01.03.2017

Wiecie jak czuje się człowiek oszukany? Ja wiem... a przynajmniej tak mi się wydaje.

Byłam dzisiaj świadkiem kolejnej awantury. Nic nowego, prawda? Różniła się ona od poprzednich tym, że czegoś się dzięki niej nauczyłam.

Możesz sobie teraz pomyśleć, że chodzi o jakieś nowe wyzwisko czy argument, popierający własne zdanie, jeżeli argumentem można nazwać kolejny rozbity o ziemię talerz lub roztrzaskany na kawałeczki spodek, ale nie mam tego na myśli.

Nawet człowiek, który jest Ci bliski, potrafi zranić Cię bardziej niż się tego po nim spodziewasz. Mimo, że często spodziewasz się najgorszego.

Czyny ludzi ograniczone są tylko ich wyobraźnią, więc to jak się zachowujemy, czy jesteśmy dobrzy czy źli, zależy tylko od niej.

Myślę, że moja wyobraźnia jest ograniczona, skrępowana poczuciem powinności, wyrzutami sumienia i chęcią walki o samą siebie. Czuję, jakby jej wewnętrzna bitwa rozsadzała mi głowę, wyciskając z oczu łzy.

Jednak nie zaczęła się ona po tym, kiedy dowiedziałam się ze moje życie jest oszustwem. Trwała ona od bardzo dawna.

Chyba warto jest wyjaśnić, dlaczego uważam moje życie za oszutwo, a tym samym, jaka informacja sprawiła, że wyciągnęłam takie wnioski dotyczące wyobraźni.

Otóż dzisiaj dowiedzialam sie, że jestem adoptowana. Myślę, że nie przejęłabym się tym aż tak bardzo, gdyby nie sposób, w jaki o tym usłyszałam.

Nikt nie przeprowadził ze mną poważnej rozmowy przy filiżance herbaty i nie zaproponował pomocy w odnalezieniu ewentualnego rodzeństwa. Z resztą nawet czegoś takiego nie oczekiwałam.

Dotknęło mnie to, ponieważ usłyszałam o tym przez przypadek, kiedy mój ojciec krzyczał do matki, że żałuje mojej adopcji. Pewnie myśleli, że nie ma mnie w domu, więc ani trochę nie hamowali się, zrzucając na mnie winę za swoje porażki.

A teraz, wracając do początku mojego listu... dlaczego nie jestem pewna czy czuję się oszukana? Myślę, że dzięki nabytej dzisiaj wiedzy więcej rozumiem. Wiem już dlaczego im na mnie nie zależy, ja po prostu nie jestem ich dzieckiem.

Nie wiem co skłoniło ich do mojej adopcji. Powinni wiedzieć, że z czasem nie zniknę i opieka nade mną nie przestanie być ich obowiązkiem, w końcu to "nic nie rozumiejącej młodzieży" trzeba tłumaczyć takie rzeczy, prawda? Odpowiedzialni dorośli powinni to wiedzieć. Jak widać moi rodzice nie są odpowiedzialni.

Do napisania,
Oszukana przez życie