⚠️ Trigger warning dla osób wrażliwych, jeśli jesteście wrażliwi, pomińcie wizytę Kaori u Sasoriego

To była jedna z trudniejszych walk, w której brał udział Sasori. Odniósł wiele obrażeń wymagających leczenia, jednak osiągnął swój cel. Jak gdyby nigdy nic wracał do pracowni, trzymając w kieszeni zwój z makabryczną zawartością. Doskonale zdawał sobie sprawę, że zniknięcie Kazekage wywoła spore zamieszanie nie tylko w kraju, ale i na świecie. W tej chwili musiał zrealizować swoje ambicje i stworzyć coś, czego ludzkie oko nigdy wcześniej nie widziało.

Gdy tylko znalazł się w swojej pracowni, oczyścił swoje rany i rozpoczął prace nad transformacją ciała Kazekage w marionetkę. Był dokładny i precyzyjny w swoich działaniach i postępował według własnych notatek. To wszystko sprawiało wrażenie snu, niż rzeczywistości.

Z samego rana ktoś dobijał się do drzwi Nanase, która była nieobecna w domu. Huk narastał i w końcu wybudził Suijina ze snu. Chłopak niechętnie wstał z łóżka i ciężkim krokiem ruszył w kierunku drzwi.

- Co się dzieje? - przetarł wciąż zaspane oczy.

- Ileż można czekać? Mogę wejść?

- Skoro się tak dobijałaś to pewnie coś się stało - przesunął się, by ją wpuścić.

Dwójka przeszła do jadalni. Suijin miał złe przeczucia co do powodu wizyty dziewczyny. Gdyby nie to, że Kaori spała w najlepsze tuż obok, pomyślałby że chodzi o nią.

- Sytuacja jest bardzo poważna, tyle słowem wstępu.

- W takim razie słucham.

- Kazekage zaginął. Wszyscy shinobi od chunnina w górę mają się zjawić w sali głównej, by wysłuchać poleceń.

- Kaori o tym wie? - skłamał, by sprawdzić reakcję Riny na wspomnienie o Kaori.

- Chyba cię coś boli że wejdę do tej jaskini smoka. Idź ją powiadomić, masz większe szanse na przeżycie - ożywiła się.

- Sama idź. Śpi na górze.

- He? - została zbita z tropu.

- Miała napiętą sytuację w domu, więc chwilowo przeniosła się do mnie.

- To dlatego jacyś faceci byli u mnie i jej szukali. Dobra, nieważne. Już lecę ją obudzić.

Szybko pobiegła na górę. Dzięki wyczuciu chakry Kaori, wiedziała w którym pokoju się znajduje. Po cichu otworzyła drzwi i weszła do środka. Azai spała w najlepsze opatulona kołdrą po czubek nosa. Rina przykucnęła tuż przed dziewczyną i zaczęła szczypać ją po policzkach.

- Wstawaj słońce - oparła podbródek o dłoń i przyglądała się grymasom na twarzy na wpół śpiącej dziewczyny.

- Suijin daj mi spać, noc jest.

- Czy ja brzmię dla ciebie jak facet?! - oburzyła się rudowłosa.

- Nanase-san, ja chcę spać.

- Głąbie to ja, Rina - wyprostowała się.

- Rina? Co ty tu robisz?!

- W wiosce panuje jeden wielki burdel, bo Kazekage przepadł jak kamień w wodę. Mamy się zjawić, by dostać polecenia.

- Proszę?

- Rusz zad. Spotkamy się na miejscu, śpiąca królewno.

Suijin przyglądał się tej dwójce z bezpiecznej odległości, a w jego głowie pojawiła się pewna hipoteza, która być może wkrótce się potwierdzi, lub nie.

Kaori wiedziała, że Sasori stroni od kontaktów międzyludzkich, więc poczuła się w obowiązku, by go powiadomić. Gdy tylko przywdziała strój shinobi i wzięła coś do zjedzenia, ruszyła do jego pracowni. Nie chciała mu przeszkadzać i niepotrzebnie marnować czas na otwarcie jej drzwi z więc po cichu weszła do pomieszczenia. Tego co zastała, w życiu nie przypuszczała.

- Sasori, czy to jest Kazekage?! - jej głos wystraszył chłopaka.

- Kaori nie powinno cię tu być.

- Czyli to ty za tym wszystkim stoisz... Na cholerę ci to było, wiesz co to dla ciebie oznacza, prawda?

- Tak, wiem - otarł zakrwawione ręce szmatką.

- Co zamierzasz z nim zrobić?

- Zrobię z niego ludzką marionetkę. Co ty zamierzasz zrobić?

