Dopowiedzenia

Byłam sama w ciemnym lesie. Miałam na głowę nasunięty czerwony kaptur. Zorientowałam się, że ten kaptur był doczepiony do płaszcza spoczywającego na moich plecach. Było dosyć zimno. Przede mną stał Jonathan z uszami i ogonem wilka. Uśmiechał się obnażając swoje białe kły niczym wampir. Trzymał w ręce koszyk z kwiatami i był ubrany na szaro. Podszedł do mnie i podał koszyk.

- Zapomniałaś o czymś, Brook. - rzucił.

Wzięłam od niego przedmiot.

- Co tu się dzieje? - spytałam.

- Próbujemy rozwiązać tą trudną zagadkę, no nie?

- Nie wiem... Chyba tak.

- No to chodź... - ruszył przed siebie, a ja podążyłam za nim.

Szłam lekko wystraszona. Nie wiedziałam dlaczego on jest wilkiem. A ja Czerwonym Kapturkiem? Co tu się dzieje?

- Jonathanie, czy mógłbyś mi coś wytłumaczyć?

Westchnął teatralnie.

- Na przyklad, dlaczego jesteś wilkiem? - zaproponowałam.

- Bo jestem. To normalne... Czy ty tego nie rozumiesz? -

- No właśnie nie... - rzuciłam.

Zatrzymaliśmy się i patrzyliśmy na siebie wściekle.

- Pomagam ci tylko dlatego, że jestem Satellitum. -

- Ale gdy kłóciłeś się z panią Lee, to chciałeś mi pomóc za wszelką cenę.

- Że co, proszę?

- Myślisz tylko o swoim bracie, a co z twoim biologicznym ojcem? Przecież pamiętasz słowa pani Lee, co nie?

- O mój Boże, masz rację! - krzyknęłam. - Tak się przejmowałam moim bratem, że zapomniałam o ojcu.

Czasami zapomina się o ważniejszych sprawach na rzecz tych potrzebniejszych sercu.