Wiesz, co mnie bawi?

Wydawać by się mogło, że już nic gorszego spotkać mnie nie może.

Straciłam Ciebie.

Rodzinę.

Trafiłam do ośrodka dla osób z depresją, z nieudanymi próbami samobójczymi, z nierozumianymi przez nikogo osobnikami.

Tracę uczucia.

Tracę nadzieję.

Można by rzec, że jestem ofiarą życiową.

Ale nie!

Los chciał, żeby w moim życiu nastąpiła Kumulacja. Wszystkiego.

Nigdy nie jest tak, że jak jest źle, to dostaniesz jakąś "taryfę ulgową" od Losu. Może być gorzej. Zawsze. To, że nigdy Ci sie to nie przydarzyło, nie znaczy, że się nie przydarzy.

Moje życie nie zawsze będzie parabolą, może też być jak funkcja malejąca. Mogę upadać i upadać, aż nie dostanę się do dna, na którym nikt nie wie, co czeka.

Wiem to od dawna, chociaż wyznaję Ci to dopiero teraz, co może trochę rozjaśni Ci powód, dla którego do Ciebie wypisuję.

Życie postanowiło sobie odpuścić i dobić mnie ostatni raz.

Mam raka.