-- Cieszę się, że poszedłeś do tej restauracji -- powiedział po przełknięciu dużej porcji zupy.

-- Zmieniło się tutaj -- odparł, rozglądając się. -- Inne kolory, ogólnie wystrój wnętrza... Ale jedzenie dalej dobre -- skończył ze śmiechem.

-- Powiem ci, że u mnie też jest nie najgorsze, choć nawet twoja kuchnia jest lepsza -- skrzywił się na widok kolejnego włosa.

Zaśmiał się serdecznie, ignorując pozostałych gości.

-- Nie wierzę ci -- powiedział wreszcie, kręcąc głową.

-- Noo... Nie powiedziałbym -- westchnął. Odsunął od siebie talerz i zawołał kelnera, aby poprosić o rachunek.

-- Nie jesz w firmie?

-- Od rana mnie tam nie ma. Miałem do załatwienia kilka spraw na mieście i wpadłem do knajpki na ulicy.

-- Gdy wrócisz, będę miał przygotowane jedzenie z tej restauracji -- uśmiechnął się. Albo i nie?

-- Jesteś kochany -- uniósł kąciki ust. Położył pieniądze na stolik i czym prędzej wyszedł.

-- Wiesz co?

-- Że jestem spóźniony? Dopiero teraz zauważyłem -- przerwał mu, w biegu poprawiając krawat. Ugh, jak on go nie znosił.

-- Hoseokie? -- rozszerzył oczy. Nic. Odsunął telefon od ucha. Rozłączył się. Znowu.