- Wiesz, że powinnam na ciebie donieść?  - głos jej drżał.

- Wiem.

- Nie zrobię tego. Nie potrafię - podeszła do niego i po prostu go przytuliła.

- Rób, co uważasz za słuszne. Ja i tak przypieczętowałem swój los, zdawałem sobie z tego sprawę.

- Zamierzasz iść na to całe spotkanie?

- Pójdę, żeby nie wzbudzać podejrzeń.

- Weź schowaj gdzieś tego trupa. Zawsze może wejść tu ktoś inny i wpadniesz - odsunęła się od chłopaka i spojrzała na pokryte krwią ciało głowy wioski.

- Nikt poza tobą nie wchodzi tu jak do siebie - mimo to, ponownie zapieczętował zwłoki, jednak na blacie i ścianach wciąż znajdowała się krew, a w pomieszczeniu czuć było słodkawy zapach mięsa i duszącą woń kurzu i drewna.

- Nie mamy już za wiele czasu - Kaori pomogła mu sprzątać pracownię.

- Dlaczego mi pomagasz?

- Zacznijmy od tego, że nie popieram zabijania, ale mam przeczucie że to, co teraz zrobiłeś, może w przyszłości komuś pomóc, poprawić życie, taki można powiedzieć że paradoks.

Jakiś czas później Kaori i Sasori pojawili się w sali głównej. Niestety spóźnili się kilkanaście minut, czym skupili na sobie uwagę niektórych osób. W tym momencie trwał monolog jakiejś chodzącej skamieliny o tym jak poważna jest to sytuacja i możliwe scenariusze. W międzyczasie między zgromadzonymi krążyli shinobi, którzy każdemu wręczali indywidualny plan działania. Kaori otrzymała przydział do drużyny, w której kapitanem był niejaki Haruka. Ktokolwiek to był i czego by nie osiągnął, Kaori nie znała tego człowieka. Pocieszeniem było dla niej, że wicekapitanem oddziału była Rina, a w sam jego skład wchodził również Sasori. Niestety na liście nie mogła odnaleźć Suijina i Ryujina. Przybliżyła się bliżej Sasoriego, by nikt wokół nie słyszał ich rozmowy.

- Idę poszukać Suijina, bo nie wiem kiedy i czy w ogóle go jeszcze zobaczę. Możesz być spokojny, bo nie powiem mu o niczym - na jej krótki monolog, Sasori po prostu kiwnął głową.

Kaori była poniżej przeciętnego wzrostu, przez co często ktoś gniótł ją w tłumie bądź popychał. Na szczęście z przodu znalazła Suijina.

- Jakie masz zadanie siostrzyczko?

- Przeszukiwanie lasów między Konohą i Suną, mało ciekawe zajęcie.

- Nie masz tak źle. Mi przypadło Kirigakure, czyli gorzej być nie mogło - westchnął.

- Nie zostań tam dawcą krwi - zaśmiała się.

- A ty uważaj żebyś nie skończyła jako czubek na jakiejś choince, chociaż ty już jesteś czubkiem.

- Co powiedziałeś?

- Nic. Przez myśl o tym krwawym zadupiu, aż poczułem zapach krwi - Kaori pobladła na te słowa - Dobrze się czujesz? Nie chcesz wyjść na zewnątrz?

- Nie, po prostu nie przepadam za widokiem krwi. Chciałabym się już teraz z tobą pożegnać, bo wracam do domu. Jestem ci wdzięczna za schronienie.

- Po co tam idziesz?

- Nie mam przy sobie niczego co biorę na misję - wtuliła się w niego.

- Mam nadzieję, że przeżyjemy to.

- Uważaj na siebie i nie trać więcej kończyn - parsknęła śmiechem.

- Ty też.

Kaori po czasie przerwy zamierzała wrócić do domu. Nie wiedziała na co się pisze, jednak ta wizyta była potrzebna. Chciała za wszelką cenę uniknąć matki i ojczyma i wejść niezauważona do domu. To się jednak nie powiodło, gdyż jej matka czekała na nią w przedpokoju.

- Czy mogę wiedzieć gdzie się szlajasz?! - gdy tylko zobaczyła córkę, zaczęła na nią krzyczeć.

- Czy kiedykolwiek ciebie to interesowało? Dla ciebie to mogłabym być zjadana przez dzikie zwierzęta na pustyni. Byłoby ci zdecydowanie lepiej - odpowiedziała z wielkim żalem w głowie.

- Wyobraź sobie co przeżywałam, kiedy jacyś mężczyźni rano pojawili się w naszym domu bo cię szukali.

