{ TBUP –13: My Girlfriend }

--Chron’s POV--

Kasama ko si Selene ngayon sa bahay nila. Nung nalaman ko kasi na nagkasakit siya, umuwi ako kaagad kahit na gusto ko pang mag-stay sa Davao kasi maganda ‘yung lugar. Mas pinili ko si Selene kesa sa Davao. Malamang, sino bang girlfriend ko?

“Sinabi ko na sa’yong alagaan mo ‘yung sarili mo habang wala ako ‘di ba? Nawala lang ako saglit tapos ito na! Selene naman, mamatay ako sa takot sa’yo eh.” Sermon ko kay Selene na kanina pa ngiti ng ngiti kahit kanina pa ako nagagalit sa kanya. Haay, oo na! Hindi ko na ma-resist ang charms mo. Ginagamit na naman kasi niya ‘yung charms niya para patigilin ako sa kakasalita.

“Hindi ko naman pinabayaan ang sarili ko. Nagkataon lang na nadali ako ng sakit. Tyaka, lagnat lang naman ‘yun.” Tapos ngumiti ulit siya.

Napabuntong hininga na lang ako, “Sa susunod, please. Mag-dobleng ingat ka naman.”

“Yes Sir!” She attentively answered. Tapos bigla na lang niya akong hinalikan sa pisngi at sinabing, “I love you!”

Napangiti na lang ako. Nakaka-alis kasi ng pagod ‘tong si Selene eh, “I love you too.”

“Chron!! Quality time, please?” Nag-puppy eyes siya. Nagpapaawa. Ang cute cute niya ngang tignan eh. By the way, pinalitan na namin ‘yung salitang ‘date’ ng quality time. Hahaha! Para raw unique.

“Sure. Saan?”

“Sa labas.” Maiksi niyang sagot.

Nag-oo na lang kahit hindi ko alam kung saang labas. Kaya ito kami, naglalakad sa high way. Ni hindi ko nga alam kung saan kami pupunta. Sinundan ko lang si Selene.

“San ba tayo magqua-quality time?” Tanong ko sa kanya.

“Quality time na nga ‘tong paglalakad natin eh.” Sagot niya sabay ngiti.

Ah so sa daan kami magqua-quality time? Okay. Gets. Ibang klase talaga si Selene kahit kailan. Napaka-kakaiba. One of a kind ika nga.

She broke the silence, “Naalala ko tuloy nung first year tayo. Totoy ka pa lang nun eh.” Tumawa siya ng mahina, “Hindi ka pa madaldal tapos mukha ka pang nerdy.”

“Pero hindi ako nerd ha!” Depensa ko sa sarili.

“Alam ko. Nung una nga kitang kausapin, crush na kita eh.” Then she smiled. “Ang gwapo-gwapo mo kasi kahit mukha kang nerd. Hahaha!”

I hold her hand, “Nung kinausap mo ko nun? Muntik na ngang kumawala ‘yung puso ko eh. Akala ko napigilan ko na ‘yun pala hawak-hawak mo na.” I winked at her.

“Corny huh? So parehas tayong na-love at first sight sa isa’t isa? Grabe, akala ko hindi totoo ‘yun.” Sabi niya sabay iling.

“Akala ko rin hindi eh, until I found you. Sorry, kung ngayon lang.” Napayuko ako. I feel sorry for my self.

“Anong ngayon lang?” Tanong niya.

“Ngayon lang kita niligawan, ngayon lang naging tayo.”

“Ano ka ba, noon pa lang may tayo na. Alam mo ‘yun ‘di ba?” She cupped my right cheek, “Simula nung mahalin natin ang isa’t isa, may tayo na.”

I just smiled at her. Sa dinami-dami ba naman ng tragedies na dumaan sa pagmamahalan namin eh. Lahat na humadlang pero look at us now! We’re perfect for each other.

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad while holding each other’s hand. I don’t know where is she taking me, but one thing is for sure, I can walk any miles as long as I am with her. She’s my strength and I’m a weakling without her.

Hours past, we’re still walking. Ewan ko pero imbes na mapagod eh mas lalo akong ginaganahang maglakad. Maybe because she’s here with me.

“Pagod ka na ba?” I asked her.

“Hindi naman.”

“Selene, I’ll give you a piggy back ride. Come on!” Tapos pinasakay ko na siya sa likod ko at agad naman niya ‘yung ginawa.

Hindi naman mabigat si Selene. Actually, tamang-tama lang kaya hindi ako masyadong nahirapan sa pagkarga sa kanya. Kahit nakasakay siya sa likod ko siya pa rin ang nagle-lead sa daan. Saan kaya ako dadalhin ni Selene?

