Współtwórcą tego rozdziału jest RainGuardian1 Miłego czytania! ❤️

*********************

*tydzień później*

- Oi, Maeno-Chan, ubrudziłaś się! - Zawołał Atsumu.

- Gdzie? - Spytała i zaczęła oglądać swoje ubrania.

- Tu! - Zawołał i klepnął ją w tyłek.

Blondynka zrobiła poważną minę i spojrzała na niego groźnie.

- Czy ty...Chcesz zginąć? - Spytała, mrużąc groźnie oczy.

Atsumu uśmiechnął się niewinnie i uciekł przed nią ze smiechem.

- Jeszcze nie masz chłopaka, więc Kapitan nic mi nie zrobi! - Zawołał blondyn - A, chwila...Ja jestem teraz Kapitanem. - Powiedział i potarł brodę w zamyśleniu.

- Shin-San cię zabiję, jak się dowie, że dotknąłeś Maeno w miejsce, które tylko on może dotykać. - Mruknął rozbawiony Suna.

- To mu przekaż, że jak nie weźmie się za Maeno, to ja to zrobię. - Zażartował rozgrywający do Rintarou.

Suna uniósł brwi i wzruszając ramionami, wykręcił numer do Kity.

- Chwila, Suna! Co ty robisz?! - Zawołał spanikowany Atsumu - Żartowałem!

- Ale ja nie. - Mruknął, a wtedy Shinsuke odebrał. Przełączył go na głośnomówiący - Dzień dobry, Shin-San.

- Coś się stało?

- Nie, spokojnie. Po prostu chciałem przekazać ci pewną... - Odepchnął od siebie Atsumu - Informację. A mianowicie, Atsumu kazał przekazać, że jeśli nie weźmiesz się w końcu za Maeno...

- Suna zamknij się, draniu!

- To on to zrobi! - Krzyknął blokujący do telefonu, a chwilę później blondyn wyrwał mu komórkę z dłoni.

- Huh? Doprawdy? - Usłyszeli spokojny głos Kity - Możesz próbować szczęścia, Atsumu. Zrób to, o ile strach ci pozwoli.

Po ciele Miyi przeszły dreszcze, gdy słyszał poważny głos Kity.

~

Maeno wysiadła z pociągu i wyciągnęła z pojazdu walizkę. Zaraz za nią wysiedli bliźniacy i Suna, również zabierając swoje bagaże.

- Ah, to będzie super wyjazd! - Zawołała blondynka z uśmiechem.

- Cieszysz się tylko dlatego, że będziesz siedzieć z Kitą. - Parsknął Suna i przeszedł obok niej, kierując się w stronę długiej ścieżki wyłożonej kostką.

- Duża ta farma. - Atsumu szedł, patrząc w oddaloną o kilkaset metrów posiadłość.

- Skoro aż stąd wydaje się ogromna, to co dopiero jak podejdziemy bliżej. - Maeno uśmiechnęła się i szła spokojnym krokiem razem z chłopcami - Ślicznie tu. Tak spokojnie. - Przyznała z uśmiechem i rozejrzała się.

Otaczały ją pola i nieliczne domy. Dużo zieleni, piękne niebieskie niebo. Na pastwiskach mogła dostrzec zwierzęta oraz ogromne stosy kostek siana.

Westchnęła, gdy ciepły wiaterek otoczył jej twarz. Spojrzała przed siebie, a zza bramy wyskoczyła duża, biała kulka.

Chłopcy zatrzymali się gwałtownie. Owe coś pędziło w ich stronę z zawrotną szybkością i nie wydawało się zamierzać zatrzymać.

- C-Co? Co to jest?! - Zawołał przerażony Atsumu i razem z Osamu schowali się za równie przestraszonym Suną.

- Woah! Ale śliczny pies! - Zawołała Meno i niewiele myśląc, puściła bagaż i też pobiegła w stronę psa - Aleś ty śliczny!

Maeno pisnęła, gdy zwierzak skoczył i wywrócił się razem z nią w bok, w trawę. Zaczął radośnie szczekać i merdać puchatym, białym ogonem.

Bliźniacy wyjrzeli zza Suny i spojrzeli na tę uroczą scenę. Maeno przytuliła zwierzaka, który okazał się cudownie miękki w dotyku.

- O, Kita idzie. - Zauważył Suna i wskazał palcem przed siebie.

Nastolatek powoli do nich podszedł, trzymając dłonie w kieszeniach. Zatrzymał się w odstępnie kilku metrów od nich i zmarszczył brwi, poszukując wzrokiem Maeno.

- Tak, ja też cię kocham! - Zawołała ze śmiechem, gdy chciała się podnieść, ale psiak znowu wrzucił ją w trawę - Jesteś taki uroczy!

Wzrok Shinsuke złagodniał. Podszedł i pomógł Maeno wstać oraz uspokoił swojego pupila, któremu Maeno widocznie bardzo przypadła do gustu.

- Chyba mnie lubi. - Zaśmiała się blondynka i spojrzała na Kitę z czerwonymi od śmiechu policzkami - Dzień dobry, Shinsuke.

