Czy gdybyś miał możliwość zapomnieć na dobre o zmarłej, bliskiej Ci osobie, skorzystałbyś?

Ja nie.

Mimo tego, że Pamięć rani, czyni ona ze mnie człowieka.

Nie takiego, co oddycha, je i śpi. Takiego, co jest, czuje i trwa.

Nawet jeśli daje mi Ona jedynie ból, to lepszy on, niż zupełna pustka. Jeśli cierpienie to jedyne, co poczuję, to warto. Bo wiem, że ż y j ę. Że j e s t e m. Że t r w a m.

Kiedy myśli się o tej osobie, ma się przeważającą świadomość tego, że należy do przeszłości, która zabrała ją bez możliwości powrotu. Powrotu do nas. I to właśnie boli.

Ale kiedy przywyknie się do cierpienia, nadchodzą wspomnienia. Miliony wspomnień. Dobrych, czasem, gdy jest lepszy dzień, wywołujących nawet uśmiech. Ba! Nawet i śmiech!

To znaczy, że godzimy się z Pamięcią. Z tym, że Ona zawsze będzie.

Ja się jeszcze nie pogodziłam. Wiem, że chcę Pamiętać, choć rani to za bardzo. Nie wyobrażam sobie pozbyć się każdego wspomnienia na rzecz ustąpienia bólu.

Mimo wszystko wolę czuć za dużo, niż nic.

A kto jest moją zmarłą, bliską mi osobą?

Ty.

Bo kiedy to tylko ja mówię, kiedy nie wiem, co robisz, co czujesz, gdzie jesteś, ani czy kiedykolwiek się znowu spotkamy, kiedy to wszystko daje mi tylko cierpienie...

To można uznać, że teoretycznie nie żyjesz.

Ale ja Pamiętam o Tobie. Zawsze będę.

🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟🌟

01.11, po prostu pamiętajmy.

~May