Brunet stał z zawieszoną głową, słuchając słów nauczycielki, które przecinały jego serce z każdym kolejnym.

— Nie rozumiem Cię, Jimin. Przecież masz wszystko. Kochających rodziców, przyjaciół. Masz dom, pieniądze... Skąd wziął Ci się jakikolwiek problem z jedzeniem? To pewnie tylko przejściowe, niedługo o tym zapomnisz. A teraz proszę Cię, skup się na swojej roli. Jesteś głównym bohaterem, musisz to zagrać perfekcyjnie, Jimin. — Nauczycielka wstała, ogłaszając koniec przerwy. — Zbieraj się.

To wszystko jeszcze bardziej przytłoczyło chłopaka. Przyznał jej w duchu rację, wmawiając sobie, że to wszystko jego wina, że sobie coś ubzdurał i teraz chce, żeby ktoś mu pomógł.

Miałeś do niej nie iść, Jimin. Ostrzegałam Cię.

Tak kończy się proszenie o pomoc, pewnie sam sobie to ubzdurałeś.

A to wszystko słyszał Yoongi, któremu ani trochę nie spodobało się zachowanie nauczycielki.