Objęła chłopaka, czule przytulając. Kita z uśmiechem odwzajemnił uścisk, a chwilę później odsunął się od niej i przywitał z przyjaciółmi.

- K-K-Kita-San, co to za potwór? - Spytał Atsumu, wskazując na siedzącego psa.

- To mój pies. - Parsknął rozbawiony - Ma na imię Giyu.

Atsumu spojrzał na psiaka.

- H-Hej... - Kucnął i niepewnie wyciągnął rękę w jego stronę.

Zwierzę myśląc, że rozgrywający chce się z nim pobawić, wystawiło radośnie język i skoczyło na niego. Atsumu zaczął przezabawnie piszczeć i zakrył twarz dłońmi, gdy pies zaczął go po niej lizać.

- Awww, Atsumu! On cię polubił!

- Nie! Nie chcę takiego lubienia! - Krzyknął - Nie przyjmuje twojej miłości Giyu, odejdź! - Jeszcze szczelniej zakrył swoją twarz - Nie rozumiesz?! Odrzucam twoją miłość!

Kita kręcąc głową z politowaniem odciągnął psa od siatkarza. Wyciągnął z kieszeni ogrodniczek smycz i przyczepił ją do obroży swojego mniejszego towarzysza.

- Chodźcie, rozpakujecie się i oprowadzę was po farmie. - Powiedział miło i odwrócił się, odchodząc w stronę posiadłości.

Pozostali poszli za nim. A Maeno nie była w stanie nacieszyć się widokiem psa, który szedł dumnie przed siebie z językiem na wierzchu.

- Ten pies jest świetny. - Skwitowała, patrząc na profil Kity - Ile ma lat?

- Jest jeszcze dosyć młody, bo ma dopiero siedem miesięcy.

- Woah, a już jest taki duży. - Schyliła się delikatnie i pogłaskała psa po głowie - Dużo jeszcze urośnie?

- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. To mieszaniec. - Zerknął na Maeno - Ale to dobrze, że ci się podoba.

- Jest uroczy! - Kiedy zatrzymali się przed bramą, by Kita mógł puścić już psa, Maeno nachyliła się do jego ucha - Zupełnie tak samo, jak właściciel.

Kita znieruchomiał, a po chwili gdy dotarło do niego, co Maeno powiedziała, jego twarzy zaczęła kolorem przypominać dorodnego pomidorka.

Maeno zadowolona z siebie wyprostowała się i założyła dłonie za siebie, obserwując z uśmiechem reakcję Kity.

- O mój... - Atsumu pisnął, pokazując palcem na Kite - Czy ty się zawstydziłeś?! - Skierował swój palec na Maeno - Co mu powiedziałaś?! Zdradź mi, błagam!

- Prawdę. - Blondynka zerknęła na Shinsuke i puściła mu oczko, przez co chłopak prawie zszedł na zawał na miejscu.

- Na pewno powiedziałaś mu coś zbreźnego! Bo bez powodu by się tak nie cieszył! - Zarzucił jej i zmrużył gniewnie oczy.

- A nawet jeśli, to co? Jesteś zazdrosny? - Spytała z nieodgadnionym uśmiechem.

Kita spojrzał na nią zaskoczony i czuł, jak serce dudniło mu w piersi.

Atsumu poczerwieniał od zażenowania na twarzy.

- A-A skąd!

- Oh, Maeno!

Dziewczyna odwróciła się i z szerokim uśmiechem pobiegła, by przytulić babcię chłopaka.

Shinsuke w tym czasie miał chwilę, by się uspokoić i sprawić, by jego twarz znowu przybrała naturalny kolor.

- Zbreźnik. - Mruknął Suna, garbiąc się delikatnie w stronę Shinsuke.

- Nie wiem, o czym mówisz. - Spojrzał gdzieś w bok, ale Suna widział jak kieszeń jego ogrodniczek się porusza, co oznaczało, że Kita zaczął bawić się palcami.

Odkąd poznał Maeno był to sposób na odreagowanie, gdy się zawstydzał.

- Tak sobie tłumacz, Shin-San. Ja i tak widzę. - Zerknął na niego - Ale proszę, oszczędź mi dziwnych dźwięków w nocy.

- Za kogo ty mnie masz? - Spytał wciąż delikatnie zarumieniony.

- Spokojnie, to normalne w związku.

- Przestań. - Mruknął szarowłosy i spojrzał na psa, który oparł się o jego nogę - Nie chcę tego słuchać.

Suna podniósł dłonie w geście obronnym.

~

- Uh, Shinsuke...Sama dałabym sobie radę. - Kita wniósł do pokoju walizkę Yamady, a dziewczyna szła za nim i mówiła smutnym głosem.

Szarowłosy zamknął drzwi i spojrzał przez ramię na Maeno. Dziewczyna stanęła grzecznie z dłońmi złączonymi przed sobą i rozejrzała się po pokoju.

Był ładny, taki przytulny. Od razu poczuła się w nim komfortowo. Zerknęła na obrazy, które wisiały na ścianie.

- Um...Czy nie będzie to problem, że będę nocować w tym pokoju? Nie chcę, żebyś ktoś czuł się nieswojo z tym, że tu śpię. - Wyznała, wciąż lustrując pomieszczenie wzrokiem.

