– Jeongguk! Nie zabrałeś mojej walizki z podjazdu! Musisz zawrócić! – zawołał dwudziestoczteroletni mężczyzna. Miał bujne blond włosy, ciemnoróżowe usta i pulchne policzki. Cały czas się uśmiechał.

– Nie wkręcaj mnie, bo spóźnimy się na samolot!

– Dlatego zawróć, bo nasi klienci nie będą czekać na nasz przylot dwa dni!

Czerwone auto sportowe przejechało tę samą trasę na wstecznym. Jimin wysiadł i wsadził niebieską walizkę do bagażnika.

– Już?

– Tak, jedź, zanim zrobią się korki – zapiął pasy, po czym ruszyli.

Im bliżej lotniska, tym bardziej Jimin się stresował.

– Nie bój się. Osobiście uważam, że to będzie nasza najlepsza kampania.

– Mówisz tak o każdej!

– Ale ta jest wyjątkowa. Bo właśnie mija osiem lat.

– Nadal to wszystko liczysz?

– Tak. A kiedy skończymy... Skoczymy na soju i barbecue. W Seulu są świetne knajpki.

– Nie mogę się doczekać, już jestem głodny!

Przeszli odprawę i zajęli swoje miejsca w biznes klasie. Chwilę przed planowanym startem fotel na przeciwko został zajęty przez spóźnionego pasażera.

Ściągnął maseczkę i przypadkowo nawiązał kontakt wzrokowy z Jiminem.

A Jimin uśmiechnął się szeroko.

– Min Yoongi?

Pasażer spojrzał na niego nieco wystraszony.

– Skąd pan zna moje imię?

– Jimin, nie zagaduj innych, to nie ekonomiczna – Jeongguk złapał go za ramię.

– Jesteś pianistą – powiedział, patrząc w jego oczy.

Nieznajomy uśmiechnął się.

– A więc lubi pan muzykę klasyczną?

– Bardzo.

– Bywał pan na moich koncertach?

– Wiele razy. Czuję się, jakbym znał pana bardzo dobrze.

Jeongguk zamilknął. Nie przypominał sobie, żeby Jimin kiedykolwiek interesował się tym tematem.

A później sobie przypomniał.

Gdy jego choroba zaczęła postępować, wymyślił sobie postać o takim imieniu. Mówił o nim przez cztery lata w szpitalu psychiatrycznym. Był zamknięty w innej rzeczywistości i najwyraźniej nadal nie potrafił zrozumieć, że Yoongi, którego ponoć odwiedzał to tylko wyobrażenie. Gdy spojrzał na tego pasażera, mógł w końcu zrozumieć, że był inspirowany kimś, kto naprawdę istnieje. Światowej sławy pianistą, z którym jakimś dziwnym trafem teraz rozmawia naprawdę.

A więc nie była to jego Ana...

• koniec •