— Co mam?

— Jimin, masz zaburzenia odżywiania.

— Srania.

— Jimin, do cholery jasnej, zacznij się odzywać normalnie.

— Z naszej dwójki jak na razie tylko ja nie postradałem zmysłów — prychnął, zakładając ręce na piersi. Czuł jak zadowolenie obejmuje jego ciało, gdy jak przez ramię czuł kości.

— Jimin!

— Nie, mamo. Nie wiem o co Ci chodzi i o czym my w ogóle rozmawiamy. Jak się uspokoisz, to przyjdź.

Chłopak wstał z krzesła i poszedł do swojego pokoju.

Jakie zaburzenia?

On?

Przy wadze 56 kilogramów i 174 wzrostu?

Przy normalnej wadze?

I te 56 kilogramów.

Tak się starał, ćwiczył, nie przekraczał wyznaczonej ilości kilokalorii w ciągu dnia i co?

Waga prawie w ogóle się nie ruszyła.

Ciągle był grubą świnią, ciągle ważył za dużo.

To, co, ostatnia próba Jimin? Razem damy radę, prawda?