- To mój pokój.

Maeno nie odpowiedziała. Po chwili ciszy, spojrzała na niego przez ramię z pytającym wzrokiem.

- To na pewno będzie dla ciebie okej? - Spytała zmartwionym głosem.

- Spokojnie. - Uśmiechnął się delikatnie - To żaden problem.

- Oh...To dobrze. Cieszę się. - Odwzajemniła uśmiech chłopaka.

- Um...Śmiało, rozgość się. - Powiedział nieco zmieszany, gdy nie wiedział, co tak naprawdę ma robić.

Maeno ostrożnie usiadła na łóżku, a Shinsuke zaraz obok niej. Schował dłonie do kieszeni ogrodniczek i wbił wzrok w podłogę.

- Więc... - Zaczęła Maeno, delikatnie drapiąc paznokciem materiał swoich krótkich spodenek - Będziemy spać razem?

- Wiesz, jeśli nie chcesz, to... - Zaczął od razu, spanikowany.

- Nie, spokojnie. Jest okej. - Uśmiechnęła się do niego delikatnie - Cieszę się, że będę mogła być tak blisko ciebie.

Kita przyglądał jej się, po czym poczerwieniał na twarzy i od razu odwrócił głowę w drugą stronę. Wypuścił głośno powietrze przez nos.

- Dlaczego się wstydzisz? - Spytała, delikatnie dotykając jego przedramienia - Spokojnie. - Dodała miłym głosem.

- Ja...Uh... - Westchnął i powoli spojrzał na nią.

Rozszerzył oczy, gdy Maeno delikatnie go pocałowała. Ujęła jego policzek i popchnęła Kite na łóżko, pogłębiając pieszczotę.

Szarowłosy zdziwił się, ale już po chwili przyciągnął ją bliżej i wsunął palce w jej włosy.

- Shin-San, może w czymś pomożemy?

Drzwi się uchyliły, ale nikt nie wszedł do środka. Kita odwrócił głowę w bok, a Maeno oparła dłonie po bokach jego głowy.

- Za...Za chwilę do was przyjdę i wspólnie coś zrobimy. - Powiedział dziwnie drżącym głosem.

- Okej, jakby co to będziemy na zewnątrz. - Suna wciąż nie zaglądając do pokoju, zamknął drzwi.

Kita spojrzał zarumieniony na piwnooką. Jej oczy przyjemnie błyszczały, słyszał jej płytki oddech. Podobało mu się to.

- Jesteś dziwnie nieśmiały. - Stwierdziła, siadając mu na biodrach i krzyżując ramiona pod biustem - Coś cię zaskoczyło?

Kita leżał, patrząc na nią w ciszy. Przyglądał jej się, biegając wzrokiem po całym jej ciele. Kompletnie nie rozumiał, co się działo.

- Wybacz...Jestem trochę zdezorientowany. - Przyznał w końcu i przetarł twarz dłońmi - Nie lubię być na dole. - Odwrócił od niej wzrok.

Maeno uniosła jedną brew, zadziornie się uśmiechając. Kita zrobił zabawną minę.

Blondynka pochyliła się nad nim i ucałował jego czoło, po czym wstała na równe nogi.

- Chodźmy do chłopaków. - Uśmiechnęła się do niego delikatnie i podeszła do drzwi, otwierając je.

Kita leżał wciąż ba łóżku, patrząc w sufit. Jego klatka piersiowa nienaturalnie szybko się unosiła. Złapał delikatna zawiechę i nie zapowiadało się, by szybko się otrząsnął.

~

- Że co mamy zrobić? - Bliźniacy spojrzeli na Shinsuke jak na ducha.

- Tam. - Wskazał palcem w bok, na pasące się zwierzęta - Jest wasz cel. A to wasz sprzęt. - Podał im w dłonie wiadro i stołek.

Atsumu spojrzał na wiadro i zamrugał zdziwiony. Spojrzeli na siebie z bratem, zaskoczeni zadaniem, jakie im przypadło.

- A-A jak nam się coś stanie? Krowy są niebezpieczne. - Powiedział rozgrywający.

- Te nie są, spokojnie.

- Uh...Okej.

Bliźniacy oddalili się od niego i przeszli przez ogrodzenie. Kita zerknął na Sunę.

- Przypilnuj ich proszę. Żeby nie przyszły im zbyt głupie pomysły do głowy.

- Zrobię co w mojej mocy. - Kiwnął głową i poprawiając swoje ogrodniczki, pobiegł za braćmi.

Bliźniacy schowali się za pobliskim krzakiem.

- Dobra, słuchaj mnie. - Atsumu spojrzał na brata - Ty bierzesz wiaderko, a ja ją złapie, okej?

- Dasz robię radę? - Spytał Osamu, zerkając znad krzaka - Jest zaraz obok. Musisz zrobić to szybko.

- Idę na trzy. Ty licz.

- Raz...Dwa... - Samu zerknął na brata - Trzy, dajesz bracie, bierz ją!

Atsumu wyskoczył zza krzaka i podbiegł do niczego niespodziewającej się krowy. Zwierzę spojrzało na niego, gdy delikatnie objął ramionami jej szyję.

