Był ciepły, słoneczny dzień. Temperatura 25 stopni. Część osób w takim dniu się opala, niektórzy jedzą lody, a jeszcze inni urządzają wycieczki. Ale nie Zuza. Biegła z prędkością pojazdu Formuły 1 przez ulice Kalisza do parku, nie zważając nawet na to, że z 8 razy o mało nie została przejechana przez samochód. To była niezwykle ważna sprawa. Mateusz zwołał Zebranie Najwyższej Wagi, w skrócie ZNW, które zwoływano tylko w razie wielkich kłopotów. A ona była już 5 minut spóźniona! Podczas drogi zastanawiała się: ,,Co tym razem? Co tym razem?!''

W końcu dotarła na pole poziomek, miejsce spotkania. Było to jej ulubione miejsce w parku.

- Co się dzieje?! - zapytała zdyszana Zuza, dobiegając w końcu do grupki znajomych.

- No nareszcie jesteś! - zawołał zniecierpliwiony Mateusz. - Gdzie się podziewałaś?

- Musiałam posprzątać mój pokój. Nie sposób było się od tego wymigać - odpowiedziała.

- No ok - westchnął Kamil. - Mam do was ważną sprawę - powiedział, poważny jak nigdy.

- Jaką?! - wszyscy wbili w niego wzrok.

- Znacie tę rodzinę, która niedawno przyjechała z Warszawy do naszego miasta i wprowadziła się do domu naprzeciwko Anki?

- Tak!

- Tak w ogóle, gdzie ona jest? Dominika i Wiktorii też nie ma – zauważyła Zuza.

- Anka ma grypę, a Wiktoria i Dominik mają szlaban. - odpowiedział jej Mateusz. - Wielka szkoda... Mogę kontynuować?

- Tak! - usłyszał w odpowiedzi.

- No więc...Olek poszedł ich trochę poszpiegować...

- No i??!! - zapytali wszyscy chórem.

- ...do tej pory nie wrócił! - dokończył.

Wszyscy zamarli z przerażenia. Zapadła niezręczna cisza.

- Jak długo go nie ma? - wykrztusił w końcu Nikodem.

- Próbowałeś do niego zadzwonić? - zapytał Karol.

- Nie ma go jakieś dwie godziny. Dzwoniłem do niego 30 minut temu - odpowiedział.

- Może teraz zadzwoń... - zasugerowała Nikola.

- Spróbuję...

Wyciągnął komórkę z kieszeni i zaczął przeglądać kontakty. Wybrał numer i rzucił:

- Uwaga, dzwonię!

Wszyscy z napięciem wpatrywali się w Mateusza. Jedyne, co było wtedy słychać, to sygnały dochodzące z telefonu. Po piątym sygnale przyjaciele usłyszeli:

- Tu poczta głosowa Plusa. Nagraj wiadomość po usłyszeniu sygnału. Piiiiiiiip!

- Stary, gdzie ty się podziewasz! Oddzwoń prędko!

Mateusz rozłączył się i włożył telefon do kieszeni. Na jego twarzy widać było duży niepokój.

- Może....sprawdź swoją pocztę głosową lub napisz do niego SMS - a - zaproponowała Zuza.

- Spoko pomysł - odpowiedział prędko Mateusz.

Ponownie wyciągnął telefon i szybko wystukał: ,,Stary, gdzie ty jesteś?! Martwimy się o cb! Nie ma cię już 2 godziny! Odpisz jak najszybciej!'' Kliknął ,,wyślij'' i zaraz po tym zadzwonił na pocztę głosową. Po chwili rzekł:

- Nie mam żadnych wiadomości od Olka.

- ???!!!

- Co się mogło stać?! - wykrzyknął Oliwier.

- Stary, w coś ty się znowu wpakował - wymamrotał Kamil.

- Nie łam się Kami, znajdziemy go! - pocieszała go Wiktoria.

Przez chwilę w ich gronie zapanowała cisza.

- To...co robimy? - zaczął Karol.

- Powiedzmy o tym jego rodzicom – zaproponowała Nikola.

- Nie! To nie jest dobry pomysł! - wykrzyknął Mateusz.

- Czemu?!

- Będą zadawać głupie pytania i jeszcze nas o to obwiniać! Jak wróci będzie miał spore kłopoty.

- Nie mamy innego wyjścia!

- Mamy. Trzeba sprawdzić co się z nim dzieje, idziemy tam!

- Pogięło cię?!

- Niczego się nie dowiemy, dopóki tam nie pójdziemy! - oświadczył Mateusz. - Jesteście za?!

Wszyscy, prócz Nikoli, niepewnie kiwnęli głowami.

