- Naprawdę chcesz tam iść? - Wyszeptałam do mojego przyjaciela.

- Muszę. Jestem horkluksem. - Odwróciłam wzrok. - Saro, będzie dobrze. Masz Dracona.

- A Ginny? Załamie się.

- Zrozumie. Muszę już iść.

- Zaczekaj... - Wyszeptałam błagalnie. Podszedł bliżej i pocałował mnie w czoło.

- Do zobaczenia... kiedyś. - Ostatni raz mnie przytulił i poszedł do Zakazanego Lasu. Poszedł po śmierć.

Usiadłam na podłodze w gabinecie i zaczęłam płakać.

Po kilku minutach stwierdziłam, że muszę się ogarnąć. Rękawem od koszulki otarłam łzy.

Chwiejącymi się krokami dotarłam do Wielkiej Sali. Zaraz podbiegła do mnie pielęgniarka.

- Czy wszystko w porządku? Podać ci coś na uspokojenie?

Potrząsnęłam przecząco głową i podeszłam do Rona i Hermiony. Znaczy chciałam podejść, ale widać było, że potrzebują chwili prywatności.

Omiotłam wzrokiem wszystkich rannych i umarłych.

Remus, Tonks, jeden z bliźniaków... nie mogąc dłużej znieść tego widoku uciekłam.

Przy wyjściu wpadłam na czarodzieja w czarnym płaszczu, który zaczął mi się przyglądać. Wymamrotałam krótkie przepraszam i zakryłam twarz rękawem.

Nadal czułam na sobie wzrok mężczyzny.

- W... czymś p-panu po-pomóc? - Wyjąkałam.

- Jesteś przyrodnią siostrą Voldemorta. Sara Riddle, tak?

- T-tak. Skąd wiesz? - Powoli przestawałam się jąkać.

- Można powiedzieć, że... hmmm... ma się te znajomości. Jestem Regulus Black. Pradziadek Syriusza i Regulusa. Prawa ręka Dumbledore'a. - Wyjaśnił.

- Czego ode mnie chcesz?

Bądź ostrożna. Uważaj.

- Nic trudnego... wiem, że starasz się zmienić na dobre. I wiem, że Draco też. Jeśli wam się to uda, to... hmm.. osobiście dopilnuję, abyście nie zostali oskarżeni, gdy to się skończy. Będziecie mogli żyć normalnie, no może przeszkadzać w tym będą te znaki na waszych rękach.

- Skąd wiesz, że to Voldemort przegra?

- Pewne rzeczy się wie. - Zaśmiał się. - Teraz lepiej już idź.

- Gdzie?

- Do lasu. Tylko szybko.

- Nie zdążę.

- Idąc może nie, ale... teleportując się?

- Przecież w Hogwarcie nie wolno się teleportować.

- Teraz trochę wiecej rzeczy wolno. - Uśmiechnął się. - Lepiej się pospiesz.

- Dobrze.

Mocno skupiłam się na celu, okręciłam się i... byłam obok Toma. Przed nim stał Harry. Nikt chyba nawet nie zauważył, że przyszłam. Nikt z wyjątkiem Harry'ego.