Idąc dalej, powoli uświadomiłam sobie, gdzie chce mnie zaprowadzić. Na stary plac zabaw, gdzie się poznaliśmy. Tylko po co?

- Po co tutaj przyszliśmy? - zapytałam, gdy usiedliśmy na huśtawkach.

- A nie wiem, tak sobie - odpowiedział, a następnie zaczął się huśtać. 

Poszła w jego ślady i oboje po chwili się huśtaliśmy, jak za starych dobrych czasów. 

- Pamiętasz nasze wspólne dzieciństwo, które tutaj spędziliśmy? - Od razu miałam przed oczami, wszystkie wydarzenia, te smutne, jak i te wesołe.

- Tak - stwierdziłam uśmiechnięta. - Pamiętasz tą sytuację, kiedy jakaś grupka nie chciała się z Tobą bawić, bo sądzili, że jesteś jakiś dziwny? - Spojrzałam na niego, a on parsknął śmiechem.

- Jak bym mógł o tym zapomnieć - mruknął.

Wraz z kilkoma dziewczynkami, bawiłam się na placu zabaw. Jednak kątem oka spoglądałam na grupkę chłopaków, którzy siedzieli w kręgu na trawie. Zachowywali się bardzo głośni przez co słyszałam ich na drugim końcu placu. Dyskutowali w co chcą grać.

- Yuri! - usłyszałam pretensjonalny głos Jihyo, więc szybko spojrzałam na nią. - Słuchasz nas? 

- Wybacz - mruknęłam, lecz po chwil znowu wróciłam wzrokiem do ponownego obserwowania.

Dostrzegłam, jak Jeongguk siedział na ławce, machając nogami w powietrzu. Gdy krzyki w tym kręgu ucichły, wszyscy wstali. Zauważyłam, że po chwili chłopak podszedł do nich. Pewno chciał się do nich przyłączyć, lecz w jaki sposób go potraktowali przeszły najśmielsze oczekiwania. Zaczęli się z niego śmiać, a także jeden z nich podniósł na niego głos.

- Yuri! - wrzasnęła ponownie dziewczyna, przez co podskoczyłam z przerażenia. - Bawisz się z nami czy nie? - zapytała z pretensją.

- Nie - odpowiedziałam zgodnie z prawdą, a wszystkie paru oczy były skierowane na mnie.

- To świetnie - fuknęła poirytowana, a ja wiedziałam, że się znowu obrażą na mnie i nie będę miała z kim się bawić.

Podniosłam się i podbiegłam do chłopaka, który siedział na ławce z dala od wszystkich.

- Hej! - rzekłam, a on podniósł wzrok na mnie. 

Miał przeszklone oczy, a gdy mnie ujrzał westchnął cicho pod nosem. Szybko się do niego dosiadłam, siadając bardzo blisko, gdzie stykaliśmy się ciałami.

- Coś się stało? - zadałam pytanie po chwili, gdy Jeongguk znowu wrócił do oglądania swoich dłoni.

Ten jednak mi nie odpowiedział, więc szturchnęłam go łokciem.

- Przestań - mruknął, lecz ja powtórzyłam swój ruch. 

- Nie przejmuj się nimi! - zaczęłam, przerywając na chwile, ponieważ zastanawiałam się jak mu poprawić humor - chodź, mama dała mi pieniądze, więc mogę nam kupić lody w tej budce - skwitowałam, a zaraz wskazałam na budkę z lodami.

- No dobra - odpowiedział i lekko się uśmiechnął.

Szybkim krokiem, a prawie biegiem znaleźliśmy się w odpowiednim miejscu. Zamówiliśmy po lodach, a także oddaliliśmy się od placu zabaw. 

- Jesteś tutaj brudny - wskazałam na jego policzek roześmiana, a on od razu to starł. 

Szliśmy, rozmawiając na różne tematy. Dodatkowo wyjaśnił mi dlaczego chłopacy nie chcieli się z nim bawić, jak dla mnie było to mega niemiłe z ich strony. Nawet nie wiem w którym momencie znaleźliśmy się pod moim domem.

- Yuri - zaczął niepewnie, a ja na niego spojrzałam. - Dziękuję - rzekł, uciekając wzrokiem.

Zatrzymaliśmy się, a on wątpliwie mnie przytulił, lecz odwzajemniałam ten gest.

- To było cholernie miłe z twojej strony - stwierdził roześmiany Jeongguk - Do tej pory pamiętam, jak było mi strasznie przykro, kiedy mnie wyśmiali! - burknął poirytowany.

