Domenico wraca do domku z drewnem po kilku długich chwilach, nie wiem dokładnie po ilu, ponieważ nie mam telefonu, by sprawdzić godzinę i nigdzie też nie dostrzegam zegarka.

- Zaczyna prószyć śnieg. - wypowiada za spokojnie jak na możliwości Von Dupka, ale nie mam ochoty teraz analizować tej dziwnej zmiany.

- Świetnie. - kwituję. - Zamarzniemy tutaj. - Domenico parska śmiechem i zabiera się za rozpalanie kominka, co nie sprawia mu żadnej trudności.

Nie było ognia...Jest ogień.

- Jest coś czego nie potrafisz robić? - pytam z autentycznym zaciekawieniem, ponieważ znam go niecałe dwadzieścia cztery godziny, a już zdążyłam zauważyć, że potrafi pilotować samolot, celnie strzelać, prowadzić samochód jak rajdowy kierowca i do tego nie ma problemu by okiełznać ogień. - Oprócz bycia miłym, oczywiście. Tego nie potrafisz, niewychowany gnoju. - dodaję z przekąsem.

- Lista moich talentów jest nieskończona. - drwi. - Za to ty wyglądasz mi na taką, co nawet nie potrafi zagotować wody na herbatę.

- Co, proszę? - oburzam się.

- Lalka Barbie - wzrusza ramionami. - Byle leżeć, pachnieć i nic nie robić. Ach, no może ruszysz dupę na zakupy.

- Masz do mnie jakiś problem? - pytam zaciekle i prędko przemierzam dzielącą nas odległość. Nie będzie mnie obrażał jakiś Włoch, pachnący nieziemsko, męsko i tak pociągająco...Zaraz! Śmierdzi jak niewymyte bydle!

- Żadnego - kpi. - No może jesteś wkurwiająca. A tak poza tym to jakbyś nie istniała.

- To po co kazałeś mi skakać razem z tobą, co?

- Wolałaś zginąć w katastrofie lotniczej? - dziwi się. - Gdybym wiedział, to bez zastanowienia bym cię zostawił na pewną śmierć!

Gdybyś tylko wiedział, że mój brat znajdzie nas szybciej niż ci się wydaje i ukręci ci jaja, nie miałbyś teraz tego cwaniackiego uśmiechu.

- Nie zostawiłbyś - stwierdzam z pewnością siebie, uśmiechając się przebiegle. - Przecież na mnie lecisz. - przygryzam dolną wargę, po czym siadam na zakurzonej kanapie. Domenico wpatruje się we mnie z góry, bacznie analizując moją twarz. - Co? Straciłeś argumenty? - pytam słodko.

- Z naszej dwójki, to ty masz ochotę opleść mnie nogami w pasie, malutka. - posyła mi wyzywające spojrzenie. Czego on chce? Jakie wyzwanie właśnie mi rzuca?

- Racja. Z chęcią oplotę swoje długie - wyciągam jedną nogę. - nogi, wokół twojej szyi, by potem odciąć ci dopływ tlenu i udusić cię jak wąż swoją ofiarę.

- Podobno nekrofilia jest zakazana. - drwi, a mi opada szczęka.

- Co takiego?

- Najpierw chcesz mnie zabić, by potem używać mojego fiuta do własnych pobudek. Nie ładnie. Jesteś egoistką.

- Wiesz co? - wstaję z kanapy i zadzieram głowę, by spojrzeć prosto w jego błękitne jak ocean, oczy. - Jeszcze zobaczymy, kto na kogo pierwszy wskoczy. - mijam go i wchodzę do niewielkiej kuchni, po czym otwieram lodówkę, która o dziwo jest pełna świeżych produktów. Czyżby Domenico planował pobyt tutaj, zanim został skazany na śmierć? A może wiedział, że swoim postępowaniem zostanie nafaszerowany ołowiem?

Wzruszam ramionami, ponieważ jestem głodna, a to oznacza, że nie obchodzi mnie kim jest Domenico. Poza tym dzisiejszy dzień przyniósł mi tyle wrażeń, że nigdy więcej nie będę narzekać na nudę.

~***~
(Domenico La Torre)

Tańczące płomienie ognia w kominku pozwalają uspokoić moje rozszarpane nerwy. Ta blondynka doprowadzi mnie do szewskiej pasji. Prędzej się pozabijamy, niż zdołamy przetrwać tutaj kilkanaście dni, z dala od cywilizacji. Jesteśmy skazani na swoje towarzystwo i nie wiem co gorsze...Kilkunastodniowa samotnia, czy kilkunastodniowa paplanina, nie mająca najmniejszego sensu.

Ja pierdole, Dome!

W coś ty się wjebał?

Ta kobieta niczym nie przypomina tych, z którymi się umawiałeś, a to doprowadza cie do szału.

Mariolina wydaje się taka idealna, a Katia jest jej przeciwieństwem. Irytującym i bardzo temperamentnym.

Kurwa...

Uderzam o kontuar kominka ze złością.

Salvatore miał rację...Doskonale wiem, dlaczego blondynka, szperająca teraz w kuchni, tak mnie wkurwia, a zarazem podnieca.

Kurwa!

Nawet nie będę o tym myślał. Gdy tylko pojawi się Salvatore i nas stąd zabierze, pozbędę się jej i wrócę w ciepłe objęcia Marioliny Calogero.

~***~
( Fedir Popow)

- Josie, jak się czujesz? - pytam, a moja kobieta jedynie wywraca oczami, gładząc swój ciążowy brzuch.

- Nic mi nie jest. Nastia śpi, a ty mi przeszkadzasz w oglądaniu - wskazuje na ekran telewizora.

- Lecą reklamy. - śmieję się.

- Ale za to jakie ciekawe! Zobacz! Potrzebny nam ten płyn do czyszczenia toalet!

- Jasne, kupimy go. - parskam śmiechem, choć nie mam pojęcia, po co nam akurat ten płyn do czyszczenia toalet. Pokojówki z całą pewnością mają pełno specyfików, by dbać o czystość, ale skoro Josie i Nastia chcą ten płyn, to go dostaną.

Szlag.

Ciepła klucha ze mnie...

A śmiałem się z Payette... No nic. On przynajmniej o tym nie wie.

- Świetnie. - uśmiecha się. - A spójrz! Ten koc termiczny też nam się przyda! Spójrz za okno ile jest śniegu. A może pójdziemy na sanki?

- Josie, uspokój się kobieto. - chwytam ją za ciepłą dłoń. - Nie możesz wstawać z łóżka.

- Do dupy. - wydyma wargi. - Skończą mi się seriale. - Nagle do naszej sypialni bez pukania wchodzi Siergiej.

- Panie Popow, pańska siostra została porwana.

Co, kurwa?

W co ona znów się wpakowała? Nikt normalny o zdrowych zmysłach, by jej nie porwał

Ale jeszcze raz...

Co, kurwa?

- Wiadomo przez kogo? - pytam i zerkam na zatroskaną Josephine.

- Pilot przekazał kilka cennych informacji. Sprawdziliśmy co nieco. Mówi panu coś Domenico La Torre?

- Syn włoskiego szefa mafii - kwituję.

No to ma Katia przejebane.

- Znajdźcie ich. Natychmiast!

____
Hej misie❤
Miłej niedzieli❤
Buziole ❤