5 miesięcy później...

Spakowałam moje ostatnie ubrania do gigantycznej walizki i usiadłam na niej, by móc ją zapiąć. Gdy udało mi się ją wreszcie zamknąć, westchnęłam ciężko i rzuciłam się na łóżko, oglądając mój pusty pokój. Uśmiechnęłam się smutno na myśl, że jutro rano wyjeżdżam i zostawiam moją rodzinę oraz przyjaciół. Rozpoczynam nowy rozdział życia.

Mocne, pomarańczowe promienie słońca wpadały do mojego pokoju, pięknie go oświetlając. Kochałam takie wieczory, idealne na randkę z wymarzonym i ukochanym chłopakiem...który kazał mi zapomnieć.

Obiecałam sobie, że przez te pięć miesięcy nigdy o nim nie pomyślę. Chyba domyślacie się, że nie udało mi się? W każdej milisekundzie mojego życia, myślałam o nim. O jego brązowych, ciepłych, troskliwych oczach, które przybierały taki wyraz, tylko kiedy się o kogoś troszczył. Jego cięte riposty i mniej śmieszne żarty.

Zaśmiałam się na samą myśl, a po moim policzku spłynęła jedna, drobna łza.

Żałuję, że pożegnaliśmy się w ten, a nie inny sposób. Rozegrałabym to inaczej w lepszy sposób tak, bym nie czuła się zraniona. Ale nie udało mi się i żałowałam.

Lecz doszłam także do wniosku, że to moja, własna wina. Gdyby nie impuls i pośpiech, bylibyśmy nadal razem. Najprawdopodobniej, Dylan siedziałby teraz tutaj ze mną i przyglądał mi się, jak pakuję moje wszystkie ubrania, książki, zeszyty i zdjęcia.

Westchnęłam ciężko i ruszyłam w stronę parapetu, gdzie usiadłam na miękkich poduszkach, przyglądając się pięknemu Nowemu Jorkowi.

Będę tęskniła za tym miejscem i nieustającymi korkami. Za moim parapetem, z którego oglądałam to ruchliwe i szalone miasto, ale pokochałam je w pewien sposób. Czułam się tutaj...jak w domu.

I to tutaj, poznałam moich prawdziwych przyjaciół. To tutaj, zawiązałam przyjaźnie, które będą trwać na wieki i byłam tego stuprocentowo pewna. Kat i Chris. Najlepsi przyjaciele, jakich kiedykolwiek miałam.

Pogodziłam się z moim bratem oraz ojcem, chociaż niekiedy zachowywali się tragicznie i niewybaczalnie, ale...czułam się, podczas mojego pobytu w NY, tak jak wtedy, kiedy w Londynie mieszkaliśmy całą rodziną w naszym domu na przedmieściach.

Po moich policzkach spłynęły kolejne łzy. Opuszczenie tego miejsca okazało się trudniejsze niż myślałam.

Usłyszałam głośne pukanie do drzwi oraz dzwonek, a ponieważ byłam sama w domu, zostałam zmuszona do ruszenia mojego leniwego tyłka i otworzenia tej osobie tych cholernych drzwi.

Przekręciłam klucz i otworzyłam drzwi. Musicie sobie wyobrazić, jak wielkie było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam tam... Dylana.

To musi być jakiś pieprzony żart.

- Hej, Phoebe. - uśmiechnął się nieznacznie, opierając ramieniem o framugę.

- Co tutaj robisz, Dylan? - zapytałam, krzyżując ramiona na piersiach.

- Przyszedłem, by...zabrać cię w twoje ulubione miejsce.

Uniosłam brwi w zdziwieniu i pokiwałam przecząco głową.

- Nie sądzę, że to dobry pomysł.

- Okay, czyli pizza hawajska zje się sama. - stwierdził Dylan, wzruszając ramionami, na co jęknęłam i zawołałam:

- Czekaj! Ubiorę tylko buty i wezmę telefon.

Brunet zaśmiał się rozbawiony i stanął w drzwiach, patrząc jak ubieram czarne conversy i biorę, na wszelki wypadek, moją granatową bluzę.

Zamknęłam mieszkanie i weszłam za nim do windy, by zjechać na parking. Wsiadłam do jego czarnego BMW i zapięłam pasy, nie wierząc w myślach w to, co właśnie robiłam. Wychodzę gdzieś z  D y l a n e m.

