Pamiętam cię, Sasayuri. Rozsądny i szczery, jak nikt inny.
To z twoich ust najlepiej brzmiały pieśni. To spod twych palców wychodziły najpiękniejsze wiersze, choć mówiłeś, że jedyne pióro z którym się urodziłeś to to własne. To, którego miejsce było na polu bitwy.
Nie wierzę ci jednak do dziś. Bo choćby była zamieć, choćbyś nawet musiał opuścić bitwę, nigdy nie spóźniłeś się na piknik.

Nasz piknik.

Pamiętam cię, Chiyo. Bo jakże można zapomnieć twój uśmiech?
Mówiłaś więcej, niż słuchałaś, ale nikomu to nie przeszkadzało. Milkłaś dopiero, gdy zabrakło słów i tematów. Albo gdy przelatywał motyl.
Wiem, że kochałaś motyle. Wiem, że umiałaś nie przyjść na piknik, gdy po drodze je spotkałaś.

Nasz piknik.

Żebyś sobie nie myślała - ciebie też pamiętam, Saiguu.
Miałaś przepiękne oczy. Odbijała się w nich twoja wyśmienita herbata, której wspaniałości nikt prócz ciebie nie był w stanie zakwestionować. Mówiłaś, że to specjalny przepis, stworzony wyłącznie na piknik.

Nasz piknik.

Pamiętam was wszystkich.

I nie zapomnę nigdy.

Więc wypijmy ten ostatni raz herbatę Saiguu, porozmawiajmy o problemach Chiyo i pokłóćmy się o twórczość Sasayuri.
Bo to zawsze robiliśmy na pikniku.

Naszym pikniku.