- Mam ją, Samu! Udało mi si... - Urwał, gdy zwierzę zaczęło powoli iść do przodu - O-Oi, stój! - Zawołał i zaparł się nogami, chcąc ją zatrzymać - Proszę, współpracuj!

Suna prychnął pod nosem, siadając na belce siana i zaczął nagrywać poczynania bliźniaków.

- Dobra, a teraz grzecznie stój...I nigdzie nie idź. -
Palcami pokazał jej, że ją obserwuję - Kumasz? No...Ja myślę.

Samu stanął obok brata i podał mu wiadro, kiwając głową w stronę zwierzęcia.

- Dlaczego ja? Ja ją złapałem, to ty to zrób!

- Kita-San dał wiadro tobie.

- No i?

- Dawaj, nie bądź pizda. - Podpuścił go szarowłosy.

Atsumu podrapał się po głowie, nie wiedząc, jak ma się do tego zabrać. Niby wiedział, co miał zrobić, ale jak już miał się tym zająć, w jego głowie powstała pustka.

- Chyba dałeś im zbyt trudne zadanie, jak na początek, Shin-San. - Mruknął cicho do siebie Suna, obserwując ich uważnie.

Poczuł ciepłe powietrze na szyi, a potem coś trąciło jego ucho. Odwrócił się i zobaczył brązowego cielaka, który na niego patrzył. Suna westchnął rozczulony.

- Matko, jaki ty jesteś uroczy... - Mruknął i pogłaskał zwierzę - Też przyszedłeś popatrzeć na tych dwóch idiotów?

- Posłuchaj, Tsumu...To tak jak z szybującym serwem. - Instruował go bliźniak - Musisz być delikatny, ale stanowczy.

Blondyn spojrzał na brata, jak na ostatniego, skończonego idiote.

- Jak z kobietą, Tsumu!

- Naprawdę uważasz, że kiedykolwiek macałem jakąś laske?! - Spytał oburzony.

- No a nie, Tsumu? A co z tą Miką z pierwszej klasy?

- To było w podstawówce, Samu!

- Ale było!

- Ale się nie liczy! - Zawołał rozgrywający - W podstawówce nie było czego macać! To tak, jakbym dotykał ciebie po klacie! - Wstał i wskazał palcem na Samu.

- Akurat dałbym ci się zmacać! - Prychnął szarowłosy.

- Daj spokój! Zachowujesz się, jakbym nigdy twojej klaty nie dotknął! - Tsumu rozłożył ramiona w zrezygnowaniu.

Osamu złapał chwilową zawiechę. Patrzył przez chwilę na swojego bliźniaka, próbując połączyć ze sobą wszystkie kropki.

Stojące obok nich zwierzę spojrzało na nich, po czym powoli odeszło gdzieś dalej. W Samu coś zaskoczyło.

- Tsumu! Ty pieprzony zboczeńcu! - Zawołał oskarżycielsko i wskazał na niego palcem - Już nigdy nie będę z tobą spał w jednym łóżku! Nawet po horrorze, jak się będziesz bał!

- Oooo! To już była przesada, Samu! - Wziął leżące nieopodal wiaderko i cisnął nim w brata.

Osamu zrobił unik.

- Przegiąłeś, pacanie! - Złapał leżący nieopodal kij.

Kita otarł pot z czoła i podszedł do Suny,  siedzącego na trawie z uroczym cielaczkiem, który położył się obok niego. Głaskał go po głowie jedną ręką, a drugą trzymał telefon i nagrywał kłótnie bliźniaków.

- Co oni znowu robią? - Spytał i spojrzał na siedzącego blokującego.

- Biją się, czyli w sumie nic nowego. - Wzruszył ramionami.

- A dlaczego?

- Atsumu przyznał się do zmacania Osamu jak spali.

Kita zamrugał zupełnie zbity z tropu i zerknął w stronę bliźniaków. Oboje wpadli w stos siana znajdujący się niedaleko.

- Od dzisiaj wystawiam Shoyo-Kunowi! Nie ma zmiłuj się, to koniec, ty podła pijawko! - Zawołał blondyn i rzucił sianem w brata.

Osamu spojrzał na niego urażony. Wyszedł z siana i stanął na równe nogi, mrużąc oczy.

- Okej! Przesadziłeś, Tsumu! - Zawołał, odbiegając w stronę Kity - Więcej nie zrobię Ci żadnego onigri! - Schował się za Shinsuke - Kita-San, to ty zawsze byłeś i będziesz moim Kapitanem! Nie ta marna podróbka! - Przytulił się zrozpaczony do szarowłosego.

Kita stał niewzruszony i podniósł dłoń, strzepując z ramienia siano, które spadło z Osamu.

- Heee?! Cz-Czekaj, Samu! Jak możesz mnie tak krzywdzić?! - Z trudem wygrzebał się ze sterty siana - Przecież wiesz, że kocham twoje onigri całym sercem! Nawet bardziej, niż ciebie! Ale to tylko szczegół!

Podszedł do brata i przytulił go, co Osamu odwzajemnił. Kita zauważył, jak Atsumu podejrzanie się uśmiechnął.