Jechaliśmy w ciszy, przysłuchając się muzyce lecącej z radia. Niekiedy, Dylan odwracał twarz w moją stronę i patrzył się na mnie z uśmiechem, ale starałam się nie zwracać na to uwagi.

Uśmiechnęłam się radośnie, gdy zauważyłam, że parkujemy przed moim ulubionym punktem widokowym za miastem, gdzie świętowaliśmy urodziny bruneta.

Dylan wyjął z bagażnika drewniany, brązowy koszyk i wziął mnie za rękę. Szliśmy w górę wzgórza i z uwielbieniem patrzyłam na widok zachodu słońca przede mną. W końcu usiedliśmy pod dużym, rozłożystym drzewem i patrzyliśmy się na pomarańczowe słońce przed nami.

Niebo miało bladoróżowy oraz lawendowy kolor, w niektórych miejscach było jasnożółte oraz pomarańczowe, a w jeszcze innych niebieskie. Nie mogłam wyobrazić sobie lepszego dnia i lepszego zachodu słońca do oglądania mojego ostatniego dnia w tym mieście.

Uniosłam twarz, by łzy nie spłynęły kolejny raz po moich policzkach i uśmiechnęłam się delikatnie.

- Wszystko dobrze, Pho? - zapytał mnie Dylan, kładąc dłoń na mojej.

Moje ciało przeszły przyjemne ciarki tak jak wtedy, gdy byłam w nim zakochana.

Problem był jeden... Że ja nadal byłam w nim zakochana.

- Chyba nie chcę opuszczać tego miejsca, Dylan.

- Więc nie opuszczaj. - odparł zwyczajnie, a ja pokiwałam głową z lekkim uśmiechem.

- Chcę spełnić swoje największe marzenie.

- A nie chciałabyś zostać z osobami, które kochasz? - zapytał, patrząc na mnie.

- Zawsze mogę tu wrócić.

- Zostaniesz w UK. Jestem tego pewien. - stwierdził, spuszczając głową.

Nie skomentowałam tego i wzięłam sobie kawałek mojej ulubionej pizzy, ale w tym samym momencie do głowy przyszło mi pytanie, którego nie mogłam nie zadać:

- Dlaczego mnie tutaj zabrałeś, Dylan? Myślałam, że mamy się unikać i zapomnieć, że między nami coś kiedykolwiek było.

Jego oczy miały smutny wyraz, gdy na mnie popatrzył i westchnął ciężko.

- Nie mogłem się z tobą nie pożegnać i nie wyjaśnić kilku spraw, Pho.

- Jakich spraw? - zapytałam zdziwiona, odkładając pizzę na bok.

Ponownie westchnął ciężko i wstał, by stanąć przede mną i popatrzyć się na mnie poważnie.

- Kocham cię, Phoebe. Najbardziej na świecie i zdałem sobie z tego sprawę parę miesięcy temu. Wiedziałem to, kiedy spotkaliśmy się w marcu. Wiedziałem to cały czas, ale bałem się ci o tym powiedzieć.

- Powiedziałeś mi, że mnie kochasz, Dylan. To mi wystarczyło.

- Ale to nie była prawda. Ja cię po prostu nie k o c h a ł e m. Ja kochałem cię najmocniej na świecie.

Uśmiechnęłam się delikatnie i także wstałam. Stanęłam na przeciwko niego i wtuliłam się w jego tors. Objął mnie zachłannie w talii i ścisnął mocniej.

- Też cię kocham, Dylan. Popełniłam błąd, zostawiając cię. Przepraszam.

Brunet uśmiechnął się do mnie w dół i pocałował w czubek głowy.

- Za późno się obudziłem. Jutro wyjeżdżasz. - oświadczył z lekkim smutkiem, a ja westchnęłam przeciągle.

- Wrócę, Dylan. Obiecuję ci. - uśmiechnął się delikatnie.

- To chore, że oboje popełniliśmy tyle błędów i raniliśmy siebie nawzajem.

- Musimy o tym zapomnieć i żyć dalej. Oboje zaczynamy szkołę za dwa tygodnie, to będzie dla nas coś zupełnie innego. Oboje zaczniemy nowy rozdział. Musimy zacząć...

- Od początku? - zapytał mnie, zbliżając swoją twarz ku mojej i uśmiechając się lekko.

- Od początku.