Byłam w szoku. Nie wiedziałam co robić. Tu chodź o życie mojego dziecka. Muszę być ostrożna i nikt nie może dowiedzieć się o telefonie tego bydlaka. Nikt.

To była moja wina. Nie powinnam zostawiać dziecka samego w aucie. Gdybym obudziła moją Lenkę ,to ona byłaby teraz ze mną.

Postanowiłam odebrać bliźniaczki z przedczkola i odwieźć ich do ojca. Tam będą bezpieczni.

***

-Jak się czujesz?-zapytał tata

-Niewiem. Boje się-powiedziałam zgodnie z prawdą.

Kiedy tata chciał coś powiedzieć do mieszkania weszła jego sąsiadka-Amanda. Ojciec na jej widok zbladnął.
-Sam ,cześć-przywitała się ze mną ,a mojego ojca kompletnie olała.

-Dzień dobry-odpowiedziałam.

Amanda zaczęła dawać dziwne znaki mojemu tacie. Postanowiłam im nie przeszkadzać i wyjść.

-Muszę ,już iść-pożegnałam się

-Pa córeczko-odpowiedział tata

-Do widzenia-powiedziała Amanda-Samantho ,wiem co teraz przechodzisz. Jak wszystko się ułoży , chciałabym ,abyś ze mną porozmawiała-dodała

-Dobrze-powiedziałam bez namysłu i poszłam.

Wsiadłam do samochodu i dostałam sms'a.

Nieznajomy: Dziś o 22:40 się zobaczymy.

Ja:Gdzie?

Nieznajomy:Dowiesz się w swoim czasie. Nie kontaktuj się ze mną. Ja będę się z Tobą kontaktować. I radzę ci nie mówi o niczym policji , ani mężowi.

Chciałam napisać odpowiedź,niestety nie mogłam,najprawdopodobniej wyrzucił kartę,lub zablokował numer.
Tak bardzo chciałbym powiedzieć o wszystkim Chrystianowi. Lecz ,wiem ,że nie mogę. Chodzi tu o życie naszej córki.

Wiem natomiast,że zrobię wszystko ,aby ją odzyskać. Wszystko.

Postanowiłam jechać do domu i przygotować się psychiczne na spotkanie z porywaczem mojej córki.

***

Siedzałam w pokoju Leny,na jej łóżko. Trzymałam w rękach jej pluszowego misia. Nazwała go przekliniak. Tak wiem cudne imię i to jeszcze dziewczynka wymyśliła.

Christian nadal jest na komisariacie policji. Pogania policjantów. Robi wszystko ,co w jego mocy.

Tymczasem ja,siedzę w pokoju mojej córki. Wspominam wszystkie nasze wspomnienia te dobre i te złe. Płacze. Jestem zła na siebie. Wtedy byłam nieodpowiedzalna.

-Lena , tak nie wolno-powiedziałam

-Wolno. Tata powiedział ,że jak ktoś mi dokucza to mam go uderzyć.

Chciało mi się śmiać,lecz wiem że nie mogę. Muszę nauczyć ją że przemoc nie jest rozwiązaniem i muszę udusić mojego męża.

-Tata żartował.

Odcknełam się ,gdy usłyszałam sms'a. Oczywiście z innego numeru.

Nieznajomy: Wsiadaj do samochodu.

Ja:Gdzie mam konkretnie jechać.

Dzwoni do mnie. Odebrałam.

-Wsiadaj do samochodu!-wrzasnął

-D dobrze. Już wsiadam-rozłączył się

Ubrałam buty i kurtkę. Wzięłam kluczyki i torebkę. Po chwili wsiadłam do auta. Odpaliłam go i czekałam na dalsze instytucje.

Nieznajomy:Wyjedź z posesji i jedź prosto.

Tak też zrobiłam.

Nieznajomy:Skręć w lewo ,a potem w prawo. Na koniec skręć w las,a potem cały czas przd siebie.

Robiłam to co mi kazał. Nie sprzeciwiałam się.

Zobaczyłam stary opuszczony magazyn. Zatrzymałam się.

Weszłam do środka. Była tam moja córka,przywiązana do krzesła.

-Jesteś już-usłyszałam głos. Kiedy chciałam coś powiedzieć ,poczułam silny ból i upadłam na ziemię.

No więc jestem z rozdziałem. Zapraszam was również na moje opowiadanie ,ktore znajdziecie na moim profilu Sad girl