- A już miałem nadzieję, że to koniec szopki na dziś.

- Haha, ty głupi bracie! - Zawołał Atsumu i przerzucił sobie szarowłosego przez ramię - Jak możesz być taki naiwny?!

- Spieprzaj!

- Po prostu przyznaj, że przystojniejszy z nas został Kapitanem!

- Wyglądamy tak samo, idioto!

- Wydziedziczam ich z drużyny. - Mruknął zdegustowany Suna, zerkając na Kite - I nawet ty mnie nie powstrzymasz.

- Rób jak uważasz. - Shinsuke skrzyżował ramiona na torsie i westchnął.

- Oiiiii! Chłopcy!

Bliźniacy zaprzestali szarpaniny i spojrzeli w kierunku domu, gdzie w progu pojawiła się Maeno. Kita i Suna również tam spojrzeli. Dziewczyna wolała ich dłonią.

- Chodźcie! Obiad gotowy!

Braciom oczy się zaświeciły. Nagle wstali i zerwali się do biegu, przeskakując nad ogrodzeniem i pędząc w stronę domu.

- Biegniemy, Maeno-Chan! - Zawołali, niemalże nie zabijając się o własne nogi.

- Chodź Suna, zostaw tego cielaka i chodź na obiad. - Parsknął Kita, gdy wychodził z pastwiska, a Suna dalej się nie ruszył.

- Ale Shin-San, on śpi. - Powiedział, pokazując na głowę zwierzęcia, która leżała na jego kolanach - Nie mogę go obudzić.

- Suna, przestań. - Parsknął Kita - Jeszcze do niego wrócisz. Nie bój się, nie ucieknie.

Blokujący zrobił dzióbek z ust i z bólem serca wstał najdelikatniej, jak to było możliwe. Dogonił Kite i razem poszli do domu na obiad.

~

Atsumu spojrzał zszokowany na Giyu, który usiadł i zaczął wcinać kawałek mięsa,  podbierając go rozgrywającemu.

Wszyscy zaśmiali się z miny Atsumu. Nie wierzył, że ten uroczy psiak pozwolił sobie na taki czyn. Zmrużył groźnie powieki, pokazując na psa palcem.

- Ty psie! - Zawołał, a zwierzak spojrzał na niego i Miya mógł zauważyć, jak wargi zwierzęcia drgają, odsłaniając małe kiełki.

Atsumu powoli wstał i będąc bacznie obserwowanym przez psa, rzucił się do ucieczki. Wszyscy postanowili spożyć posiłek na zewnątrz, na ślicznym tarasie.

Rozgrywający zaczął uciekać, ale nagle potknął się o własne nogi i runął na trawę. Osamu zakrztusił się, a Suna zaczął klepać go po plecach.

Babcia udała się na swoją popołudniową drzemkę, zostawiając nastolatków samych sobie.

- Atsumu! - Zawołał Maeno - To za to, że odrzuciłeś jego uczucia!

- Przepraszam, Giyu! - Wypiszczał blondyn - Niech ci będzie, też cię kocham! Tylko mnie zostaw już!

Wszyscy zaśmiali się, gdy Giyu w końcu odpuścił i położył się na bliźniaku, liżąc go po brodzie.

- Giyu...Za co? - Jęknął żałośnie i zamknął oczy.

- Kita-San, dobrze wiedziałem, że niedaleko jest jeziorko? - Spytał Osamu, po chwili upijając łyk herbaty.

- Tak, jest tuż obok. Jeśli będziecie chcieli, możemy wieczorem się tam wybrać.

- Jestem za! - Zawołała uradowana Maeno.

~

Kita razem z Suną rozłożyli koce na trawie, po czym Kita rzucił nieduży plecak na nie. Nim zdążyli się obejrzeć, bliźniacy wskoczyli do lodowatej wody i zaczęli piszczeć.

Maeno zebrała ich spodenki i bluzki, po czym odłożyła na koce, by ciuchy się nie pobrudziły.

- Jak zwykle najbardziej roztrzepani. - Parsknął Shinsuke i sięgnął dłonią do kołnierza swojej koszulki, ściągając ją szybkim ruchem.

Maeno dokładnie obserwowała, co Kita robił. Chłopak złożył ładnie w kostkę swoje ubrania i zerknął na pozostałą dwójkę.

- Idziecie?

Maeno odwróciła powoli od niego wzrok, gdy zaczął iść w stronę wody. Suna parsknął pod nosem.

- Chusteczkę? - Spytał z dziwnie miłym i niewinnym uśmiechem - Zaraz ci krew z nosa poleci.

- Wal się. - Parsknęła i ściągnęła koszulkę - Niedoczekanie twoje.

- Moje może nie, ale Kapitana już owszem. - Szturchnął ją zaczepnie łokciem po czym sam ściągnął ciuchy i razem poszli w kierunku wody.

- Oi, Maeno-Chan, wskakuj! - Zawołał Atsumu, machając jej dłonią.

Dziewczyna weszła po kolana do wody, a na jej ciele od razu pojawiła się gęsia skórka. Woda wcale nie była taka ciepła, jak jej się wydawało.

