Maeno przebrała się i usiadła na łóżku.  Promienie weekendowego poranka rozjaśniły pięknie jej pokój. Spojrzała na swoje dłonie, w których trzymała telefon.

Na ekranie widniała wiadomość od Shinsuke z propozycją o spotkanie.

Nadymała policzki, rozmyślając nad odpowiedzią. W końcu, po dłuższej chwili jednak odpisała twierdząco.

W końcu w zwykłym spotkaniu nie było nic złego. Tak myślała. Chciała odłożyć telefon, ale ten zawibrował. Weszła w wiadomości.

Od : Kita Shinsuke.

Cieszę się, do zobaczenia o 12. Przyjdę po ciebie.

Zgryzła wargę. Sama przecież powiedziała mu, że nie chcę być z nim blisko...A teraz zgodziła się na spotkanie. Ale tłumaczyła sobie, że to tylko koleżeńskie spotkanie.

Odłożyła telefon i złapała się dłońmi za policzki. Czuła, jak ją pieką. Westchnęła i zgarbiła się, patrząc na swoje stopy.

Zamknęła na moment oczy, a jej umysł odtworzył w zaledwie ułamku sekundy wszystkie szczęśliwe wspomnienia, które miała z Kitą.

Mimo wszystko, nie otworzyła oczu i nie przerwała tego. Wspomnienie jego ciepłych dłoni, miękkich ust. Tego, z jakim uczuciem ją całował.

Z jaką delikatnością dotykał.

Zgryzła wargę, a strupek, który zdążył się tam zrobić, został przerwany.

- Cholera. - Burknęła, zdając sobie sprawę, że otworzyła małą ranę na swojej wardze.

Przeczesała włosy dłonią i postanowiła wstać i naszykować się na spotkanie.

~

Kiedy usłyszała dzwonek do drzwi, poszła je otworzyć. Spojrzała przez wizjer, po czym otworzyła drzwi na oścież.

Kita uśmiechnął się do niej delikatnie, co odwzajemniła niepewnie. Poprosiła, by chwilkę poczekał i odeszła parę kroków.

Wciągnęła na stopy kozaki na niskim obcasie i zarzuciła na siebie beżowy płaszczyk.

- Szalik. - Zwrócił jej uwagę brązowooki, gdy chciała wyjść już na zewnątrz - Jest naprawdę chłodno. Możesz się przeziębić.

Kiwnęła głową i wróciła, by zabrać szal. Wyszli z jej domu i zaczęli spokojnie spacerować chodnikiem, kierując się do centrum.

Dopiero wtedy Maeno zdawała się zauważyć, że chłopak ma na sobie jej czerwony szalik.

- Nie wyrzuciłeś go. - Zwróciła uwagę, zerkając na niego.

Shinsuke zmarszczył brwi, ale gdy spostrzegł, jak nastolatka patrzy na jego szal, jego wyraz twarzy złagodniał.

- Nie mógłbym. Zawsze mi o tobie przypominał.

- To chyba źle. - Mruknęła, wracając wzrokiem przed siebie - W końcu nie chciałeś mieć ze mną za dużo wspólnego. - Schowała zmarznięte dłonie do kieszonek.

- Bzdura. - Natychmiast zaprzeczył jej słowom - Oczywiście, że chciałem, ale pogubiłem się. - Dodał nieco ciszej.

Maeno spojrzała na niego kątem oka.

- Nie chciałem, żebyś po powrocie do szkoły była ograniczona i przez to nieszczęśliwa. - Westchnął - Związki na odległość nie są dobre.

- Albo to ty po prostu sobie to wmówiłeś. - Wzruszyła ramionami - Nie ma nic złego w związkach na odległość, jeśli naprawdę kocha się drugą osobę i się jej ufa. - Prychnęła kpiąco - Wniosek więc nasuwa się sam.

- Nie mów tak. - Zatrzymał się i złapał ją za ramię, odwracając w swoją stronę - Kochałem cię.

Blondynka uniosła jedną brew.

- Dobrze powiedziane...Kochałeś. - Rzekła, a na jej usta wpełzł drwiący uśmiech.

- Maeno... - Złapał ją za ramiona.

