder en ik haal mijn schouders op. 'Ongeveer een acht, volgens mij.'

'Je kan je cijfers nu ook via internet zien, daar mailde je school me laatst over. Ik kijk vanavond anders wel even,' zegt mijn vader. Mijn adem stokt en een misselijk gevoel komt omhoog, maar snel herpak ik me. 'O, dat is niet nodig, hoor. Die domme digitalisering ook. Ik heb de cijfers ook gewoon in mijn agenda staan. Ik snap niet wat er nou zo lastig is aan even je resultaten opschrijven.'

Meteen gaat mijn vader er volmondig op in en opgelucht haal ik adem. Met weinig interesse blijf ik meeluisteren naar het geklaag van mijn ouders, allang blij dat ik het onderwerp heb weten te veranderen.

~

's Avonds lig ik op mijn bed wat opdrachten voor aardrijkskunde te maken wanneer mijn telefoon trilt. Meteen afgeleid klik ik de WhatsApp groep van onze klas aan en lees de gesprekken door, waarna ik begin te typen.

______________________________________

Ik {18:45}
Tot en met welke paragraaf moeten we aardrijkskunde leren?

Nick {18:47}
Wow wat
Ik wist niet dat het woord leren in jouw woordenboek te vinden was.

Ik {18:48}
Helaas voor jouw woordenboek werd het woord vriendin al doorgekrast het moment nadat je geboren was.
So quit it, Nick

______________________________________

Ik leg mijn telefoon weer weg en staar boos voor me uit. Ik kan er echt niet tegen dat Nick me zo goed door heeft. Hij moet zich gewoon niet met me bemoeien. Ik weet zelf ook wel dat ik nou niet de grootste inzet toon, maar dat hoef ik al helemaal niet van Nick te horen. Ik raap een op de grond gevallen pen op en ga verder met mijn huiswerk.

Twee uur later loop ik met een tevreden gevoel naar beneden. Ik plof op de bank neer en kijk een paar minuten met mijn moeder mee naar een saai programma dat op tv is, maar al snel verlies ik interesse. Ik pak mijn telefoon erbij en begin te appen met mijn vriendje, Justin. Ik heb nu al bijna een halfjaar verkering met hem en het gaat prima tussen ons. Hij doet momenteel het laatste jaar HAVO waardoor ik hem tijdens schooluren niet heel vaak spreek, wat ik eerlijk gezegd wel fijn vind. Ik heb ook zo mijn ruimte nodig. Justin heeft nu wel vakantie, omdat hij zijn laatste examen vorige week heeft gemaakt. Over minder dan een maand krijgt hij de uitslag. Ik hoop echt voor hem dat hij geslaagd is, want zelf twijfelt hij nogal.

Ik ga rechtop zitten en werp een blik op mijn vader, die achter zijn laptop zit. Ik kijk mee op zijn beeldscherm en hou mijn adem in wanneer ik de site van mijn school in beeld zie staan. Hij draait zijn gezicht naar me toe en glimlacht. 'Ik dacht, het kan toch geen kwaad om eens te kijken naar de precieze resultaten van mijn slimme dochter. Je laat ons nooit in je agenda kijken en ik snap dat je bescheiden wil zijn, maar dat is echt niet altijd nodig. Zulke mensen komen nergens in deze maatschappij, dat weet je.'

Ik verbleek. 'Is dat nou echt nodig?' Mijn vader knikt en begint zijn inlogcode in te typen. Ik spring op en sprint naar de gang toe, waar ik in mijn schoenen en jas schiet. Mijn telefoon stop ik in mijn broekzak en vlug loop ik de kamer door. 'Ik ga nog even naar Justin, hoor.'

Ik wil net naar buiten lopen, wanneer ik mijn vader hoor roepen. Snel open ik de achterdeur en spring op mijn fiets, die ik gelukkig nog buiten geparkeerd had staan. Als een bezetene race ik de straat door en wanneer ik achterom kijk, zie ik nog net dat mijn vader naar buiten komt lopen. Ik begin langzamer te fietsen en adem diep in en uit. Nou, dat was het dan. Ik kan echt nooit meer terug naar huis, dat weet ik zeker. Dus waar zal ik heengaan? Justin? Zijn ouders hebben er nooit problemen mee wanneer ik daar weer eens onverwachts blijf logeren. Had ik maar zulke lieve ouders.

Met de angst dat mijn vader opeens in zijn auto me inhaalt, plaats ik mijn fiets nog geen vijf minuten later al in de garage van Justins ouders. Ik loop via de achterdeur naar binnen en begroet Meredith, de moeder van Justin. Ik zie haar eigenlijk als de moeder die ik nooit gehad heb. Ze is een heel lief mens en is bovendien geïnteresseerd in me buiten mijn schoolresultaten.

Na een poosje met haar gepraat te hebben, loop ik de trap op en val Justins kamer binnen. Hij zit voor zijn Playstation een of ander spel te spelen en kijkt wazig op als ik hem van achteren knuffel. 'O, hey babe.'

Meteen komt hij overeind en drukt zijn lippen op de mijne. Ik zoen hem terug en hij leidt me naar zijn bed, waar we op gaan liggen. Na een tijdje maak ik me van hem los en rol opzij. 'Mijn ouders hebben het ontdekt van mijn cijfers.'

Justin kijkt me medelijdend aan. 'Wil je hier blijven slapen? Want ik snap dat je liever even niet thuis bent.' Ik glimlach zwakjes. 'Ja, dank je.'

'Dus, wat was hun reactie?' vraagt hij voorzichtig. Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee, maar dat valt zo ongeveer wel te raden. Ik zag mijn vader inloggen op de pagina waar je de cijfers kunt vinden, dus ik rende het huis uit voordat ze ook maar iets konden zeggen.'

'Nou, je mag hier blijven zo lang je maar wil. En je ouders zullen uiteindelijk wel weer bijdraaien,' probeert Justin me gerust te stellen. 'Tot hoe laat heb je trouwens morgen school?'

'Van half negen tot drie uur,' verzucht ik. 'The usual, dus.'

'Ga morgen maar niet, dan kunnen we lang uitslapen en daarna iets leuks doen,' stelt Justin voor. Ik kijk hem aarzelend aan. 'Ik heb morgen wel een aardrijkskunde repetitie.'

'Die kan je toch inhalen? Als je wel gaat, heb je een grote kans dat je ouders je mentor gebeld hebben. Of erger, je ouders staan je bij school op te wachten. Geloof me, dat wil je echt niet.' Ik bijt op mijn lip. 'Je hebt gelijk. Ik meld me wel ziek.'

'Mooi. Mijn ouders moeten morgen een paar dagen weg voor hun werk, dus dan hebben we het hele huis voor ons alleen,' grijnst hij. Gelijk komt hij weer bovenop me liggen en veegt een haarlok voor mijn ogen weg. 'Je bent zo sexy, weet je dat?'

Er verschijnen blosjes op mijn wangen en hij brengt zijn lippen naar mijn oor toe. 'Heb je al besloten of je er klaar voor bent?' Een onzeker gevoel bekruipt me. 'Ik... Ik weet het niet, Jus. Ik heb je al zo lang laten wachten en ik weet dat ik je kan vertrouwen, maar-'

'Geen zorgen, jij bent het wachten waard,' fluistert hij in mijn oor. 'Neem je tijd, oké?'

Ik glimlach dankbaar en hij rolt naast me neer. Hij slaat zijn arm om me heen en ik nestel mezelf tegen hem aan. Ik slaak een tevreden zucht en sluit mijn ogen. Wat er ook gebeurt, Justin is er altijd voor me.