Jednak mimo to Maeno szła dalej. W końcu zanurzyła się po same obojczyki. Zadygotała z zimna.

- Spokojnie, Maeno, zaraz się przyzwyczaisz. - Kita uśmiechnął się do niej delikatnie i zaczął spokojnie pływać, tak jak i pozostała trójka.

Yamada zatkała sobie nos palcami i zanurkowała, by zamoczyć się całkowicie. Kiedy się wynurzyła, odgarnęła włosy z twarzy i przetarła oczy, pozbywając się nadmiaru wody z ich okolic.

- Maeno-Chan, patrz!

Osamu stanął bratu na ramionach i zrobił salto w tył do wody. Maeno zaklaskała im w akcie aprobaty. Rozchyliła usta, zachwycona wyczynem bliźniaków.

- Przestańcie się wygłupiać, zaraz sobie krzywdę zróbcie. - Mruknął Kita, stając obok Maeno - Mówię serio.

- Oh daj spokój, Kita-San! Nic się nam nie stanie, prawda Samu? - Spytał dumny z siebie bliźniak.

Jednak ku jego zdziwieniu nie uzyskał odpowiedzi.  Spojrzał w bok, ale po szarowłosym śladu było brak.

- O Boże, Samu, bracie! - Zawołał bliźniak i widząc wystającą na powierzchnię migw brata złapał go i razem z Suną wyciągnął na brzeg.

Maeno widziała, że Osamu uśmiechnął się pod nosem, kiedy dwaj chłopcy wynosili go na brzeg, więc po prostu w ciszy razem z Kitą wyszli na brzeg.

- BOŻE, SAMU ŻYJ! - Zawołał Atsumu i zaczął panikować, nie wiedząc, co ma zrobić.

Kita chciał się już odezwać, ale Maeno pokazała mu dyskretnie, by tego nie robił i szepnęła mu coś na ucho.

- SAMU, NIE UMIERAJ!

- Zrób mu ktoś sztuczne oddychanie. - Zaproponował Suna, który również domyślił się o żarcie ze strony jednego z bliźniaków.

- Jak możecie być tak spokojni, kiedy on jest nieprzytomy?! - Wydarł się na nich rozgrywający - Samu! - Zawołał i potrzasnął jego ramionami.

- Mówię, zrób mu ktoś usta-usta.

Maeno poczuła uścisk na dłoni. Zerknęła na Kite.

- Atsumu, ty to zrób. - Powiedział w pełni poważnie. 

Atsumu nawet się nie zastanawiał i nim Osamu zdążył powiedzieć bratu, że to żart, było już za późno.

Osamu wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować. Odepchnął od siebie brata i zaczął wycierać usta w pośpiechu.

- Boże, Samu! Ty żyjesz! - Zawołał szczęśliwy blondyn.

- Tsumu! To było ohydne!

Maeno skrzywiła się.

- Biedny Osamu. - Mruknęła z rozbawieniem - Aczkolwiek nie kręcą mnie takie kazirodcze widoki. - Parsknęła i zerknęła wymownie na Kitę.

- Dziwię się, że Atsumu jeszcze nie zrozumiał, że to był żart. - Potarł brodę w zamyśleniu.

Maeno przyjrzała się jego profilowi, po czym zerknęła niżej, na ich złączone dłonie.

Momentalnie cała poczerwieniała i odwróciła głowę w drugą stronę, dziwiąc swoim zachowaniem Shinsuke.

- Maeno? Coś się stało? - Spytał, przechylając głowę na bok.

Blondynka delikatnie ścisnęła jego dłoń, drugą ręką zakrywając swoją zaczerwienioną twarz. Spuściła głowę w zażenowaniu.

Shinsuke zerknął na ich dłonie i przez moment wpatrywał się w nie z dziwnie poważną miną. Nie potrwało to jednak długo, bo sam zaraz przybrał kolor wisienki.

- Oi, wy tam! Mój brat przed chwilą prawie umarł, a wy romansujecie?! - Zawołał w ich stronę Atsumu.

~

Maeno zamknęła powoli drzwi i zmarszczyła brwi. Spojrzała na Kitę, który stał na środku pokoju z uśmiechem. W pokoju grała cicha, spokojna muzyka.

- Coś...Się stało? - Spytała niepewnie, powoli rozglądając się po pokoju.

Panował w nim półmrok, zasłony ograniczały światło, choć i tak powoli zaczynało się już ściemniać.

Pokój Kity był dosyć przytulny, utrzymany w barwach brązu z dużym łóżkiem małżeńskim na środku zaraz pod ścianą.

- Nie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. - Powiedział i podszedł do niej spokojnym krokiem.

Złapał ją delikatnie w pasie i przybliżył się, przejeżdżając nosem po jej policzku.

- Na pewno? - Spytała i zaśmiała się cicho, gdy czubek nosa Kity ją łaskotał.

- Tak... - Szepnął i gwałtownie ją do siebie przyciągnął.

Spojrzała z zaskoczeniem w jego oczy, nie wiedząc, o co chodziło szarowłosemu.

- Shinsuke...

- Cicho. - Mruknął jej w usta i ucałował krótko.

