„Wilcza Jama"

Czułam odrętwienie w całym ciele. Czułam twardą posadzkę pod sobą oraz lekki ból głowy.

Usłyszałam jakieś głosy. Moje ciało odmawiało jakiejkolwiek współpracy, toteż wyczekiwałam na dalszy rozwój sytuacji.

– Co za bałagan. – Nie rozpoznałam tego głosu. Należał on do mężczyzny. – Wheaty, sprawdź te krzesła.

Wyraźnie dało się usłyszeć drugą osobę wchodzącą do pomieszczenia.

– Jezu, co za smród... – Rzekł głos należący do jakiegoś młodego chłopaka, najprawdopodobniej był to właśnie wcześniej wspomniany Wheaty.

– Otwórz okno.

– T-t-tak jest.

Chwilę później poczułam przyjemny powiew świeżego powietrza.

– Niech ktoś wyłączy tę muzykę. – Nakazał mężczyzna.

Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że w pomieszczeniu, w którym się znajduje gra muzyka.

Ktoś poruszył się obok mnie tracąc mnie w nogę.

– Chryste, to Sully. Kiedy wpadł w ich łapy? – Rzekł Wheaty ponuro. – Wszyscy są martwi.

– Sprawdź ich mimo wszystko.

– Czemu zawsze ja robię przy trupach... – Mruknął niezadowolony chłopak.

Poczułam, że ktoś mną rusza, toteż niepewnie się poruszyłam otwierając przy tym oczy.

– O, Chryste!

Obok siebie dostrzegłam przerażoną twarz młodego chłopaka.

– Co jest?

Tuż obok niego pojawił się nagle mężczyzna z długą, ciemną brodą.

– Mamy żywego! – Krzyknął do kogoś z tyłu. – Walker, biegnij po wóz!

Mężczyzna uklęknął obok mnie i rzekł do Wheaty'ego:

– Pomóż mi młody ją podnieść.

– Eli, czy to...? – Zaczął niepewnie chłopak.

– Tak. – Odparł mężczyzna imieniem Eli i zaczął rozwiązywać liny krępujące moje nadgarstki.

– Co tu kurwa robi zastępca?

Wheaty nie krył zaskoczenia tym spotkaniem.

–  Najwyraźniej Jacob polubił ją tak samo jak my. Dlatego jeszcze żyje. Wszystko będzie dobrze, bohaterko. Jesteś z nami bezpieczna.

Eli pomógł mi wstać na nogi po czym wraz z Wheaty'm zaczęli prowadzić mnie w stronę wyjścia. Po drodze dostrzegłam kilka ciał leżących u naszych stóp.

– Zabieramy ją do Wilczej Jamy? – Zapytał chłopak.

– A dokąd by indziej?

– Tammy to się nie spodoba.

– Nie martw się o Tammy. Teraz musimy bezpiecznie ją przetransportować.

Chciałam coś powiedzieć. Podziękować im za pomoc, lecz zamiast tego ponownie straciłam przytomność.

Obudziłam się w pomieszczeniu, które przypominało bunkier Dutcha.

Obok mnie siedział młody chłopak którego widziałam wcześniej – Wheaty.

– Spokojnie, już w porządku. Musisz to wypić.

Wheaty podał mi butelkę wody, którą chwyciłam drżącymi rękoma.

– Dziękuje. – Szepnęłam starając się uśmiechnąć.

Nagle do pomieszczenia wpadła kobieta, która ewidentnie nie miała dobrego humoru.

– Czy Tobie kurwa całkiem odwaliło? – Zapytała z wyrzutem.

Zerknęłam w bok i dostrzegłam Eliego, do którego były skierowane owe słowa.

– To głupie i niebezpieczne! Powinniście o tym wiedzieć.

– A co miałem zrobić? – Zapytał niewzruszony Eli.

– Pozwolić jej umrzeć. – Warknęła kobieta.

– Sympatyczna... – Pomyślałam z przekąsem.

– Tammy... – Eli westchnął leniwie chcąc coś rzec lecz ponownie mu przerwano.

– Była tam Bóg jeden wie jak długo! Widziałam, co to robi z ludźmi. Ty nie. Nie można jej ufać!

Dopiero wtedy zaczęło do mnie docierać co się wydarzyło.

– Nie ma o czym dyskutować, Tammy. Potrzebujemy jej. Rozumiesz?

Kobieta spojrzała na mnie z wyraźną niechęcią po czym opuściła pomieszczenie. W jej ślady poszedł Wheaty zostawiając mnie samą w towarzystwie Eliego.

Mężczyzna usiadł przy łóżku i rzekł:

– Mówiłem poważnie, zastępco. Potrzebujemy Cię. Dutch wiele nam o Tobie opowiadał... Ale najpierw odpocznij.