- Dajmy spokój z tym tematem. - Mruknęła wymijająco - To co było, już nie wróci.

- Dlaczego?

Spojrzała na niego.

- Sam powinieneś doskonale to wiedzieć.

Zacisnęła usta w wąską linię.

- Spotykasz się z Atsumu, prawda? - Spytał łagodnym głosem - Dlatego tak mówisz?

Odwróciła wzrok, nie odpowiadając. Kita przyglądał jej się, nie mogąc w to uwierzyć.

- Odpowiedz, proszę.

- Nawet jeśli, to co? - Odpowiedziała złośliwie, mimo, że tego nie chciała.

Zaczęła się irytować za to, jak została potraktowana. Nie umiała reagować inaczej. Poczuła się oszukana.

- Chcę konkretnej odpowiedzi. - Przybliżył się do niej.

- Odsuń się. - Burknęła i odepchnęła go od siebie - I daj sobie spokój. Straciłeś swoją szansę. - Zacisnęła dłonie w pięści - Wtedy na farmie jasno dałam ci do zrozumienia, że nie będę na ciebie czekać! - Wręcz wykrzyczała mu to w twarz.

Kita jednak pozostawał spokojny. Wiedział, że nie ma co tracić nerwów, to nie w jego stylu. Dodatkowo już raz popełnił ten błąd i był w stosunku do Maeno bardzo niemiły, co narobiło ogromnych szkód. Nie chciał tego powielać.

- Posłuchaj mnie... - Zaczął, ale Yamada najwidoczniej nie wytrzymała presji.

- Nie! Myślisz, że co ty wyrabiasz?! - Zawołała, cofając się o krok - Tak długo dawałeś mi nadzieję na związek, uszczęśliwiłeś mnie, a potem wszystko zniszczyłeś! Wszystko było okej, póki nie wróciłeś!

- A może byś pomyślała, że wróciłem dla ciebie?! - Przekrzyczał ją, by jakkolwiek mógł dojść do słowa.

Maeno zmarszczyła brwi, ucichła. Jednak on wiedział, że nie na długo. Chciał więc jak najlepiej wykorzystać swoją chwilę.

- Wielokrotnie myślałem o tym, co zrobiłem. Uwierz mi, że żałuję tego. - Podszedł i uniósł dłonie, łapiąc w nie jej twarz - Gdybym mógł, to bym to wszystko cofnął, ale to nie jest możliwe. Musisz mi uwierzyć na słowo.

- Już raz ci uwierzyłam. - Powiedziała znacznie spokojniej, niż wcześniej - I widzisz, jak to się skończyło? - Spytała niemalże szeptem, krzywiąc się.

- Maeno... - Zaczął poruszony.

- To boli. Twoja obecność z samą świadomością, że już nie jestem twoja. - Zamknęła powieki, kiedy Kita otarł jej łzy kciukami.

Szarowłosy westchnął i przyciągnął dziewczynę do siebie, otaczając ramionami.

- Już...Nie płacz, Maeno.

Pogładził ją po głowie. Wtulił twarz w jej włosy i zaciągnął się tak dobrze znanym mu już zapachem pomarańczy.

- Przepraszam... - Szepnął jej do ucha i odważył się ucałować jej skroń.

- Przestań. - Chciała się odsunąć, ale chłopak jej na to nie pozwolił - Przestań zachowywać się, jakby ci zależało! - Krzyknęła i zaczęła uderzać piąstkami o jego tors - To podłe!

Nie odpowiedział, zamiast tego pozwolił jej się wyżyć. Z każdą chwilą jej siła słabła.

Oparła się czołem o jego obojczyk i załkała. Kita jedną dłonią objął ją w pasie, a drugą ujął jej policzek.

- Chodźmy do domu...Nie jesteś w zbyt dobrym stanie na wyjście do miasta. - Rzekł i obejmując ją w ramionach, odwrócił się i zaczął iść do jej mieszkania.

Kiedy weszli do środka, Maeno zdjęła wierzchnie okrycie i odwiesiła, co także zrobił Shinsuke. Strząsnęła ze swoich stóp kozaki, po czym ruszyła wgłąb domu.

- Maeno, chcę dokończyć tą rozmowę. - Powiedział, gdy dziewczyna usiadła na łóżku i przytuliła do siebie poduszkę.