Zamrugała zdziwiona na jego ton głosu, ale odwzajemniła pieszczotę i skrzyżowała ramiona za jego karkiem. Kicie odpowiadała taka kolej rzeczy, gdyż wszystko szło po jego myśli.

- Jesteś pewien, że nic się nie stało? - Spytała z uśmiechem, delikatnie jeżdżąc palcami po jego karku - Jeszcze rano przypomniałeś uroczą wisienkę. - Zaśmiała się cicho pod nosem.

- Tęskniłem.

Maeno patrzyła mu w oczy.

- Hm...Spodziewałam się tego. - Jej usta uformowały się w atrakcyjny uśmiech.

- Bo cały czas tęsknię. - Ich czoła się zetknęły, a Kita delikatnie zaczął poruszać się na boki z blondynka w ramionach - I potrzebuję ciebie bliżej. - Przytulił ją, nie przestając się kołysać.

Włożyła palce w jego włosy, delikatnie je przeczesując. Były takie miękkie i przyjemne w dotyku.

Przekręciła głowę i oparła ją na jego ramieniu, wtulając się w chłopaka. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął się jej na usta.

- Jesteś uroczy. - Powiedziała w końcu, głaszcząc go po tyle głowy i przymknęła powieki - Kocham cię...

Czuła, jak wciąga gwałtownie powietrze.

- Ja...Ja ciebie też. - Powiedział cicho i wtulił się w nią. 

Przez chwilę byli cicho. Stali, delikatnie się kołysząc. W końcu jednak Kapitan poddał się i odsunął, siadając na łóżku z czerwoną twarzą w dłoniach.

Ah...To było takie zawstydzające!

Zacisnął palce na swoich włosach i wziął głęboki wdech, by się uspokoić.

- Shinsuke...Wszystko w porządku? - Spytała Meno, kucając przed nim - Nie ma powodu do wstydu. - Przyznała z szerokim uśmiechem - Przecież to naturalne.

Nie odpowiedział jej. Zamiast tego jeszcze bardziej się zawstydził.

Piwnooka złapała go za dłonie i pociągnęła go do góry, by wstał. Kiedy to zrobił, przyciągnęła bo do siebie i wpiła się zachłannie w jego usta.

Kita złapał ją mocno w pasie i zaczął się z nią cofać, aż Maeno uderzyła w ścianę.

- Oho. Zaczyna się. - Prychnął Suna i założył słuchawki na uszy - Ile to minęło? - Zerknął na zegarek - Pięć minut. Całkiem nieźle. - Kiwnął głową z uznaniem i włączył muzykę na maksimum głośności.

Kita podniósł jej nadgarstki nad głowę i pogłębił pocałunek, zamykając oczy. Splótł ich palce razem.

- O proszę, wystarczyło ci się poddać i już wróciłeś do siebie. - Mruknęła mu w usta.

- Wolę dominować.

- Zauważyłam. - Parsknęła i ucałowała kącik jego ust.

Kita westchnął głośno i zjechał pocałunkami na jej szyję.

- Samu...Może też założymy słuchawki? - Spytał Atsumu, patrząc na brata.

- Spokojnie, na razie nic się nie dzieję. - Parsknął i wrócił do przeglądania telefonu.

Tsumu zaczerwienił się, gdy usłyszał ciche jęknięcie.

Samu z kamienną miną wstał i podszedł do plecaka. Wyciągnął z nich słuchawki, założył je oraz Tsumu, starając się nie zawstydzić.

- Cicho. - Maeno zaśmiała się - Nie musisz być tak głośno. To tylko malinka.

Kita patrzył na nią rozpalony. Uśmiechnęła się delikatnie do szarowłosego.

- Chcę, żebyś wiedziała, że mi się to podoba. - Mruknął i przeczesał jej włosy dłońmi.

- A jak twoja babcia to usłyszy? Może sobie coś pomyśleć.

- Babcia poszła do przyjaciółki z sąsiedztwa. - Ucałował jej szczękę.

- Chociaż oszczędź to biednym chłopakom. - Spojrzała na niego rozbawiona.

- Chodź... - Szepnął i wciąż trzymając ją blisko siebie, zacząć cofać się w stronę łóżka.

Maeno opadła na posłanie, ciągnąc nastolatka za sobą.

Kita upadł na nią i podparł się na przedramionach, które umiejscowił po bokach jej głowy.

- Mówiłeś, że nie lubisz być na dole. - Przejechała dłońmi po jego szyi, zatrzymując je na ramionach - Więc? Co teraz zrobisz?

Kita przełknął cicho ślinę, zaskoczony jej słowami. Pochylił się nad nią, a gdy Maeno miała już nadzieję na całusa, odsunął się z uśmiechem. I tak jeszcze parokrotnie, drocząc się z Yamadą.

- Shinsuke...No nie bądź taki. - Mruknęła i zrobiła smutną minę.

Kita oblizał wargi i patrzył na nią spokojnie.

- Przekonaj mnie jakoś. - Uśmiechnął się delikatnie do niej.

Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się z zaciekawieniem.

- Jak?

Atsumu oparł głowę na ramieniu brata i zajrzał mu do telefonu, wypychając dolną wargę.

