W momencie, w którym każdy kolejny oddech jest trudniejszy od poprzedniego, uświadamiam sobie tak wiele.

Kiedy po zrobieniu kroku na przód, cofam się o dwa, gdy po dołożeniu jednej cegły, na głowę spadają mi dwie kolejne, tracę Nadzieję na cokolwiek.

Nie mam Nadziei na uzdrowienie - nie wierzę w cuda.

Nie mam Nadziei na Twój powrót - nie żyjemy w bajce.

W końcu Nadzieja matką głupich.

Leżąc w tym nieziemsko białym łóżku, w białym pomieszczeniu, z jednym, małym, wymagającym czyszczenia oknem z którego widzę tylko szare niebo, pozbywam się z głowy wszystkiego.

Z Tobą jest nieco komplikacji, ale nic nie jest niemożliwe.

Nie mam Nadziei na częstsze wizyty mojej rodziny. Sądzę, że mieć siostrę, dziecko chore i psychicznie i fizycznie musi być dla nich hańbą. Skazą na osi pokoleń.

Nie mam Nadziei na zobaczenie ich przed kopnięciem w kalendarz - nie zawsze życie jest zaskakujące.

Ale...

Mam Nadzieję, że nie będzie bolało.

I że kiedyś przeczytasz te wszystkie, głupie listy.

Bo niestety Nadzieja umiera ostatnia.

********

Daję jeden, a kolejny - nie wiem kiedy.

Powoli zmierzamy do końca.

~ May ♥