- Dobra, ale jak wpakujemy się w kłopoty, to będzie tylko i wyłącznie wasza wina! - wykrzyknęła.

Wszyscy, choć trochę wystraszeni i mocno zdenerwowani, ale jednocześnie bardzo zdeterminowani, wyszli z parku i poszli w kierunku domu nowych sąsiadów. Nie był on specjalnie daleko, jakieś pięć minut na nogach. Mimo to czas dłużył się niemiłosiernie. Każda minuta była jak dźgnięcie nożem w plecy. Co mogło stać się z Olkiem? Dlaczego tak długo nie wraca? Wszyscy byli pełni niepokoju. Minęli sklep monopolowy, sklep ,,Delikatesy'' oraz cukiernię: ,,U Jana Hyżego''. Kiedy została im już tylko jedna przecznica do domu sąsiadów, nagle stało się coś niezapowiedzianego.

- Piiiiiiiip.

- Czyj to telefon? - zapytała Nikola.

- Chyba mój... - odpowiedział z wahaniem Mateusz i

Wyciągnął telefon z kieszeni i zaczął sprawdzać SMS-y. Po chwili oczy rozszerzyły się mu ze zdumienia.

- Co się dzieje? - zapytał zaniepokojony Karol.

- To od Olka! - wykrzyknął Mateusz.

Wszyscy stworzyli wokół niego ciasny krąg, pchając się jeden na drugiego, by stanąć w jak najlepszym miejscu. Patrzeli się na telefon, jakby zobaczyli zdjęcie, która otrzymało 1000 like'ów w 5 sekund. Treść wiadomości bardzo ich zszokowała:

Hejka!

Ej, po co to te nerwy?

Leszek, Zocha, ludziska, wszystko jest ok. Miałem dość mojej rodzinki i uciekłem na jakiś czas.

Panika jest tu zbędna.

Żebyście się nie nudzili przez ten czas, kiedy mnie nie ma, obczajcie tę książkę, jest ekstra, link: /http. You must read it! Please!

- To jakieś żarty?!

- Co to ma znaczyć?!

- I od kiedy to Olek lubi czytać?!

- Kto to jest Leszek?!

- Nie wiem...nikt nie wie...

- Nie sądzę, by tak po prostu uciekł i nie powiedział nam o tym wcześniej... - mruknął Kamil. - Coś tu nie gra...

- Niby co?! Uciekł i nam nie powiedział, bo to jego sprawa i może nie chciał, żebyśmy się dowiedzieli wcześniej, bo wiedział, że będziemy chcieli go powstrzymać – odpowiedział mu Karol. - Poza tym, widzicie, co napisał: ,,PANIKA JEST TU ZBĘDNA''!

- Ja uważam, że Kamil ma rację i coś jest na rzeczy.

- Mnie od początku nie podobał mi się ten pomysł – rzekła krótko Nikola. - Ja stąd spadam, nie mam ochoty brać w tym udziału!

- Ja również! - poparł ją Karol.

- Ja też! - wykrzyknął Oliwier.

- Cześć!

Odwrócili się na pięcie i odeszli. Pozostała część grupy na chwilę osłupiała, a potem w milczeniu poszła w przeciwnym kierunku w stronę domu nowych lokatorów...

***

W zamku rozległ się zgrzyt i drzwi otworzyły się, skrzypiąc wyjątkowo głośno. Stała w nich wysoka, szczupła kobieta o krótkich, brązowych włosach. Jej wzrok był zimny i bezlitosny. Zeszła powoli na dół do ciemnego pomieszczenia. Wśród głębokiej ciszy słychać było jej każdy krok, zdecydowany i wyrafinowany. W pewnym momencie stanęła i rzekła do chłopaka siedzącego pod ścianą:

- Wysłałeś tę wiadomość?

- Tak.

- Pokaż mi ją. Mam nadzieję, że nie próbowałeś żadnych sztuczek.

Bez słowa podał jej telefon, który zaświecił się dostatecznie, by można było lepiej dojrzeć jego twarz. Wyglądał na jakieś 15 – 16 lat. Wpatrywał się w nią, wyczekując odpowiedzi. Po chwili powiedziała spokojnie:

- Dobrze. Siedź spokojnie i radzę ci, nie próbuj ucieczki, bo pożałujesz.

Odwróciła się, weszła po schodach i zamknęła drzwi na klucz. Chłopak ponownie wbił wzrok w podłogę i mruknął do siebie:

- Mati, Nikolka, przyjaciele, pospieszcie się, proszę...

Gdzie się podział Olek? Czy przyjaciołom uda się go odnaleźć ? Co ukrywają nowi mieszkańcy miasta? Co kryje się za tajemniczym SMS – em? Tego dowiecie się w następnym numerze gazetki!

Autor:  Franka678