- Samu! Nudzi mi się! - Zawołał, ale jego brat nie zareagował. Blondyn wyjął jedną jego słuchawkę - Słyszysz?! Nudzi mi się! - Wydarł mu się do ucha.

Szarowłosy skrzywił się i rozmasował ucho, rzucając bratu pokrzywdzone spojrzenie.

- No weź, poróbmy coś! - Zaczął targać ramieniem brata.

Osamu westchnął i położył się na łóżku z twarzą w poduszce. Było już naprawdę późno, a on był zmęczony. Mimo to, Tsumu nie odpuszczał.

- Zagrajmy w prawda czy wyzwanie!

- Jak zagram, to dasz mi spokój?

- Tak, tak, tak!

- Okej...

- Suna!

- Nie. Odwal się.

Atsumu zrobił smutną minę i spojrzał na Osamu ze łzami w oczach.

- Suna...Zrób to, to się od nas odwali. - Mruknął zrezygnowany Osamu, patrząc na blokującego - Dawaj. Niech da już nam spokój.

Rintarou westchnął i powoli podniósł się, siadając obok nich.

- Dobra...To co? Papier, kamień, nożyce? - Spytał Atsumu, patrząc po pozostałych chłopakach.

- Raz...Dwa...Trzy!

Suna i Osamu pokazali kamień, a Tsumu papier. Blondyn uśmiechnął się złowrogo i potarł dłonie z zapałem.

- Pytanie, czy wyzwanie? - Spojrzał na nich.

- Wyzwanie. - Odpowiedział niemalże od razu Osamu.

- Pytanie. - Mruknął Suna.

Suna i Osamu spojrzeli na siebie dziwnym wzrokiem.

- Hm? To w końcu jak? - Atsumu przekrzywił głowę na bok - Może rzućmy... - Rozejrzał się i zobaczył nieopodal talię kart.

Wyciągnął dwie z nich, które z właściwej strony zobaczył tylko on.

- Dobra, kto z was wybiera kartę?

- Ja mogę. - Suna spojrzał, jak Tsumu wystawia w jego stronę dwie karty.

- Joker to wyzwanie, a Dama to pytanie.

Suna spojrzał na obydwie karty i przełknął ślinę, zastanawiając się, którą z nich wyciągnąć.

Sięgnął do lewej karty i wyciągnął ją, odwracając w swoją stronę.

Wypuścił głośno powietrze przez nos, patrząc na wizerunek Jokera.

- Więc? Jakie jest twoje wyzwanie? - Spytał blokujący, oddając kartę rozgrywającemu.

Atsumu uśmiechnął się szeroko i klasnął żywo w dłonie.

~

- Na co my się godzimy? - Spytał zirytowany Suna, kucając przy drzwiach - To chore, żeby kogoś podglądać. Naprawdę jesteście tak głupi, żeby to zrobić?

- Oj dobra, dawaj szybko się z tym uwiniemy i spadamy. - Wywrócił oczami szarowłosy i delikatnie nacisnął na klamkę.

Atsumu uśmiechnął się do nich szeroko i poklepał ich po ramionach, zadowolony z siebie.

- Masz chore festysze, Atsumu. - Skwitował Suna, wzdrygając się - Że też musisz nas w to wkręcać.

Osamu otworzył drzwi na tyle, by przez małą szparke było cokolwiek widać. Chcąc nie chcąc, mieli idealny widok na łóżko.

- Jeszcze nie widzieliście jego drugiej strony. - Mruknął Atsumu i obserwował ich reakcję.

Suna odetchnął z ulgą, gdy zauważył, że po prostu się całowali. Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia, w końcu to była rzecz ludzka.

Ale Osamu za to był w szoku. Pierwszy raz widział, żeby Kapitan był tak blisko z jakąkolwiek dziewczyną.

Maeno oparła pięty na dole pleców nastolatka, obejmując go nogami w pasie i wplotła mu palce we włosy.

- Czuję się z tym podle, że ich podglądam. - Mruknął Osamu - Ale mimo wszystko zajebiście to wygląda.

Suna odsunął się od bliźniaka i spojrzał na niego zdegustowany.

- Jesteś ohydny. - Szepnął i skrzywił się, po czym się odsunął - Nie mam zamiaru dłużej w tym siedzieć. Atsumu, jak chcesz to się gap, ja odpuszczam. - Mruknął i wstał, odchodząc na bok.

Blondyn podszedł i pochylił się nad swoim bliźniakiem, zerkając przez szpare w drzwiach.

Shinsuke położył dłoń na udzie dziewczyny i zjechał niżej, na jej pośladek, ściskając go mocno.

- O stary... - Mruknął Osamu - Ale to musi być zajebiste uczucie. Aż mi się gorąco zrobiło.

- Bez kitu...

Suna złapał się za nasadę nosa i w końcu złapał bliźniaków i siłą zaprowadził ich do pokoju. Nie chciał potem mieć za nich przypału, a w końcu wziął w tym udział.

Mimo to czuł się tak bardzo zażenowany tym, że się na to zgodził.

- Nigdy więcej nie zgodzę się na żaden wasz pomysł. - Burknął czerwony na twarzy Suna - Jesteście nienormalni.

***************************