*

-Osobiście uważam, że to całe zamieszanie jest zbędne. - mruknęłam po długiej ciszy spędzonej w samochodzie. Mama prowadziła bez grającego radia i tak jakoś było sztywno. W zasadzie jedyne co miałam na pocieszenie to swój własny telefon.

-Nie jest zbędne. - odburknęła, niezadowolona moją 'postawą' - Od pewnego czas zachowujesz się dziwnie i uważam że psycholog powinien wyłapać twój problem.

-'Mój problem'? A to ja mam jakiś problem? - skrzywiłam się. Mama stanęła na światłach, nawet nie patrząc na mnie.

-A nie masz problemu? - tym razem na mnie popatrzyła.

-No skoro ja go nie widzę? - podniosłam ramiona wyżej. - Nie wiem czego wy z tatą próbujecie się we mnie dopatrzeć, skoro wszystko ma się ok?

-Nic nie ma się 'ok', Lillie. - ruszyła. - Uciekłaś z obozu, szlajasz się z flejtuchami i chcesz ciągle wychodzić z domu.

-Mamo, nie jestem już dwulatkiem, no zrozumcież na litość... - oparłam dłoń na czole. - Wy myślicie że jakiś psycholog mnie zmieni?

-On nie ma Cię zmienić, tylko wyłapać twój problem w zachowaniu, powiedzieć nam i wskazać działania, - przełknęła ślinę - takie żebyśmy z tatą mogli wobec ciebie podjąć.

-Wy chcecie mnie tresować, czy co? - skrzywiłam się już całkiem, patrząc na nią z wyrzutem.

Rzuciła mi 'groźne' spojrzenie.

-Zastanów się dziecko co ty do mnie mówisz, może co? - odburknęła.

-Ja nie wierzę... - westchnęłam. - Czy ty chociaż raz, mogłabyś schować tą swoją dumę do kieszeni i pogadać ze mną jak matka z córką?

-Lillie! - krzyknęła, niemal uderzając w klakson.

-No co?! - odwróciłam się do niej. - Może mi powiesz że nie mam racji i mam się przymknąć, co?! - uniosłam ręce na boki - Może chociaż raz spróbowałabyś ze mną porozmawiać zamiast ciągle warczeć o byle głupotę i mieć pretensje o wszystko?!

Nie powiedziała nic, mimo zmarszczonych brwi.

-Traktujesz mnie jak swoją lalkę i wyżywasz na mnie swoje niespełnione ambicje, zamiast po prostu dać mi żyć. - poczułam że to jest moment, w którym chyba powiem wszystko co mi leży i nie będę się przejmować tym, co sobie pomyśli.

-I co? Może najlepiej by ci było, gdybyśmy pozwolili się wyprowadzić i zamieszkać z jednym z tych marginesów ?! 

-Czy możesz nie obrażać moich przyjaciół?! Na serio nie masz nic ambitniejszego przeciwko mnie? Tylko na takie argumenty Cię stać? - zaczęłam ironicznie wypytywać.

-Jesteś bezczelna. - warknęła ostro, zatrzymując mało 'delikatnie' samochód, na terenie czyjejś posesji.

-Wiem. - odwróciłam twarz w jej stronę. - Ostatnimi czasy po części sama mnie tego nauczyłaś.

Jej mina zrzedła. Nie spodziewała się aż takiego ataku arogancji z mojej strony. 

Cóż. Postanowiłam ją 'dobić', swoją ostateczną docinką, która leżała we mnie najgłębiej i bolała mnie najbardziej.

-Wiesz, - zaczęłam kiedy mama zgasiła silnik i miała wysiadać - czasami to nawet nie wiesz jak cholerną przykrość robisz mi faktem, że nie masz czasu nawet na to żeby ze mną porozmawiać i choć spróbować zrozumieć to, jak się czuję. - zaszczypało mnie w koniec nosa - Przez te wasze wywyższanie się i traktowanie mnie jak kogoś drugorzędnego, - uniosłam ramiona w górę - ja, nie mam do was zaufania. Ja nie umiem się wam wygadać. Nie umiem o niczym powiedzieć.

Patrzyła na mnie trochę niemo, jakby [chyba] próbując zrozumieć co chcę jej przekazać.

-'TO' powinno być waszym problemem. Powinniście zacząć od siebie a nie ode mnie. - ugryzłam się we wnętrze policzka. - Ten psycholog wam NIE POMOŻE, dopóki sami nie zechcecie się zmienić. Bo dopóki macie do mnie takie nastawienie jakie macie, - przekrzywiłam głowę w bok - ja nie mam do was zaufania i absolutnie o niczym wam nie powiem.

Rzuciłam, czując ulgę na sercu i odpięłam pas, po chwili wychodząc z samochodu.

*

harry: czyli mówisz że zadowolona nie była?

ja: nie

ja: ale przynajmniej mam to z głowy

ja: może coś do niej dotrze

harry: chociaż z tego mogę być dumny!

ja: weź przestać

ja: jest mi teraz przykro

ja: nie chcę tu być

harry: wybacz..

harry: ale sama wiesz że to tylko trzy dni

harry: wcale nie musisz mu o niczym mówić

harry: bądź sobą a on zrozumie w czym problem

ja: gdyby to takie proste było...

harry: a nie jest?

ja: no, do pewnego momentu

harry: a potem?

ja: a potem pojawia sie ten chory z*eb który nie mam pojęcia co wymyśli

harry: faktycznie.

harry: to w takim razie ja mam go zgłosić?

ja: ty nie masz żadnych dowodów

ja: tak mi sie teraz przypomniało

harry: w sensie?

ja: no ja mam wszystkie smsy

ja: zdjęcia

ja: sukienke

ja: a ty w zasadzie prawie nic

harry: to co

harry: poczekać aż wrócisz?

ja: spróbujmy poczekać

ja: może akurat za ten czas nie odwali niczego głupiego

harry: no wiesz

harry: w sumie to do tego całego psychologa jakoś daleko mi nie ma

harry: zawsze mógłbym cię odwiedzić czy coś

ja: tak, wiem

ja:

harry:

ja:

harry:

ja:

harry: lillie?

ja: hm?

harry: rozchmurz sie

harry: jak wrócisz to urwę cię na jeden dzień gdzieś

harry: pojedziemy sobie gdzieś we dwójkę

ja: w poniedziałek?

harry: no może we wtorek

harry: akurat wolne wypada

ja: no to ok x

harry: lepiej ci?

ja: lepiej xx

harry: to dobrze

harry: rozpakuj się i napisz po obiedzie ok? czy co tam będziesz mieć

ja: no ok

ja: ogółem nie będę ci zabierać czasu jak nie będzie takiej potrzeby więc spokojnie możesz wyjść gdzieś z domu

harry: phi

harry: a co ty myślałaś że ja w domu cały weekend przesiedzę?

ja: .

ja: no to żeśmy się dogadali.

harry: luv ya lile xx

#

nie miejcie mi za złe, że niczego nie było przez te ostatnie dni. miałam kilka mega dużych spraw do ogarnięcia i po prostu mój mózg nie miał siły na nic więcej poza snem

tak że ten

no

jedziecie gdzieś na długi weekend? 

#przerywnik

wgl wracając do opowiadania, stwierdziłam że to najwyższa pora, żeby ona w końcu powiedziała matce na głos to, co ją boli

myślicie że do niej dotarło czy raczej nie?