- Powiedziałam co już wszystko, co chciałam.

- Ale ja nie skończyłem.

Usiadł przed nią po turecku i wziął cichy wdech, starając się ułożyć w głowie wszystko, co chciał powiedzieć.

- Zależy mi.

Yamada schowała twarz w poduszce, nie chcąc na niego patrzeć.

- Daruj sobie. Wiem, że chcesz mnie tylko pocieszyć, ale to najgorszy możliwy spos-

Ucięła, gdy podniósł jej twarz i kazał jej na siebie spojrzeć.

- Zależy mi. - Powtórzył twardo - Na tobie. - Dodał równie poważnie - I właśnie po to wróciłem.

- Nieprawda. Wróciłeś, bo poprosił cię o to trener. - Jej oczy znów się zaszkliły.

- Mogłem odmówić, a jednak pomyślałem, że będzie to dobry pomysł na przeproszenie cię i ułożenie wszystkiego na nowo.

- Bez sensu, znowu skończy się jak wtedy.

- Nieprawda. - Potarł kciukiem jej dolną wargę - Ponieważ mam dobrą nowinę.

Spojrzała na niego pytająco, a Kita uśmiechnął się łagodnie.

- Ta może jeszcze powiesz, że się tutaj przeprowadzasz, co? - Spytała sarkastycznie, a kiedy jej nie odpowiedziała, zrobiła dziwną minę.

- Nie, nie przeprowadzam. - Odpowiedział - Zgaduj dalej.

Kiedy spojrzała na niego krzywo, stwierdził, że nie jest to dobry pomysł na droczenie się.

- Zamierzam naprawić to, co zniszczyłem. Chcę cię odzyskać. I zrobię to, bez znaczenia, jak ciężkie to będzie.

Pokręciła głową ze zrezygnowaniem i zamrugała szybciej, nie chcąc pozwolić łzą spłynąć. Nie potrafiła uwierzyć w jego słowa.

- Ale muszę coś wiedzieć. Co łączy cię z Atsumu? - Spytał, przybliżając się do niej.

- Nic.

- Całowaliście się.

Maeno otworzyła usta, ale ostatecznie nie powiedziała nic.

- To, że się całowaliśmy nie znaczy, że jesteśmy razem. - W końcu powiedziała - To był raz.

- Rozumiem. Więc podobasz mu się?

- Tak powiedział. - Odrzekła zgodnie z prawdą.

Kita pokiwał głową i usiadł pod ścianą, zastanawiając się. Maeno poczuła się niezręcznie, kiedy siedział tak przy niej w ciszy i patrzył z otępieniem w ścianę.

- Dalej mnie kochasz?

Podskoczyła na jego nagły głos, a potem zrobiła duże oczy na jego pytanie. Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć.

Przeniósł na nią swoje ciepłe spojrzenie.

- Ja wciąż cię kocham.

Nabrała powietrza ze świstem.

~

Suna ziewnął i wszedł do kuchni.

- A ty gdzie? - Spytał, zerkając na starszego brata.

- Zrobię Maeno niespodziewaną wizytę. - Odpowiedział jakby od niechcenia, pakując jakąś potrawę do dużego, szklanego naczynia.

Rintarou zamknął na chwilę powieki, zastanawiając się nad czymś.

- Jadę z tobą.

- Marzenie ściętej głowy. - Toshio zaśmiał się.

- Weź mnie ze sobą, bo coś jej nagadam o tobie. - Podał mi warunek, z uśmiechem wyciągając już telefon z kieszeni.

Toshio westchnął, kręcąc głową z politowaniem. Kiwnął mu twierdząco i wskazał kciukiem w stronę auta, które widoczne było z okna.

- Niech ci będzie. Pakuj się, tylko żwawo.

Rintarou uśmiechnął się z przekąsem i zadowolony z siebie poszedł ubrać buty.

- Po moim trupie pozwolę ci być z nią sam na sam. - Mruknął do siebie - W końcu obiecałem coś Kicie. - Wywrócił oczami.

Bracia wyszli z domu i wsiedli do samochodu. Na kolanach młodszego z braci wylądowało szklane naczynie.