Ilang minutes pa ay nagpababa na sa akin si Selene. Sabi niya malapit na raw kami.

“Chron…” Tawag niya sa akin. But this time, her voice became cold. It’s like she’s sad?

“Why? Are you hungry? Baka nabinat ka? Halika iiuwi na kita.” Hinawakan ko na ‘yung kamay niya at hinihila ko na siya pero umayaw siya.

“N-No. P-Please. Listen t-to me first.” Teary eyes? Augh, bakit? Anong nagawa ko?

“Are you gonna cry? Ano bang nagawa ko? May nasabi ba akong mali? I-I’m sorry…”

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko, “No. Hindi. Chron, listen to me okay? And please, do understand.”

Sinimulan na akong kabahan, mukhang hindi magiging maganda ang sasabihin niya. Natatakot ako. Natatakot ako kahit hindi ko alam ang kinakatakutan ko. Sht.

“Chron mahal kita. Mahal na mahal kita. But I need to go…”

SHIT! Sabi ko na nga ba eh may mali! Hindi ko alam! I am now crying. Please Selene, tell me that you’re joking! Please! Ano bang nangyayari? Hindi ko maintindihan!

“W-What?! W-Why? A-Ano bang…”

“Listen to me first!” She cupped my cheeks, “I love you, I love you hold on to that. I need to go to Japan. I need to study there. I promise, I will be back Chron. Please? Understand.” We’re both crying like there’s no tomorrow.

Why?! Nag-aaral na nga siya sa Hope Academy tapos aalis pa siya? Bakit kailangan pa niyang umalis sa Pilipinas?! Bakit sa Japan pa?! Gusto kong magpasagasa sa mga sasakyang dumadaan pero hindi ko pwedeng iwan si Selene kahit alam kong ako ‘yung iiwan niya.

“Babalik ako, okay? Take care of yourself. I love you so much. Hold on to that. I will never forget you, promise.”

And for the last time, we shared a passionate kiss. Potek lang at ito na ang huli. Naiinis ako! Parang ayaw ko siyang paalisin. Pwede bang iposas ko na lang siya para hindi na siya makaalis? I don’t wanna let her go. I can’t!

“Chron I need to go.” Tapos tumingin siya sa di kalayuan, tinignan ko ‘yung tinitignan niya at fvck! Nasa tapat na kami ng airport. Kaya pala naglakad lang kami. Just to make the time longer. Pero wala rin eh! Kahit gaano mo katagal i-extend, matatapos at matatapos rin. Aalis din siya.

“Selene. I love you so much that I can let you got, but I am not giving up. Mahal mo pa rin ako ‘di ba? Mahal pa rin kita kahit umalis ka. Kahit ilang dagat pa ang pagitan natin, I will still love you. Tayo pa rin ‘di ba?”

Iniwas niya ang tingin niya sa akin.“I am sorry but this… this relationship must end too. Ayokong sayangin mo ang oras mo sa kakahintay sa akin. Sa kakakamusta sa akin. Sa pag-aalala sa akin at sa pagka-miss sa akin. Ayokong nasasaktan ka. Kaya let’s break up. But it doesn’t mean that I don’t love you. I still do and I will, always…”

Akala ko aalis lang siya! Pero bakit kailangang makipag-break? Sht! Why?! Ang sakit sa pakiramdam, ang sakit sa puso. Ang sakit-sakit talaga <//3

Feeling ko sinasaksak ‘yung puso ko. Sobrang sakit na parang gusto ko na lang mamatay kesa sa indain ang sakit na ‘to.

I hugged her tightly. Ayoko na siyang bitawan. Kung pwede lang talaga, kung pwede lang  dito na lang siya. Dito na lang siya, kayakap ko. “Feel free to love again Chron, hindi kita pipigilan. I’ll just love you from a far.”

“No. I will wait for you. Ikaw lang Selene. Hindi na ako magmamahal ng iba kung hindi lang naman ikaw.” Pahayag ko while still hugging her.

“Don’t. Don’t wait for me for so long. Hindi mo kakayanin. I’m giving you my permission.”

Kumakalas na siya sa pagkakayakap ko pero hindi ko siya binitawan at sa halip ay niyakap ko pa siya  ng mas mahigpit. I don’t wanna release her. Magiging mahina ako kung wala siya. I can’t live… without her.

“Please, don’t go.” Bulong ko sa kanya.

“I have to.” Pagkasabi niya nun, kumalas na siya sa yakap ko. I hate it! Para ko siyang pinakawalan, “Feel free to continue your unfinished business.” She kissed me in my lips, “I love you.”

At sa isang iglap, pumasok na siya sa airport. Wala ng Selene. Wala ng strength. Wala na…