(rozdziały wstawiły się nie po kolei, przepraszam!)

— Dylan wrócił! — krzyknął Mike. W trójkę wymieniliśmy zdziwione spojrzenia.

— Jesteś pewny, że to on? — zapytałam. Chłopak potrząsnął energicznie głową i wskazał ręką, byśmy poszli za nim.

Wstaliśmy z kanapy i próbowaliśmy przepchnąć się przez tłum tańczących ludzi. Chris złapał moją dłoń, żeby ludzie nas nie rozdzielili, a Mike prowadził nas na taras, gdzie zebrała się dosyć spora grupa ludzi. Weszliśmy na taras przez szklane drzwi i przepchnęliśmy się przez tłum. Moim oczom ukazał się Dylan razem z jakąś piękną brunetką, która zachłannie wtulała się w jego tors.

Och, okay.

Mój oddech stawał się coraz płytszy. W oczach zebrały się łzy, które po chwili zaczęły powolnie spływać po moich policzkach. Złapałam się za brzuch, nie mogąc znieść bólu, który gnieździł się gdzieś w środku mnie. Po policzkach zaczęło spływać więcej łez, kiedy dziewczyna próbowała go pocałować.

Przepchnęłam się przez tłum, wracając z powrotem do środka i szukając pierwszej lepszej łazienki. Miałam zamazany wzrok, więc co chwila potykałam się o leżące na podłodze butelki i puszki. W końcu dotarłam do pierwszej łazienki, która na szczęście była pusta. Wpadłam do niej, zamykając drzwi na klucz. Zsunęłam się plecami po ścianie i ukryłam twarz w dłoniach, zaczynając coraz głośniej płakać.

Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie jego powrót. Coś typu: rzucę mu się w ramiona, powiem, że mu wybaczam, a on powie, że był idiotą i mnie kocha.

...to był sen, więc nie wymagajcie, by był on nawet w 1% mądry.

Ból, który odczuwałam w środku mnie, dosłownie wylewał się na zewnątrz w postaci oceanu łez. Świadomość, że Dylan wrócił, ale z jakąś piękną dziewczyną, która była 1000 razy ładniejsza ode mnie, powodowała jeszcze większy ból. Zapewne on świetnie się bawił, gdy ja wylewałam litry łez i wyrywałam sobie włosy z głowy, martwiąc się o niego.

Zastanawiałam się, dlaczego on tak bardzo chciał mnie zranić? Dlaczego Dylan jednak okazał się dupkiem, a ja usilnie próbowałam nie wierzyć w to, co mówił mój brat? Lecz Bryan mówił prawdę. Dylan pewnie stwierdził, że jestem ładna, więc może zabawić się mną i moimi uczuciami. A ja naiwna pozwoliłam mu się wykorzystać.

Chris się mylił. Kat się myliła. Ale nie zamierzałam ich o to obwiniać. Potrzebowałam teraz ich pomocy i troski, ponieważ wiedziałam, że sama nie sam sobie rady.

Nie wiedziałam, kiedy moje uczucia w stosunku do Dylan'a stały się tak silne i dlaczego zdałam sobie sprawę z tego  dopiero teraz? Kiedy zaczęłam go...kochać? Bo jak inaczej można to zdefiniować? Martwiłam się o niego, byłam zazdrosna i myślałam o nim w każdej wolnej sekundzie.

To...To była miłość.

Nienawidziłam siebie, nienawidziłam Dylan'a, nienawidziłam tego, że musiałam się tutaj przeprowadzić. Wcześniej żałowałam, a teraz nienawidziłam.

Ktoś zapukał do moich drzwi.

— Phoebe, jesteś tam?

Dylan.

Zerwałam się z podłogi i podbiegłam do kranu, chcąc opłukać swoją twarz.

— Pho, słyszę, że tam jesteś. Właśnie odkręciłaś kran. Otwórz, proszę. — ostatnie dwa ostatnie słowa wymówił niemalże błagalnie.

Spojrzałam na swoje odbicie i westchnęłam. Dam radę stawić mu czoła. Musiałam pokazać, że byłam silniejsza niż mu się wydaje. Wzięłam głęboki wdech i otworzyłam wolno drzwi. Dylan opierał się ramieniem o framugę, lecz szybko podniósł się do pionu, gdy mnie zobaczył.

— Phoebe... Płakałaś? — zapytał mnie pospiesznie, robiąc duży krok w moją stronę.

Tak, przez ciebie.

— Czego chcesz? — zapytałam sucho, nie zwracając uwagi na jego wcześniejsze pytanie.

— Um, przyszedłem się z tobą przywitać. — spojrzał na mnie niepewnie. — Chyba, um... Tęskniłem, Phoebe.

— Twoja koleżanka nie okazała się być wystarczającym pocieszeniem?

— Widziałaś Bethany? — zapytał mnie zdziwiony, stawiając kolejny krok w moją stronę, przez co musiałam się odsunąć.

Dylan zamknął drzwi za sobą drzwi.