- Chociaż wyrwałam się od zabawy z tymi dziewczynami, które były straaasznie dziwne - dodałam rozbawiona.

Zaczęliśmy rozmawiać o jeszcze innych różnych śmiesznych wydarzaniach.

- Pamiętasz, jak wręczyłeś mi gumowy pierścionek na znak przyjaźni? - zapytałam, śmiejąc się, a chłopak się chyba speszył.

- To był bardzo... dziwne - stwierdził. - Nie mam pojęcia, czemu to zrobiłem - dodał.

Siedziałam w pokoju, kolorując kolorowankę. Na dworze strasznie padało, więc spotkanie z znajomym nie wchodziło w rachubę.

Z każdym wyjściem za linię, co raz bardziej się denerwowałam. Koniec końców, ze zdenerwowania zrobiłam dziurę w kartce. Odsunęłam to wszystko do siebie, a po czym położyłam się na łóżku. Wtuliłam się w swojego misia, stając się zasnąć.

Jakieś trzaśnięcie drzwiami wybudziło mnie ze snu. Zerwałam się do pozycji siedzącej, a przede mną ujrzałam Jeongguka. Przetarłam oczy wierzchem dłoni.

- Co tutaj robisz? - zapytałam, wskazując na łóżko aby usiadł. - Czy ty przypadkiem nie jesteś u mnie pierwszy raz w domu? - Właśnie uświadomiłam sobie ten fakt.

- W sumie to tak, twoja mama mnie wpuściła - stwierdził, a ja przytaknęłam.

Spojrzałam na okno, dostrzegając, że już przestało padać. Czyli musiałam przespać cały ranek.

- Mam coś dla ciebie - odparł.

- Tak? 

Zeskoczył z łóżka i stanął przede mną. Zaczął szperać w kieszeni, a po chwili wyjął plastikową kuleczkę, wręczając mi ją. Spojrzałam na niego, oczy świeciły mu się z podekscytowania.

Otworzyłam ją. Podniosłam zdezorientowana na niego. On chce mi się oświadczyć?!

- To na znak naszej prawdziwej przyjaźni - poinformował.

Wyjęłam z kulki plastikowy pierścionek. O dziwo był bardzo ładny, jak na pierścionki z automatu. 

To urocze z jego strony. Nie spodziewałam się takiego gestu z jego strony. Założyłam go na swój palec, po czym wstałam i przytuliłam chłopaka.

- Byliśmy dziwni - zauważyłam. - Poza tym! Ja myślałam, że ty mi wjedziesz z oświadczeniami! - krzyknęłam zażenowana. 

- Masz ten pierścionek? - zapytał, a ja zaczęłam się zastanawiać.

- W sumie po tym, jak urwał nam się kontakt chyba go wyrzuciłam - wyznałam. - A szkoda, fajna pamiątka  z czasów, gdy byliśmy prawdziwymi przyjaciółmi - dodałam, wstając z huśtawki.

Stanęłam naprzeciwko niego.

- I tak nie zapomnę, jak byłeś małym nieśmiałym gówniakiem - rzekłam, a następnie wytknęłam w jego stronę język.

- Niech ja cię dorwę - mruknął, a ja wiedziałam, że lepiej brać nogi za pas.

Odwróciłam się, po czym zaczęłam biec, uciekając od niego. Podczas biegu, spojrzałam w tył, chcąc sprawdzić gdzie jest. Był tuż za mną, lecz straciłam równowagę przez gałęzie, które leżały na ziemi. 

O mało co nie poleciałam na twarz. Jednak chłopak mnie złapał od tyłu i podniósł. Zaczął mną kręcić, przez co zaczęło mi się robić niedobrze.

Nieciekawie by było, gdybym wymiotowała na jego buty, czy coś.

Gdy się zatrzymał, zaczął mnie łaskotać.

- Przestań! - pisnęłam.

- Widzisz, teraz ty jesteś gówniakiem - dodał, puszczając mnie.

- Nie pozwalaj sobie - zagroziłam mu.

Zaczęło się ściemniać, więc postanowiliśmy powoli wracać. Jak ten czas szybko zleciał w towarzystwie chłopaka. Pomyśleć, że prędzej go nienawidziłam, a teraz zachowujemy, się, jak... No własnie jak?

Takie tam wspomnienia z ich wspólnego dzieciństwa XDD Czyżby wszystko szło w dobrą stronę,  czy nie do końca, hmm?>:)