- Też umiem udawać, że na kimś mi zależy.

- Ty i ten dziwoląg macie coś wspólnego z zniknięciem Kazekage? - Yami zapytała całkiem poważnie.

- Nic, jednak muszę wyruszyć na misję poszukiwawczą.

- Nigdzie nie idziesz.

- Nie mogę zaniedbać czegoś tak poważnego, zrozum to.

- Zaniedbujesz swoje obowiązki rodzinne - zaakcentowała ostatnie słowo.

- Mam gdzieś tą mafię, którą nazywasz rodziną! Gardzę tym wszystkim.

- Jak możesz tak mówić?! - Kaori spodziewała się, że matka ją spoliczkuje, jednak kobieta przytuliła ją. Ona jednak nie zdecydowała się na odwzajemnienie gestu.

- Zmieniłaś bicie na dźganie sztyletem? - prychnęła.

- Nie mogłabym zabić mojego dziecka - odsunęła się od córki, tylko by skupić wzrok na jej dłoniach - Co to jest?!

- Pobrudziłam się - nieudolnie próbowała wyrwać się matce.

- Kaori to jest krew.

- No wiesz skąd ta krew - speszyła się - Nie miałam gdzie umyć rąk.

- Kaori ta krew jest za jasna. Odpowiedz mi szczerze, zabiłaś kogoś?

- Nie - nerwowo bawiła się skórką przy paznokciu i spuściła wzrok.

- Czyli miałam rację - ścisnęła jej twarz, by Kaori na nią spojrzała - Zamordowałaś kazekage - prychnęła z niedowierzaniem.

- To nie ja, przysięgam!

- Dobrze ukryłaś trupa?

- Ile razy mam mówić, że to nie ja?

- Dopilnuj, żebyś nie była w to zamieszana. Nasza rodzina byłaby wtedy skończona.

- To ty masz tego dopilnować, matko. Zawsze mogę dopilnować, żeby spotkał cię ten sam los co Kazekage.

- Czyli wiesz co się z nim stało? - półuśmiech pojawił się na jej twarzy.

- Nie twój interes, matko - rzuciła i odeszła w kierunku swojego pokoju.

- Na misję i tak nie pójdziesz, siedzisz w domu.

Yami była zaskoczona zachowaniem córki. W jej mniemaniu Kaori była za słaba fizycznie i psychicznie, by zabić kogoś tak wielkiego. Zdawała sobie sprawę, że ona wie więcej, niż przyznaje i chętnie poznałaby szczegóły tego zaginięcia.

Kaori rzetelnie przygotowywała się do misji, wliczając w to pakowanie się, zjedzenie obiadokolacji, przygotowanie trucizn oraz drzemkę. Zdawała sobie sprawę, że jej matka nie puści jej po dobroci, więc musiała porządnie się przygotować.

Późnym wieczorem zrobiła warkocza z swoich włosów i wzięła do ręki nożyczki, z którymi poszła do łazienki na górze. Przed wyjściem przydała jej się mała zmiana wizerunku. Pierwszy raz w życiu ścięła swoje włosy. Z długich do kolan włosów pozostały jej włosy ścięte na męsko. Była zadowolona z siebie i ciekawiła ją reakcja pozostałych. Czuła się dużo razy lżejsza i z satysfakcją patrzyła na warkocz leżący na kafelkach pośród krótszych kosmyków. Założyła kaptur na głowę i po cichu wróciła się po plecak do pokoju. Niestety, gdy już miała schodzić na dół, zatrzymała ją matka.

- Czy do ciebie nie dociera, że zostajesz w domu?

- Mam robotę do wykonania. Jak dobrze pójdzie, to może mnie już więcej nie zobaczysz.

- Zdejmij ten kaptur jak do mnie mówisz.

- Podoba ci się? - z zadowoleniem zdjęła nakrycie.

- Jak ty wyglądasz?! Wiedziałam, że Rina ma na ciebie zły wpływ! Co, już kobiecość się znudziła i chcesz być męska?! - zaczęła ją szarpać w kierunku jej pokoju.

- Puść mnie! Tak mi wygodniej! - zaczęła się wyrywać.

- Nie wierzę, że jesteś moim pomiotem. Brzydzę się tobą, żałuje, że się urodziłaś!  - wykrzyczała.

- Uwierz mi, nie tylko ty.

Szamotaninę przerwało nieoczekiwane zdarzenie. Kaori użyła za dużo siły, przez co Yami straciła równowagę i runęła ze schodów. Widok poturbowanej i nieprzytomnej matki nie zrobił na niej wrażenia. Powoli zaczęła schodzić na dół i przykucnęła przy Yami. Jej nieskazitelna cera była poturbowana, a nad jej prawą brwią pojawiło się rozcięcie, które mocno krwawiło. Kaori przewróciła matkę na plecy, nie zważając na potencjalne złamania. Zaczęła dialog do jej brzucha.