— Tak. Dokładnie wtedy, gdy próbowała zbadać swoim językiem twoje migdałki. — oznajmiłam złośliwie, na co chłopak przełknął głośno ślinę.

— Nie spotykam się z nią.

— Nie obchodzi mnie to, Dylan.

— Nadal wierzysz w to, co powiedział ci Bryan? — zapytał posępnie.

— Nie, przestałam, ale dzisiaj dałeś mi wystarczający powód, by zacząć w to wierzyć. — zmarszczył brwi, nie wiedząc o co mi chodzi. — Bethany.

— Jak już ci powiedziałem. Nie jestem z nią.

— I pozwoliłeś jej się pocałować, Dylan? — zapytałam go, unosząc brwi. — Jeszcze parę tygodni temu, mówiłeś chłopakom i mi, że coś do mnie czujesz.

— Bo tak jest. — wyszeptał, podchodząc jeszcze bliżej mnie, tak, że opierałam się plecami o ścianę.

— Na pewno? Jeśli tak to co robi tutaj z tobą Bethany?

— Spotkaliśmy się w Miami, w pewnym klubie, ale nic się między nami nie wydarzyło, naprawdę. Potem zaczęliśmy się ze sobą trzymać, ja z jej przyjaciółmi i z nią, ponieważ byłem sam. — wyjaśnił szybko. — Potem wróciliśmy do NY i tutaj mieliśmy się rozstać, ale Bethany ona...ona chyba zaczęła coś do mnie czuć. — wybuchłam głośnym śmiechem, kiwając głową.

— I mam uwierzyć, że tak było naprawdę?

— Tak, ponieważ to prawda, Pho. — oparł obie dłonie obok moich skroni i pochylił lekko głowę.

— Prawda jest taka, że jesteś dupkiem, Dylan. I tyle. — stwierdziłam i odepchnęłam, wymijając go, po czym wyszłam szybko z łazienki.

Moje oczy znowu się zaszkliły, ale zbiegłam szybko po schodach i zaczęłam szukać wzrokiem Chris'a, który mógłby odwieźć mnie do domu. Siedział na kanapie z Kat i rozmawiał z nią cicho. Wstał gwałtownie, gdy mnie zobaczył i podszedł do mnie szybko, przytulając mocno.

— Przykro mi, Pho. — wyszeptał, na co westchnęłam ciężko.

— Odwieź mnie do domu, proszę.

— Oczywiście. — rzucił i wziął mnie za rękę, wcześniej żegnając się z Kat, która także mnie przytuliła i ruszył w stronę wyjścia.

Pożegnaliśmy się szybko z Mike'iem rozmawiającym z Bethany. Dziewczyna obdarzyła mnie jednym, krótkim, pogardliwym spojrzeniem. Pokazałam jej środkowy palec i dogoniłam Chris'a, który czekał na mnie u wyjścia.

Wyszliśmy szybko z domu i ruszyliśmy w stronę auta blondyna, gdzie stał... Dylan.

— Daj mi spokój, O'Brien.

— Będziemy teraz mówić do siebie po nazwisku, Jones? — zapytał żartobliwie. Przewróciłam oczami i westchnęłam głęboko.

— Chcę jechać do domu, Dylan.

— Błagam, porozmawiaj ze mną.

— Sądzę, że dosyć już dzisiaj namieszałeś, stary. Daj jej to przemyśleć. — oznajmił Chris, stając obok mnie. — A ty także powinieneś sobie to przemyśleć.

Dylan popatrzył się na mnie i krótko skinął głową, odchodząc od samochodu. Otworzyłam pospiesznie drzwi i wskoczyłam do środka, biorąc głęboki wdech.

Chris obszedł samochód i wsiadł za kierownicę, zapinając pasy i odpalając silnik. Ruszyliśmy spod domu Mike'a i już po piętnastu minutach byliśmy na parkingu penthouse'a, w którym mieszkałam.

— Może wejdziesz do środka? Nie chciałabym być teraz sama. — wyszeptałam i spojrzałam na niego niepewnie.

— Mam zostać na noc, tak? — uśmiechnęłam się lekko i skinęłam głową, wysiadając z auta.

Chris westchnął i także wysiadł z auta, ruszając w stronę windy. Wjechaliśmy na 49 piętro. Otworzyłam pospiesznie drzwi i wpuściłam go do środka.

Zdjęłam szpilki oraz sweterek i dołączyłam do Chris'a, który nalewał nam soku pomarańczowego w kuchni. Podał mi szklankę. Wzięłam ją uśmiechnięta i zaprowadziłam go na taras. Oparliśmy się o barierki i patrzyliśmy na wysokie wieżowce przed nami. Blondyn objął mnie i pocałował w czoło.

— Wiesz, Chris? Cieszę się, że cię mam.

♡♡♡

Wesołych Świąt, kochani i wielu prezentów pod choinką! ❤

zostawcie votes lub komentarze, jeśli podobał Wam się rozdział 💛