- Co tam jest? - Spytał zaciekawiony, zapinając pasy - Ładnie pachnie.

Ruszyli w drogę.

~

Osamu wszedł do pokoju, wycierając wilgotne włosy ręcznikiem. Przechodząc obok biurka, w oczy rzucił mu się telefon jego bliźniaka.

Niby nic nowego, ale zaciekawiła go włączona konwersacja. W końcu jeśli zostawił telefon odblokowany, to sam się prosił, żeby ktoś to przejrzał.

Usiadł na krześle i oparł się wygodniej, łapiąc komórkę w dłonie. Zmarszczył brwi na zdjęcie dziewczyny w lewym, górnym rogu. Nie kojarzył jej wcale.

Zaczął przewijać wiadomości i bez skrępowania je czytał.

- Mhm... - Mruknął sam do siebie pod nosem, a wtedy do pokoju wrócił blondyn.

Osamu dalej niewzruszony skanował wzrokiem wiadomości. Atsumu rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu komórki, którą dostrzegł w dłoniach bliźniaka.

- Co robisz z moim telefonem?

- Co to za laska, z którą piszesz?

- Wiesz, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie?

- A wiesz, że właśnie to zrobiłeś? - Osamu uśmiechnął się do niego drwiąco - Kto to? - Wskazał palcem na jego telefon.

- Koleżanka.

- A co z Maeno? - Osamu odłożył telefon i skrzyżował ramiona na torsie - Nie możesz się zdecydować, czy co ty wyrabiasz?

Atsumu westchnął.

- Dobra, skoro i tak już wiesz, to ci wszystko sprostuje...

~

Kita odsunął się od niej i przejechał kciukiem po dolnej wardze nastolatki. Spojrzał na jej oczy, ale miała je zamknięte.

Złożył na jej ustach jeszcze jeden, krótki pocałunek. Maeno ujęła jego policzek w swoją dłoń i pogłębiła pocałunek.

Zdała sobie sprawę, jak wielka tęsknota kłębiła się w niej do tego czasu. Czuła, jakby znów wróciła wspomnieniami do momentu sprzed roku.

- Tęskniłem za tobą. - Mruknął i pociągnął ją do siebie.

Usadził na swoich udach, przodem do siebie i pocałował po raz kolejny tego dnia. Chciał jej wynagrodzić każdy dzień bez jego pocałunku, bez jego obecności.

Bracia Suna wysiedli z samochodu, a Toshio się zdziwił, gdy jego brat bez żadnego pukania po prostu wszedł do mieszkania blondynki.

- Powinieneś zapukać chociaż... - Mruknął starszy Suna.

- Maeno wcale nie będzie taka zdziwiona, jak mnie zobaczy. - Wywrócił oczami czarnowłosy - Czekaj tu, a ja pójdę jej poszukać.

Rintarou wszedł sprawnie po schodach i otworzył drzwi do pokoju dziewczyny z zamachem, wchodząc do środka jak do siebie.

Zastał go bardzo ciekawy widok. Dwójka nastolatków spojrzała na blokującego.

- No proszę. - Zadrwił czarnowłosy z leniwym uśmiechem - Pieprzone papużki nierozłączki. - Zaśmiał się złośliwie.

Maeno westchnęła przez nos i zlustrowała Sunę wzrokiem.

- Wpadłem z wizytą, ale z tego co widzę, to na samotność nie narzekasz.

Wtedy do pokoju zajrzał Toshio, który widząc Kite siedzącego na łóżku
Razem z Maeno, zrobił zaciekawioną minę.

- O proszę, a co tutaj się wyrabia?

Yamada podniosła się i zaprosiła wszystkich do kuchni, by przygotować gorące napoje.

- Pogodziliście się? - Spytał Rintarou, zatrzymując Kite w miejscu.

Toshio i Maeno zeszli, do kuchni, gdzie starszy Suna pokazał dziewczynie to, co przygotował dla niej w prezencie.

- Wyjaśniliśmy sobie niektóre sprawy.

- I co dalej? - Dociekał blokujący.

- Powiedziała, że da mi jeszcze jedną szansę.

- Obyś tym razem zachowywał się normalnie.

- Nie zepsuje drugi raz.

*****************