01.10.2017

Wyobraź sobie spotkanie z mordercą. Co czujesz? Strach? Stresujesz się jego obecnością? Boisz się, że może Cię skrzywdzić, że podzielisz los jego wcześniejszych ofiar?

Oczami wyobraźni już widzisz swoje zwłoki. Zaczynają trząść Ci się nogi. Teraz czujesz pot, spływający po plecach. Ogarniają Cię duszności i zaczynasz łapczywie chwytać powietrze. Gardło wydaje się być suche i nie jesteś w stanie wywołać żadnego dźwięku. Zamazuje Ci się wzrok i kręci Ci się w głowie. Czujesz panikę, wzbierającą w Twoim sercu.

Wiesz, że codziennie spotykasz morderców? Dlaczego kiedy ich widzisz, nie towarzyszą Ci te uczucia?

Ludzie zabijają cudze nadzieje, marzenia, ambicje, wartości, radości, niewinność, szacunek, pasje, chęć do życia, sens istnienia, zrozumienie, godność, wiarę w siebie, poczucie własnej wartości, szanse na lepsze jutro, miłość.

Wracając do wcześniej zadanego pytania: nie czujesz się tak, bo uważasz, że te morderstwa nie są istotne, dopóki sam nie staniesz się ich ofiarą.

W zeszłym miesiącu to ja stałam się ofiarą takiego morderstwa. Ostatecznie umarła moja wiara w to, że między mną, a rodzicami mogą być jeszcze dobre stosunki.

Spotkałam ich w supermarkcie. Zetknęłam się spojrzeniem z matką i miałam wrażenie, że chce coś powiedzieć, a ojciec chyba nawet miał zamiar się przywitać. Może jednak żałują? Może im ma mnie zależy? Po chwili to uczucie zniknęło, bo ich spojrzenia stwardniały, kiedy mój chłopak wyszedł z pomiędzy regałów i objął mnie opiekuńczo.

Dali mi wybór- oni albo on.

Do napisania,
Ofiara morderców