1.02.2017

On dalej do mnie pisze. Chyba nawet nie wie, ile to dla mnie znaczy. Zawsze pomaga mi oderwać się od rzeczywistości, która niestety nadal nie jest taka, jaka chciałabym, żeby była.

Kiedy zdarza mi się mieć wyjątkowo okropny dzień zawsze wyczuwa, że jestem smutna i stara się poprawić mi humor.

Czasem, żeby to zrobić wystarczy, że ukradkiem mrugnie do mnie na korytarzu. Już sam ten gest powoduje, że odzyskuję chęć do życia.

Jeżeli jednak to nie pomaga, potrafi wysłać mi kilkadziesiąt pocieszajacych wiadomości lub rozmawiać ze mną przed snem, dopóki nie przestanę płakać i nie zasnę.

Myślę, że najbardziej lubie w nim to, że naprawdę potrafi mnie pocieszyć. Nie próbuje mnie okłamywać, mówiąc: "wszystko będzie dobrze".

Dobrze wie, że to jak będzie, zależy tylko od losu, którym ludzie nie mogą kierować i żeby sie tego dowiedzieć, można tylko czekać.

Mimo to, zawsze mu się to udaje i chyba tylko dzięki temu jeszcze się nie załamuję.

Nawet nie chcę myśleć, co by się stało, gdyby go zabrakło.

Do napisania,
Czekająca na los