„Poświęcenie słabych"

– Tylko Ty... Tylko Ty mogłaś tego dokonać, Ann. Tylko Ty, mogłaś zdobyć jego zaufanie. Od początku byłaś tylko Ty. Zdałaś swój test. Dokonałaś ofiary, bym w końcu mógł wyzwolić Cię spod hipnozy... Przepraszam.

Owe słowa dźwięczały mi w głowie. Wokół mnie panowała kompletna ciemność. Nie wiedziałam gdzie jestem, ani co się wydarzyło. Męczyły mnie tylko straszne wyrzuty sumienia, których powodu jeszcze nie znałam.

– Nie... Nie!

Momentalnie zaczynałam odzyskiwać świadomość. Przetarłam zmęczone oczy, kiedy ktoś gwałtownie chwycił mnie za ramiona i potrząsając mną krzyknął:

– Coś Ty, kurwa, zrobiła!?

W tamtym momencie całkowicie oprzytomniałam. Przede mną stał Wheaty, celując z pistoletu prosto w moją głowę.

– Co... – Byłam totalnie zdezorientowana. Usłyszałam cichy krzyk obok i zerknęłam w tamtą stronę. To co ujrzałam kompletnie zwaliło mnie z nóg.

U mych stóp leżał martwi Eli.

Z mojego gardła wyrwał się głośny krzyk rozpaczy. Chciałam do niego podbiec, lecz Wheaty mi to uniemożliwił:

– Zabiłaś go! On Ci ufał... Wszyscy Ci ufaliśmy! – Gwałtownie potrząsał moim ramieniem, nie opuszczając pistoletu.

Wtedy podbiegła do nas Tammy. Odciągnęła ode mnie Wheaty'ego i chwytając go za ramiona rzekła roztrzęsionym głosem:

– Uspokój się! To nie ona. To był Jacob. Zmanipulował ją, a my daliśmy się znowu na to nabrać.

Wheaty opuścił broń i zakrywając twarz dłońmi, zapłakał żałośnie.

Ze łzami w oczach zbliżyłam się do Eli'ego i chwytając jego jeszcze ciepłą dłoń, szepnęłam:

– Tak mi przykro... Ja nie...

Nie było mi dane dokończyć. Tammy chwyciła moje ramie i szarpnięciem przyciągnęła do siebie po czym wycedziła przez zęby:

– Znajdź tego skurwiela. Znajdź Jacoba i go zabij. Bo kiedy znów Cię zobaczę... Bóg mi świadkiem, że zabiję Cię osobiście.

Po tych słowach pchnęła mnie w stronę drzwi, nie dając mi szansy na pożegnanie się z Elim.

Wybiegłam z bunkra czując ogarniającą mnie wściekłość i bezsilność. Byłam mordercą niewinnych. Wbrew sobie.

Uklękłam na leśnej ścieżce i gorzko zapłakałam.

– Eli... – Szepnęłam pod nosem, a łzy spływały po mojej twarzy. – Przepraszam.

Nie wiem ile czasu spędziłam na tej ścieżce, lecz kiedy zapadł zmrok, wiedziałam już co zrobić. Czas skonfrontować się z Jacobem.