- Wybacz, jeśli przypadkowo wysłałam cię w zaświaty. Wiedz jednak, że chroniłabym cię jak tylko bym mogła. Liczę, że spoglądając na mnie, będziesz czuć dumę ze swojej starszej siostrzyczki - uśmiechnęła się i wyszła z domu.

Na świeżym powietrzu, Kaori uświadomiła sobie, co tak naprawdę zrobiła. Zachciało jej się płakać i to tak porządnie. Całą drogę szła zasmarkana i ledwie widziała przez łzy, lecz przed miejscem zbiórki doprowadziła się do stanu przyzwoitości. Na miejscu pierwszą osobą, która do niej podeszła, była Rina.

- Kaori, co to za zmiana? - ruda nie wiedziała, co ma powiedzieć.

- Czasem warto - uśmiechnęła się.

- Brałaś coś? - Rina przyjrzała się oczom Kaori, które były mocno zaczerwienione.

- Nie, piasek wpadł mi do oka. To nic takiego.

- Nie chcesz iść do medyka? - położyła dłonie na jej ramionach.

- Nie - pokręciła głową.

- Coś się dzieje? - podszedł do nich wysoki mężczyzna.

- Nic. Kaori poznaj Harukę, kapitana oddziału i zarazem mojego dawnego kolegę z drużyny.

Haruka nie wywarł specjalnego wrażenia na Kaori. Ot zwykły szatyn z włosami sięgającymi uszu i mocnymi rysami twarzy. Z niewiadomych przyczyn wzbudzał w niej respekt i wiedziała, że lepiej nie powinna wychodzić poza szereg w jego obecności. On w pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś wątły chłopaczek, który ledwo został wypuszczony po długim pobycie w szpitalu, by pełnić funkcję zapchajdziury. Od Riny wiedział, że ta niepozorna dziewczyna jest dość groźna. Chciał to sprawdzić na własnej skórze.

- Miło mi cię poznać, niemiło że w takich okolicznościach - uścisnęła jego dłoń.

- Nie przeszkadzajcie sobie - rzucił i poszedł dalej.

- To ten sadysta i materialista w jednym? - zapytała Kaori.

- Tak. Staraj się go nie prowokować do kłótni. Nie będę zawsze przy tobie żeby stanąć w twojej obronie.

- Poradzę sobie. Sasori już jest? - nigdzie nie mogła wypatrzeć marionetkarza

- Był tu najwcześniej. Trzyma się na uboczu pewnie.

- Zaraz wracam - Kaori zaczęła wodzić za nim wzrokiem, aż wypatrzyła chłopaka opierającego się o kamień.

- Pozbyłeś się tego trupa?

- Dokończyłem swoje dzieło. Jestem z niego zadowolony.

- Wiesz, że jak zostawisz puzzle z kazekage luzem to zacznie śmierdzieć i zalęgnie się robactwo?

- Zadbałem o to.

- To dobrze. Co za ironia, bierzemy udział w akcji poszukiwawczej osoby, którą załatwiłeś - prychnęła.

- A ty zacierałaś ślady - wytknął jej ten szczegół.

- Wyobraź sobie, że moja matka myśli, że to ja go załatwiłam - Sasori prychnął na te słowa.

- Interesujące. Pokłada w tobie wielkie nadzieje. Odbierz to za komplement.

- Dzięki - mruknęła - Zamierzasz tu wrócić?

- Zależy od okoliczności.

- Nawet jeśli wiesz... Zostaniesz międzynarodowym przestępcą, to wiedz że zawsze możesz na mnie liczyć.

- Dzięki.

Tak oto rozpoczęła się ironiczna misja, w trakcie której wiele się wydarzy. Nie będę spojlerować w podsumowaniu, historia nabierze różnych obrotów.

Ogłoszenia parafialne

Witam serdecznie wszystkie bezbożniki w tą randomową porę. Większość z was jest tutaj z mojego ff Kakashi x Reader. Zapraszam was już w walę w tynki o nieznanej godzinie na premierę obiecanego przed rokiem specjała, więc stay tuned.

Małe info dotyczące tego ff - tak wiem, że wydarzenia w książce nie idą zgodnie z tym co działo się w anime i mandze, ale jak pisałam w pierwszym rozdziale, nie będę szła zgodnie z wydarzeniami i chcę stworzyć coś bardziej unikalnego.